AP PHOTO
Η “αλμπισελέστε”, προβλημάτισε στην πρεμιέρα της στο Μουντιάλ, ηττήθηκε με 2:1 από την Σαουδική Αραβία και πλέον βρίσκεται σε… κίνδυνο.
Μπορεί να συμβεί να έχεις ένα πρώτο ημίχρονο, το οποίο κλείνει στο 1-0 αντί για το 3-0 υπέρ σου.
Μπορεί να συμβεί να παίζεις με μικρότερο θεωρητικά αντίπαλο, που τυχαίνει να είναι ένα οργανωμένο σύνολο, κατάλληλα προετοιμασμένο ψυχολογικά για μάχη σώμα με σώμα και, πρωτίστως, θέλει να ζήσει το όνειρό του.
Μπορεί να συμβεί να έρχεσαι από μεγάλο αήττητο σερί και να υποτιμήσεις αυτόν που έχεις απέναντί σου. Μπορεί να συμβεί να ισοφαριστείς κόντρα στη ροή του αγώνα.
Μπορεί να συμβεί ακόμη και το φαινομενικά αδιανόητο, να δεχτείς δεύτερο γκολ μέσα σε ένα εξάλεπτο και να βρεθείς να κυνηγάς στο 53’.
Αυτό που δεν πρέπει να συμβεί είναι να αντιδράσεις όπως αντέδρασε η Αργεντινή απέναντι στη Σαουδική Αραβία. Να αντιμετωπίζεις το υπόλοιπο του αγώνα σαν να είσαι στον τελικό και να αναζητάς την ισοφάριση στο 90’. Βιασύνη, “θάλασσα”, θολούρα, σπασμωδικές κινήσεις. Παντελής απουσία καθαρού μυαλού, ψυχραιμίας. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση με αυτό το χάος που διακατέχει το μυαλό, να ανακτηθεί ο έλεγχος. Σαν να γύρισε ανάποδα το σύμπαν. Ολα αυτά από το 53’. Υπήρχε μπροστά ένα ημίχρονο, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις πολλές καθυστερήσεις που παίζονται σε όλα τα ματς ως τώρα. Κι όμως, τρελάθηκαν, “vοlvieron locos”, όπως λένε χαρακτηριστικά οι ίδιοι οι λατινοαμερικάνοι.
Η Αργεντινή έπεσε από τα σύννεφα που βρισκόταν, απόρροια των 36 αγώνων δίχως ήττα, από τον ημιτελικό του Κόπα Αμέρικα του 2019 (2-0 από τη Βραζιλία). Στους 26 τελευταίους δεν είχε βρεθεί ποτέ πίσω στο σκορ. Τελευταία φορά συνέβη τέτοιες μέρες πριν από δύο χρόνια (13/11/20), σε μια υποδοχή της Παραγουάης για τα προκριματικά. Είχε βρει απάντηση για το τελικό 1-1.
Η έλλειψη υπομονής, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, είναι χαρακτηριστικό μειονέκτημα του Αργεντινού ποδοσφαιριστή. Όταν φορά την «αλμπισελέστε» φανέλα, το φαινόμενο είναι εντονότερο. Πιθανόν να είναι αποτέλεσμα της υψηλότατης πίεσης που ασκείται στην εθνική ομάδα από ολόκληρη τη χώρα. Στη διάρκεια των 3,5 ετών του αήττητου, αυτό το κουσούρι είχε καμουφλαριστεί. Την Τρίτη το πρωί στο Λουσαΐλ βγήκε στην επιφάνεια, σαν μια φονική αμμοθύελλα. Η οποία δε χωρά αμφισβήτηση ότι συνεπήρε και τον Μέσι.
Η πτώση προκάλεσε εκκωφαντικό θόρυβο, καθώς έπιασε την ομάδα του Σκαλόνι απροετοίμαστη. Το ζητούμενο είναι να ξανασηκωθεί. Καταρχάς να ηρεμήσει. Να διώξει από πάνω της τον φόβο της ήττας. Να θυμηθεί και να θυμίσει σε όλους ότι για να ήταν τόσο καιρό αήττητη, κάτι καλό θα είχε κάνει. Τουλάχιστον σε ότι αφορά την ύπαρξη ενός ανταγωνιστικού συνόλου, που είναι ομοιογενές και κατάλληλα διαμορφωμένο γύρω από τον Μέσι. Έστω κι αν υπολείπεται σε ατομική ποιότητα, στις περισσότερες θέσεις, των άλλων μεγάλων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Σε διαφορετική περίπτωση η πιθανότητα να ξαναγραφτεί αρνητικά η ιστορία, σε ένα ακόμη μουντιάλ της Ασίας, 20 χρόνια μετά την Άπω Ανατολή, θα εμφανιστεί μέσα από την αμμοθύελλα.