(INTIME)
Ο Έλληνας κολυμβητής φιλοξενήθηκε στην εκπομπή της ΕΡΑ ΣΠΟΡ, στο “CITIUS ALTIUS FORTIUS”, από την Βίκυ Σπύρου, και παραχώρησε συνέντευξη… εφ’ όλης της ύλης, δίνοντας βάση σε όσα έγιναν στο Ευρωπαϊκό του Οτεπένι.
Ο Ανδρέας Βαζαίος παραχώρησε συνέντευξη στη Βίκυ Σπύρου, λίγο μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στην 25άρα πισίνα. Μάλιστα, η Άννα Ντουντουνάκη και ο Απόστολος Παπαστάμος ανέβηκαν και εκείνοι στο βάθρο, ανεβάζοντας το σύνολο τον ελληνικών μεταλλίων στα 23. Ωστόσο, ο Βαζαίος είναι… υπεύθυνος για τα δέκα εξ αυτών!
Ο “βασιλιάς”, της 25αρας πισίνας, μίλησε στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ, για τις νέες επιτυχίες του στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Οτοπένι της Ρουμανίας, για τους στόχους της χρονιάς, για το κυνήγι της Ολυμπιακής πρόκρισης, για τις στιγμές άγχους που έχει βιώσει όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, με αφορμή την εξομολόγηση των Θορπ και Φέλπς, ότι είχαν περάσει κατάθλιψη, ο Βαζαίος, με την ιδιότητα και του αθλητικού ψυχολόγου, μας είπε ότι είναι εύκολο ένας αθλητής σε υψηλό επίπεδο να περάσει στην «σκοτεινή πλευρά».
Αναλυτικά όσα είπε:
Για την προσπάθεια του να εξασφαλίσει την ολυμπιακή πρόκριση: «Μέχρι στιγμής δεν έχω προκριθεί ατομικά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, φέτος κάναμε μια πολύ μεγάλη αλλαγή. Πρόσφατα επέστρεψα από την Ελλάδα για να κάνω προπονήσεις, μαζί με τον προπονητή του συλλόγου μου, τον κύριο Αλέξανδρο Νικολόπουλο, από τον Όμιλο Φιλάθλων Νέας Ιωνίας, όπως και σε συνεργασία με τον κύριο Άκη Οικονόμου και το κλιμάκιο της εθνικής για να μπορέσω να πάρω το εισιτήριο και ατομικά, αλλά και ταυτόχρονα να βοηθήσω στις σκυταλοδρομίες, αφού και εκεί διεκδικούμε πρόκριση. Πρώτος στόχος θα είναι οι αγώνες στο παγκόσμιο της Ντόχα, ίσως σε κάποιο ελεύθερο, αλλά κυρίως στο βασικό μου αγώνισμα μου, τα 200μ. μικτής ατομικής, όπου αυτό μου έχει χαρίσει τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου, όλες μου τις διακρίσεις και την πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά είναι είτε το πανελλήνιο πρωτάθλημα, όπου «χτύπα ξύλο», αν έρθει από εκεί, έχουμε και το ευρωπαϊκό. Έχουμε κάνει ένα πολύ ωραίο προγραμματισμό. Νιώθω πάρα πολύ καλά, νιώθω πάρα πολύ ωραία ενέργεια ότι μπορώ να τα καταφέρω. Οι χρόνοι μου είναι λίγο πιο κάτω από τα ατομικά μου ρεκόρ, αλλά όχι κάτι εκτός των δυνατοτήτων μου».
