ASSOCIATED PRESS
Για πολύ κόσμο το Παγκόσμιο Κύπελλο αρχίζει την ημέρα που κάνει ποδαρικό στη διοργάνωση η «pentacampeão». Η πολυνίκης του θεσμού, πέντε φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία. Η εθνική ομάδα, που διαχρονικά και δίχως αμφιβολία, δίνει το πιο έντονο χρώμα στη διοργάνωση. Ακόμη κι όταν αποτυγχάνει, με την λαμπρότητά της φωτίζει εκείνον που καταφέρνει να την αποκλείσει.
Συμπληρώθηκαν δύο δεκαετίες από την τελευταία φορά που η «σελεσάο» έφτασε ως το τέλος και πανηγύρισε. Σε Μουντιάλ της Ασίας, όπως και τώρα, τότε στην Κορέα και την Ιαπωνία. Από τότε ακολούθησαν δύσκολα χρόνια, αποτυχίες και «καταστροφές», με αποκορύφωμα το δικό της Μουντιάλ, αυτό του 2014, που εξελίχθηκε από όμορφο όνειρο στον χειρότερο εφιάλτη της ιστορίας της. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στη Ρωσία, ήταν το Βέλγιο που την έβγαλε εκτός διοργάνωσης στα προημιτελικά.
Η Βραζιλία του Τίτι μπαίνει στα γήπεδα του Κατάρ ως το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου, με βάση τις αποδόσεις που κυκλοφορούν στις εταιρίες στοιχημάτων. Την τελευταία εικοσαετία μόνο ένα φαβορί των μπουκμέικερς κατάφερε να επιβεβαιώσει τον τίτλο του. Η Ισπανία του 2010.
Σε μια ακόμη διοργάνωση το ρόστερ της Βραζιλίας ξεχειλίζει από ποιότητα στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, κυρίως σε ότι αφορά τους περιφερειακούς επιθετικούς. Νεϊμάρ, Βινίσιους, Ρισάρλισον, Ραφίνια, Άντονι, Μαρτινέλι. Αβυσσος επιλογών.
Αντίθετα δεν υπάρχει η ποιότητα του παρελθόντος σε ότι αφορά τη θέση του σέντερ φορ, αλλά και στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Κυρίως, η Βραζιλία «πονάει» σε μια θέση που έχει αποδειχτεί νευραλγική στις δυο τελευταίες κατακτήσεις της. Στα πλάγια μπακ. Ζορζίνιο και Μπράνκο στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1994, Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος στην Απω Ανατολή το 2002. Δεν υπάρχει καν ο Μαρσέλο (ο κανονικός, όχι ο σωσίας του), ενώ τα χρόνια έχουν περάσει για τον παρόντα Ντάνιελ Αλβες, που έχει φτάσει τα 39.
Μιλώντας για ποιότητα και πληρότητα ρόστερ, το μυαλό πηγαίνει στην άλλη ομάδα που μιλάει πορτογαλικά και επίσης κάνει πρεμιέρα απόψε. Με βάση το transfermarkt, το τρίτο ακριβότερο ρόστερ της διοργάνωσης, μετά τη Βραζιλία και τη Γαλλία. Αλλά εδώ ανακύπτει το θέμα της ποιότητας ανά θέση, στο οποίο, σε θεωρητικό επίπεδο, η Πορτογαλία μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πρωταθλήτρια κόσμου Γαλλία, αλλά χωρίς τις απουσίες της.
Η Πορτογαλία φόβισε τον κόσμο στο τελευταίο φιλικό της, όπου «έκρυψε» την μπάλα και επικράτησε 4-0 της Νιγηρίας. Από τα φιλικά κανείς δεν πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την υψηλότατη ποιότητα που έχει στα χέρια του ο Φερνάντο Σάντος. Ο οποίος έχει να διαχειριστεί δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι ο εαυτός του. Η άκρως συντηρητική λογική, που μοιάζει αντιστρόφως ανάλογη με την ομορφιά και τη δίψα του ρόστερ. Το δεύτερο είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που είναι ένα κεφάλαιο μόνος του.
Στα 37 του χρόνια ο Ρονάλντο προφανώς δεν είναι ο παίκτης του παρελθόντος. Σωματικά θα ήταν αδύνατο. Το φιλικό με τη Νιγηρία κατέδειξε ότι χωρίς αυτόν η Πορτογαλία είναι υπερηχητική επιθετικά. Η διαχείρισή του από τον Σάντος είναι το απόλυτο κλειδί της Πορτογαλίας. Το να βρει ο προπονητής την κατάλληλη συνταγή για να τον εντάξει. Να πατήσει το κατάλληλο κουμπί σε πνευματικό επίπεδο. Ο κακομαθημένος σούπερ σταρ μπορεί να μην είναι το τέρας της φύσης που μάθαμε να λατρεύουμε και να μισούμε, αλλά παραμένει έφηβος, όσον αφορά στη δίψα του για διάκριση και τίτλους. Σε νοοτροπία είναι ο απόλυτος «winner» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και στο δικό του μυαλό παραμένει ο κορυφαίος όλων.//