(AP Photo/Antonio Calanni)
Ο Κάρλο Αντσελότι έχει πλούσιο παλμαρέ, έχοντας καθίσει σε έντεκα πάγκους ομάδων, μεταξύ των οποίων και ως βοηθός στην Εθνική Ιταλίας. Το ertsports.gr, όμως, ανατρέχει σε μία εποχή, που ο Ιταλός «μαέστρος» έκανε ξανά τη Μίλαν την πρώτη δύναμη στην Ευρώπη, κατόπιν μεταβατικής περιόδου.
Ο 62χρονος τεχνικός έσπασε κάθε ρεκόρ τη σεζόν που ολοκληρώθηκε, καθώς έγινε αρχικά ο πρώτος προπονητής που κατέκτησε και τα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ενώ παράλληλα έφτασε τις έξι κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ (τέσσερις ως προπονητής και δύο ως παίκτης της Μίλαν). Με τους «ροσονέρι», όμως, είχε την πολυτέλεια να προπονήσει τρεις διαφορετικές -και συνάμα ίδιες- σπουδαίες ομάδες στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Το 2001, η ομάδα του Μιλάνου έδωσε τα «κλειδιά» της τεχνικής της ηγεσίας σε ένα δικό της παιδί, όντας σε μία μεταβατική περίοδο. Ο Αντσελότι επανάφερε άμεσα την ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ την έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (επίτευγμα που αποτελεί μέχρι και σήμερα την καλύτερη παρουσία της ομάδας στην εν λόγω διοργάνωση). Στα χέρια του, ο Αντρέα Πίρλο μεταμορφώθηκε από επιτελικό μέσο σε ένα κεντρικό χαφ, που «έβλεπε» όλο το γήπεδο και… ενορχήστρωνε τη Μίλαν. Έτσι, οι «ροσονέρι» είχαν έναν… μαέστρο στην άκρη του πάγκου τους και ακόμη έναν εντός του γηπέδου.
Το 2003, η Μίλαν κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ για πρώτη φορά μετά από εννέα χρόνια, το Κύπελλο για πρώτη φορά μετά το 1976-1977, αλλά και το πρωτάθλημα της σεζόν 2003-2004. Στα χέρια του, ο Κάρλο Αντσελότι είχε ένα απίθανο ρόστερ με ενδεκάδα, που αποτελούνταν από ποδοσφαιριστές που ήταν φτιαγμένοι για τρόπαια. Σε σύστημα 4-3-1-2 βρισκόταν κάτω από τα δοκάρια ο Ντίντα, που δέχθηκε μόλις πέντε γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2003 και μέτρησε συνολικά 8 clean sheets. Μπροστά του, οι Πάολο Μαλντίνι και Αλεσάντρο Νέστα. Αμφότεροι υπηρέτησαν με μοναδικό τρόπο το δόγμα «Ή περνάει ο παίκτης ή η μπάλα, ποτέ και τα δύο». Στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση ολοκλήρωσαν τη σεζόν με μόλις δύο κίτρινες κάρτες (μία έκαστος), όντας οι απόλυτοι βράχοι στα μετόπισθεν. Στα δύο άκρα της άμυνας, δύο υψηλόσωμοι ποδοσφαιριστές, που θύμιζαν περισσότερο στόπερ για τις αμυντικές τους αρετές, αλλά υπηρέτησαν με επιτυχία τις εν λόγω θέσεις με τον τρόπο που ο Κάρλο Αντσελότι επιθυμούσε. Ο λόγος για τους Κάχα Καλάντζε και Αλεσάντρο Κοστακούρτα. Η μεσαία γραμμή ήταν το απόλυτο «όνειρο», καθώς συνδύαζε ποιότητα, πάθος και φυσικά προσόντα. Οι Αντρέα Πίρλο, Τζενάρο Γκατούζο και Κλάρενς Ζέεντορφ επικρατούσαν κατά κράτος των αντιπάλων τους. Στην κορυφή της επίθεσης, οι σπουδαίοι Φιλίπο Ιντζάγκι και Αντρέι Σεφτσένκο που σημείωσαν συνολικά 14 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ εκείνη τη σεζόν (10 και 4 αντίστοιχα), ενώ πίσω τους σε ρόλο επιτελικού χαφ ο Ρούι Κόστα με 6 καθοριστικές ασίστ.