Για το πόσο αγχωτικό είναι το κυνήγι μιας πρόκρισης, ενός ρεκόρ, ενός μεταλλίου ή ενός τελικού: «Μαθαίνουμε, όπως εκπαιδεύουμε και προπονούμαι το σώμα μας καθημερινά, με τον ίδιο τρόπο μαθαίνουμε να προπονούμε και το μυαλό μας. Είναι πολύ αγχωτικό να κυνηγάς κάτι τόσο μεγάλο, αθλητικά μιλώντας πάντα, πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι υπάρχουν πολλές προσδοκίες και από τον εαυτό σου, αλλά ταυτόχρονα και από τους άλλους. Υπάρχουν πολλά πράγματα απ’ έξω που μπορεί να κάνουν την κατάσταση πιεστική. Παρόλα αυτά, αυτό που θεωρώ εγώ ότι βοηθάει πάρα πολύ είναι το να πιστεύεις στους ανθρώπους της ομάδας που έχεις δίπλα σου, να πιστεύεις στην προπόνηση και στην δουλειά που κάνεις εσύ μέσα στο μέσα στο νερό και το πιο βασικό να πιστέψεις στον εαυτό σου. Θεωρώ ότι αν βγάλεις τον εαυτό σου από την εξίσωση και απλά κάνεις ότι είναι να κάνεις σαν ρομπότ και να βγάλεις όλη τη διασκέδαση που έχει αυτή η διαδικασία, νομίζω ότι δεν θα μπορείς να τα καταφέρεις. Εγώ ένιωσα ότι χρειαζόμουνα να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα για να κάνω την προετοιμασία μου για τους Ολυμπιακούς και σαφώς δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς την ομάδα μου. Είναι πολύ σημαντικό η ομάδα να πιστεύει σε μένα και προσπαθούν να πάρουν κάποια από τα εξωτερικά στρες, έτσι ώστε εγώ να μπορώ να είμαι συγκεντρωμένος και προσηλωμένος εξολοκλήρου στην προπόνηση και πραγματικά είναι πάρα πολύ ωραίο και πάρα πολύ ανάλαφρο να ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου να στηριχτείς όταν είσαι πάρα πολύ αγχωμένος, όταν είσαι σε μια πιο δύσκολη κατάσταση, λίγο πιο κουρασμένος σωματικά ή ψυχικά. Είναι σημαντικό να μπορείς να ζητήσεις βοήθεια και να στη δώσουν».
Για το αν έχει νιώσει έντονο άγχος σε βαθμό που να τον εξουσιάζει: «Εννοείται, αμέτρητες, πιο πολλές είναι οι στιγμές που έχω νιώσει πολύ άγχος, όχι βέβαια τόσο πολύ να με κυριεύει γιατί όπως είπα το μαθαίνεις αυτό. Όταν ήμουν μικρότερος ναι, έτρεμα όταν ήμουν στη μεγάλη σκηνή, αλλά σιγά σιγά το έμαθα με την εμπειρία. Κέρδισα πάρα πολλές εμπειρίες οι οποίες μπόρεσαν να με βοηθήσουνε να σταθώ στα πόδια μου και να είμαι αντάξιος, να διεκδικήσω μετάλλια και μεγάλες προκρίσεις και μεγάλους χρόνους, σε μεγάλες διοργανώσεις στο εξωτερικό και να εκπροσωπήσω τη χώρα μου με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ, αλλά ταυτόχρονα έχω κάνει και πάρα πολλή δουλειά με μένα. Δηλαδή έχω μάθει τι με τρομάζει, έχω προσπαθήσει τουλάχιστον να μάθω τι με αγχώνει παραπάνω και ποια στοιχεία πρέπει να δουλέψω, για να είμαι ένας ολοκληρωμένος αθλητής και να είμαι τη στιγμή της κρίσης, που είναι ο τελικός, ο αγώνας πρόκρισης, να αφήσω το σώμα μου να κολυμπήσει και να κάνει αυτό που έχει μάθει».
Με αφορμή την κατάθλιψη που πέρασαν δυο μεγάλοι κολυμβητές, ο Θόρν και ο Φελπς, ο Ανδρέας Βαζαίος μίλησε για το πόσο εύκολο είναι να περάσει ένας αθλητής υψηλού επιπέδου στην «σκοτεινή» πλευρά: «Μιλώντας για τους συγκεκριμένους αθλητές, είναι πάρα πολύ δύσκολο όταν φτάνεις σε τόσο υψηλό επίπεδο, όταν έχεις κατακτήσει παραπάνω από ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες, είναι σαν να έχεις ανέβει το Έβερεστ και να πρέπει να το ξανανέβεις. Είναι πολύ ωραίο από τη μία που έχουν ανοιχτεί οι περισσότεροι αθλητές αυτή τη στιγμή και μιλάνε για την ψυχική υγεία, αλλά είναι πολύ δυστυχές που υπάρχουνε τόσοι πολλοί και μεγάλοι αθλητές, από όλα