(EUROKINISSI)
Στο Τορίνο, αποχώρησαν όλοι εν μία νυκτί, μετά τον πρόεδρο ακολούθησαν οι Πάβελ Νέντβεντ, Μαουρίτσιο Αριβαμπένε και όλο το διοικητικό συμβούλιο της Γιουβέντους. Ο πρώην πλέον, ισχυρός άνδρας των “μπιανκονέρι”, στην επιστολή του θυμήθηκε την έδρα… φόβητρο του Ολυμπιακού.
Οι εξελίξεις στο στρατόπεδο της Γιουβέντους… έσκασαν σαν βόμβα, καθώς παραιτήθηκαν ο πρόεδρος Αντρέα Ανιέλι, ο αντιπρόεδρος Πάβελ Νέντβεντ, ο γενικός διευθυντής Μαουρίτσιο Αριβαμπένε και όλο το διοικητικό συμβούλιο. Στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του, ο πρώην πλέον, ισχυρός άνδρας των “μπιανκονέρι” έκανε αναφορά στις πιο “καυτές” έδρες που αγωνίστηκε η “Μεγάλη κυρία” του ιταλικού ποδοσφαίρου και συμπεριέλαβε την έδρα του Ολυμπιακού, το “Γεώργιος Καραϊσκάκης“.
Αναλυτικά η επιστολή του Αντρέα Ανιέλι:
«Αγαπητοί, παίζοντας για τη Γιουβέντους, δουλεύοντας για τη Γιουβέντους, ένας ήταν στόχος: η νίκη. Όποιος έχει το προνόμιο να φοράει την ασπρόμαυρη φανέλα, το ξέρει. Όποιος εργάζεται σε μια ομάδα γνωρίζει ότι η σκληρή δουλειά νικά το ταλέντο αν το ταλέντο Δεν δουλεύει σκληρά.
Η Γιουβέντους είναι ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους στον κόσμο και όποιος εργάζεται ή παίζει εκεί ξέρει ότι το αποτέλεσμα είναι αποτέλεσμα της δουλειάς όλης της ομάδας. Έχουμε συνηθίσει να κερδίζουμε με την ιστορία και το DNA. Αφού Το 2010 τιμήσαμε την ιστορία μας πετυχαίνοντας εξαιρετικά αποτελέσματα: το Γήπεδο, εννέα συνεχόμενα πρωταθλήματα, η πρώτη ομάδα στην Ιταλία που έγινε σειρά σε Netflix και Amazon Prime, δημιουργήσαμε το J|Medical, πήραμε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα γυναικών ξεκινώντας από το μηδέν.
Ο καθένας από εμάς μπορεί να θυμηθεί τη στιγμή πριν βγει στο γήπεδο, σε όλες τις έδρες φόβητρο: Μπερναμπέου, Ολντ Τράφορντ, Αλιάντς Αρίνα, Βεστφάλεν Αρίνα, Σαν Σίρο, Γ. Καραϊσκάκης, Σέλτικ Παρκ, Καμπ Νόου: όπου κι αν πηγαίναμε όταν η ομάδα ήταν συμπαγής, δεν φοβόμασταν κανέναν. Όταν η ομάδα δεν είναι συμπαγής, μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Θα συνεχίσω να φαντάζομαι και να εργάζομαι για καλύτερο ποδόσφαιρο και θα δανειστώ μια φράση του: «Και εκείνοι χόρευαν, κι όσοι τους είδαν τους πέρασαν για τρελούς, αλλά ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική». Θυμηθείτε, θα αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον παντού με μια ματιά: Είμαστε οι άνθρωποι της Γιούβε! Μέχρι το τέλος…».//