Υπό την καθοδήγηση του Κάρλο Αντσελότι, η Μίλαν έφτασε σε δύο ακόμη τελικούς, αντιμετωπίζοντας και στους δύο τη Λίβερπουλ. Το 2005 έχει μείνει στην ιστορία για την ιστορική ανατροπή των «κόκκινων», κόντρα σε μία ομάδα που ήταν υπερπλήρης σε κάθε θέση. Σε σύστημα 4-3-1-2 και πάλι, ο Ντίντα ήταν πάντα κάτω από τα δοκάρια και οι Σταμ, Νέστα συνέθεσαν ένα δίδυμο που φοβόταν κάθε επιθετικός. Ο Πάολο Μαλντίνι έβαζε, προφανώς, το δικό του λιθαράκι σε αυτό από τη θέση του αριστερού μπακ, ενώ στην αντίθετα πλευρά ήταν ο Καφού, που αποτελεί μέχρι και σήμερα έναν εκ των κορυφαίων δεξιών μπακ όλων των εποχών. Η μεσαία γραμμή απαράλλαχτη, ενώ στο μεσοεπιθετικό παιχνίδι των «ροσονέρι» προστέθηκε το… μεγαλείο της απλότητας με την παρουσία του Κακά και στην κορυφή της επίθεσης ο Ερνάν Κρέσπο είχε θέση βασικού έναντι του Φιλίπο Ιντζάγκι.
Το 2007, η ρεβάνς της Μίλαν κόντρα στη Λίβερπουλ ήρθε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, με μία ομάδα λίγο διαφορετική, αλλά οι βασικοί πυλώνες παρέμεναν στη θέση τους για μία νέα «συνταγή» του Κάρλο Αντσελότι. Τότε, ο Ιταλός τεχνικός χρησιμοποίησε ως διάταξη το 4-3-2-1 ή αλλιώς «το Χριστουγεννιάτικο δέντρο». Ο Βραζιλιάνος πορτιέρο δεν άφηνε την εστία του και είχε μπροστά του ξανά το δίδυμο Μαλντίνι – Νέστα. Τα άκρα της ομάδας άλλαξαν για ακόμη μία φορά με τις παρουσίες των Μάρεκ Γιανκουλόφσκι και Μάσιμο Όντο, αλλά η αμυντική τετράδα εξακολουθούσε να έχει το ύψος που ο Καρλέτο επιθυμούσε. Το κέντρο άλλαξε με την παρουσία του Μάσιμο Αμπροσίνι, ο οποίος πήρε τη θέση του Κλάρενς Ζέεντορφ. Ο «κτηνώδης» Ολλανδός μεταφέρθηκε δίπλα στον Κακά και είδε τον εαυτό του να πραγματοποιεί τον καλύτερο απολογισμό σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ με 2 γκολ και 4 ασίστ σε 12 εμφανίσεις. Οι Αντρέι Σεφτσένκο και Ερνάν Κρέσπο είχαν αποχωρήσει για τις Τσέλσι και Ίντερ αντίστοιχα και ο… onside επιθετικός, Φιλίπο Ιντζάγκι, γέμισε και πάλι τον αριθμό των συμμετοχών του (12) με 6 γκολ και 1 ασίστ.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Κάρλο Αντσελότι αποχώρησε από τον πάγκο των «ροσονέρι», έχοντας ως τελευταία κατάκτηση τροπαίου το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων το 2008. Έκτοτε, διατέλεσε ως προπονητής σε Τσέλσι, Παρί Σεν Ζερμέν, Ρεάλ Μαδρίτης (δις), Μπάγερν Μονάχου, Νάπολι και Έβερτον, αφήνοντας το στίγμα του σε καθεμία εξ αυτών.