τα αθλήματα, που περνάνε δύσκολες στιγμές. Είναι αυτό που είπαμε, είναι το άγχος επιτυχίας, είναι το άγχος του βιοπορισμού. Είναι πάρα πολλοί οι αθλητές που δυσκολεύονται πάρα πολύ να στηρίξουνε τον πρωταθλητισμό που κάνουν, τον αγώνα που κάνουν πολλές φορές. Οι πολιτεία και οι ομοσπονδίες δεν είναι τόσο έμπρακτοι συμπαραστάτες, σε αυτή την προσπάθεια, που σημαίνει ότι δεν δίνουν τον απαραίτητο εξοπλισμό, δεν δίνουν τα απαραίτητα στάδια, τις απαραίτητης πισίνες, την απαραίτητη υποστήριξη που χρειάζεται για να κάνεις πρωταθλητισμό και αυτό σίγουρα μπορεί να ωθήσει το μυαλό σε πολύ σκοτεινά μέρη και αυτό δεν είναι μόνο στον πρωταθλητισμό, αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε άνθρωπο και το πιο βασικό είναι να μπορέσουμε να υπάρχει υποστήριξη όταν υπάρχουν τέτοιες δύσκολες στιγμές. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία να μπορείς να σηκώσεις τον εαυτό σου από τα σκοτεινά και να μπορέσεις να ξαναμπείς στο μονοπάτι. Πόσο μάλλον όταν κάνεις έναν τεράστιο άθλο να εκπροσωπήσεις την χώρα σου, σε ολυμπιακούς αγώνες. Το άγχος είναι ένα δηλητήριο. Μέσα σε αυτή την διαδικασία είναι πάρα πολύ εύκολο να χάσουμε τον εαυτό μας και να χάσουμε τη χαρά επειδή υπάρχει και σωματική και ψυχική καταπόνηση. Πολλές φορές νιώθουμε ότι δεν το διασκεδάζουμε πλέον, οπότε μέσα στο ταξίδι πολλές φορές μπορούμε να χαθούμε και απλά να προχωράμε κάνοντας άλλη μια προπόνηση και άλλη μια προπόνηση. Αλλά κάποιες φορές θα πρέπει να κάνουμε ένα reset, να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να θυμηθούμε γιατί το ξεκινήσαμε, να θυμηθούμε το πολύ απλό πράγμα, ότι το κάνουμε επειδή το αγαπάμε, το κάνουμε επειδή το επιλέξαμε. Και είναι πολύ σπουδαίο να θέλουμε και να έχουμε τόσο υψηλές διακρίσεις και αντί να το βλέπουμε ως βάρος και ως άγχος να είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι με τον εαυτό μας, που έχουμε τη δυνατότητα να θέτουμε τόσο υψηλούς στόχους σε τόσο υψηλές διοργανώσεις».
Για τις σκέψεις του πριν τον αγώνα: «Προσωπικά, προσπαθώ να μην κάνω σκέψεις για τον αγώνα. Αυτό που κάνω κυρίως είναι πάρα πολλές αναπνοές. Προσπαθώ να παραμείνω στο τι θέλω να κάνω, να παραμείνω στη στρατηγική που έχω θέσει μαζί με τον προπονητή μου για το συγκεκριμένο αγώνα και πως θέλω να κολυμπήσω εγώ. Το δικό μου μότο είναι ότι προσπαθώ να κρατάω το μυαλό μου και το σώμα μου στη δική μου διαδρομή. Οπότε προσπαθώ οποιεσδήποτε αρνητικές σκέψεις μπορεί να έρθουνε είτε κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, είτε από πριν στο ξενοδοχείο να τις αφήσω να περάσου. Το μυαλό μας είναι φυσικό και επόμενο όταν υπάρχει κάποια εξωτερική πίεση να φέρνει άσχημες σκέψεις ότι κάτι θα πάει στραβά, έτσι ώστε να πρέπει να προετοιμαστούμε σε περίπτωση που πάει κάτι στραβά, τι θα κάνουμε για να φτιάξουμε. Οπότε εγώ προσπαθώ αυτές τις σκέψεις να μην μείνουν. Ότι θα έρθουν, θα έρθουν, ότι υπάρχουν, υπάρχουν, αλλά να μην με αποσπάσουν από αυτό που έχω να κάνω την ώρα του αγώνα. Αυτό είναι κάτι που το δουλεύεις. Είναι κάτι το οποίο θέλει να το μάθεις, να διαχειρίζεσαι το άγχος και την πίεση, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Δηλαδή πολλές φορές έχω κολυμπήσει και απλά κολυμπούσα. Δεν σκεφτόμουνα ότι έχασα την στροφή ή ότι αυτή η χεριά ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Εκείνες τις στιγμές εκείνες της κούρσες είναι αυτές τις οποίες έχω κάνει μεγαλύτερες επιτυχίες».
Για την σχέση του με τον προπονητή του, Αλέξανδρο Νικολόπουλο: «Έχω περάσει περισσότερες ώρες με τον προπονητή μου παρά με την οικογένειά μου. Είμαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί. Είναι σαν πατέρας μου. Έχω πάρα πολύ έντονες και υπέροχες στιγμές με τον κύριο Αλέξανδρο. Με έχει στηρίξει σε πάρα πολλά πράγματα. Τον εμπιστεύομαι, που είναι πολύ βασικό πράγμα για μένα. Φέτος ένιωσα ότι ήθελα να περάσω αυτή τη χρονιά μαζί του και κάναμε την κουβέντα μας το καλοκαίρι. Είναι ένας άνθρωπος που σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Έχει μια απίστευτη ενέργεια και πάρα πολύ καλή διάθεση για αυτό που θέλει να κάνει, αυτό που θέλουμε να πετύχουμε. Και όπως είπα τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια. Έχουμε τις κόντρες μας, έχουμε τις δύσκολες στιγμές μας, όπως κάθε σχέση σαφώς, αλλά είναι πάνω στη στιγμή, δεν το αφήνουμε να μας επηρεάσει στην επόμενη προπόνηση».
Για τις σπουδές του στο εξωτερικό: «Ξεκίνησα το στο Πάντειο, μετά πήγα στην Αμερική και μετά συνέχισα τις σπουδές μου κάνοντας ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία, πάνω στην αθλητική ψυχολογία. Δεν είναι ακατόρθωτο να τα συνδυάσει κανείς εδώ και τα δύο. Αυτό δεν είναι το μήνυμά μου, ότι δηλαδή ότι όλοι θα πρέπει να φύγουμε και να πάμε στο εξωτερικό. Το διαφορετικό στο εξωτερικό είναι ότι σου τα προσφέρουν όλα, κυρίως στον ίδιο χώρο. Δεν χάνεις το χρόνο της καθημερινότητάς σου σε μετακινήσεις. Θυμάμαι όταν ήμουν στο Πάντειο ήμουν στο αμάξι και 6 ώρες καθημερινά για να προλάβω, να πάω προπόνηση, να πάω γυμναστήριο, να πάω στις διαλέξεις και ξανά το ίδιο. Όταν πήγα στην Αμερική οι αποστάσεις μου ήτανε 15 λεπτά 20 λεπτά περπατώντας. Κερδίζεις πολύ χρόνο να διαβάσεις, να ξεκουραστείς και να τα συνδυάζεις όλα. Εγώ αυτό που έκανα και πριν φύγω, αλλά και όταν πήγα στην Αγγλία και στην Αμερική ήταν να έχω πρόγραμμα. Έβαζα κάτω το 24ωρο που έχω και έλεγα τι χρειάζεται να κάνω; Η ξεκούραση μου πάνω από όλα, γιατί αν δεν είμαι εγώ καλά, σωματικά και ψυχικά δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω σε τίποτα από τα δυο. Και προσπαθούσα να τηρήσω το πρόγραμμα για να μπορέσω να τα συνδυάσω και τα δυο. Πολλές φορές δεν έβγαινε, τις περισσότερες φορές δεν έβγαινε. Έχω ξενυχτήσει, έχω κοιμηθεί λιγότερο, προσπαθούσα γιατί ήθελα να πετύχω. Δεν έδινα στον εαυτό μου το περιθώριο να αποτύχει και όταν συνέβαινε αυτό και με κάποιον κακό βαθμό, ή με κάποια κακή προπόνηση, κάποια κακή κούρσα προσπαθούσα να μάθω από αυτό, να κερδίζω από την εμπειρία. Αυτό μπορεί να ακούγεται πολύ ουτοπικό αυτό, αλλά όταν μπαίνεις σε μια ρουτίνα του να μάθεις από τον εαυτό σου, να μάθεις από την προηγούμενη εμπειρία σου, είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικό για την επόμενη φορά και όταν το μάθεις, όταν πάρεις αυτή την ενέργεια τότε σου γίνεται και συνήθεια να συνεχίζεις, να το κάνεις και να προσπαθείς να είσαι καλύτερος στην κάθε φορά παρά τη ρουτίνα που πρέπει να χρησιμοποιήσεις για να βγάλεις την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας».
Ακούστε τη συνέντευξη: