(EUROKINISSI)
Είναι αναμφίβολα ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια και ως εκ τούτου, οι απόψεις του για το μέλλον του αθλήματος στην χώρα μας έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα.
Όλο και πιο συχνά την τελευταία 10ετία ακούγονται ερωτήματα σχετικά με την παραγωγή και ανάδειξη ταλέντων στο ελληνικό μπάσκετ. «Δεν βγάζει παίκτες η Ελλάδα πλέον… Δεν έχουμε σουτέρ… Δεν έχουμε ψηλούς… Δεν υπάρχουν ταλέντα… Η Ευρώπη μας έχει ξεπεράσει…».
Αυτές είναι μερικές από τις απόψεις που ακούγονται τα τελευταία χρόνια σχετικά με το μέλλον του μπάσκετ στην Ελλάδα. Συζήτηση που αναζωπυρώνεται κάθε φορά που η Εθνική ομάδα ανδρών δεν τα καταφέρνει σε κάποια από τις διοργανώσεις που συμμετέχει. Καταλληλότερος για να απαντήσει τα ζητήματα αυτά από τον Κώστα Τσαρτσαρή δεν υπάρχει! Και δεν είναι μόνο η τεράστια καριέρα του, αλλά και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια είναι ο υπεύθυνος του αναπτυξιακού προγράμματος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης…
– Η “χρυσή γενιά” του ελληνικού μπάσκετ αφού κρέμασε τα παπούτσια της, φόρεσε το κουστούμι και πλέον “τρέχει” τις τύχες του αθλήματος…
«Δεν είμαστε τεχνοκράτες, δεν γνωρίζουμε πράγματα γραφείου, αν και εγώ τώρα αρχίζω να μαθαίνω. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά τις ανάγκες μέσα στο παρκέ. Πως νιώθει ο αθλητής, από το ερασιτεχνικό επίπεδο μέχρι και το επαγγελματικό. Πόσο καλός ή κακός είναι ο πρωταθλητισμός. Οπότε τους περνάμε και αυτό, αλλά περισσότερο είναι τα βιώματα, τα οποία πρέπει να τα γνωρίζουν τα παιδιά και πρέπει να μάθουν ότι αυτά είναι σημαντικά εφόδια. Το να πηγαίνει ο Διαμαντίδης και να μιλάει σε κάποια παιδιά και να τους λέει πως γίνεται το pick n roll ή το πώς πρέπει να αντιδράνε σε κάποιες καταστάσεις, είναι ανεκτίμητης αξίας».
– Κώστα, ιδιαίτερα μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα γίνεται μεγάλη κουβέντα για την παραγωγή ταλέντων και παικτών υψηλών προδιαγραφών από το ελληνικό μπάσκετ. Τι συμβαίνει τελικά;
«Είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα. Για να βρούμε απαντήσεις θα πρέπει να ανατρέξουμε πολλά χρόνια πίσω. Κάποτε το αναπτυξιακό της ομοσπονδίας δούλευε εξαιρετικά, δεν πρέπει να είμαστε αγνώμονες. Άλλωστε, και εγώ παιδί που βγήκε από το παλιό, ωραίο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ομοσπονδίας είμαι. Υπάρχουν κοινωνικά φαινόμενα που επηρεάζουν πια τον χώρο μας, όχι μόνο το μπάσκετ, αλλά όλα τα αθλήματα.
Στο δια ταύτα, υπήρξε μια κενή περίοδος σ’ αυτή τη δεκαετία που μας πέρασε, όπου κάποια πράγματα δεν λειτούργησαν σωστά, για πολλούς και διάφορους λόγους.
Παιδιά υπάρχουν, ταλέντα υπάρχουν εκεί έξω. Υπάρχουν αξιόλογοι προπονητές που δουλεύουν καλά τα παιδιά. Δυστυχώς βέβαια υπάρχουν και κάποια παλιά μυαλά, είτε παράγοντες είτε προπονητές.
Έχουμε και ένα τεράστιο όνομα που λέγεται “γονείς”, οι οποίοι πιέζουν τα παιδιά πάρα πολύ τα παιδιά και μέσω αυτών θέλουν να αναδειχθούν, να κερδίσουν πράγματα οι γονείς. Έχουμε τους μάνατζερ –κάτι που πρέπει να το αφήσουμε στην άκρη τώρα- καθώς να μεν είναι στο πλαίσιο του αθλητισμού, αλλά λάθος στο πλαίσιο στο οποίο λειτουργούν.
Τα τελευταία χρόνια το αναπτυξιακό δεν λειτουργούσε όπως θα έπρεπε. Η προηγούμενη διοίκηση που έκανε τόσα πολλά, κάπου κουράστηκε θέλεις, υπήρξαν και τα οικονομικά προβλήματα της κρίσης στην Ελλάδα, οπότε κάποια πράγματα έμειναν πίσω.
Ερχόμενος ο κ. Λιόλιος και παίρνοντας εμένα και τον Νίκο Σταυρόπουλο, ήταν εύκολο για μας να αλλάξουμε τον διακόπτη και να βάλουμε μπρος τις μηχανές για να κάνουμε κάποια πράγματα.
Θέλει χρόνο όμως αυτό. Δεν είναι εύκολο γιατί έχει να κάνει με παιδιά, έχει να κάνει με προπονητές. Δεν είναι ρομπότ, δεν είναι φούρνος μικροκυμάτων που πατάς το κουμπί και αρχίζει να λειτουργεί. Όλο αυτό θέλει χρόνο για να φανούν τα αποτελέσματα».
– Πολλά παιδιά αναγκάζονται λόγω σχολικών υποχρεώσεων και κυρίως στην Β’ και Γ’ Λυκείου, να σταματάνε το μπάσκετ. Είναι κάτι που σας απασχολεί φαντάζομαι.
«Αυτό είναι ένα θέμα και μάλιστα σε μια κομβική ηλικία των παιδιών. Σε μια ηλικία όπου το παιδί πρέπει να σκεφτεί το μέλλον του και να δει αν όντως το μπάσκετ μπορεί να του προσφέρει κάτι στο μέλλον, ειδάλλως θα πρέπει να αφοσιωθεί στο ακαδημαϊκό κομμάτι. Είναι κάτι που δεν το κατηγορώ και νομίζω ότι είναι και μία σωστή απόφαση, γιατί αν πάρεις μόνο τον ένα δρόμο, μπορεί να χάσεις κάτι σημαντικό που ήταν στην άλλη πλευρά.
Είναι αλήθεια ότι έχουμε ένα ζήτημα σ’ αυτή την ηλικία. Για μας είναι η τελευταία χρονιά του αναπτυξιακού, το εφηβικό, όπου πολλά παιδιά αποφασίζουν να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους. Και το μεγαλύτερο είναι μετά τα 18, όταν θα πρέπει να ενταχθούν σ’ έναν ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό σύλλογο».
– Όπως είπες, η μηχανή πήρε μπρος. Σε ποιο μοντέλο θα δουλέψει;
«Είναι πολλά τα πράγματα που έχουμε βάλει, πολλά αυτά που θέλουμε. Πρώτα απ’ όλα θέλουμε τα παιδιά να παίζουν πολλά παιχνίδια, γιατί θεωρούμε πως μέσα από τα παιχνίδια κερδίζεις πολλά περισσότερα απ’ ότι στην προπόνηση, χωρίς βέβαια να αφήνουμε εκτός της προπόνηση, καθώς εκεί μπορείς να βάλεις πολλά στοιχεία, αλλά αυτά τα στοιχεία κάπου πρέπει να τα εφαρμόσεις, να υπάρχει η πίεση του χρόνου, του αποτελέσματος, του φάουλ, του λάθους. Όλο αυτό σε κάνει να βελτιώνεσαι.
Για τον λόγο αυτό βάλαμε σε όλη την Ελλάδα περισσότερα ματς στα τοπικά πρωταθλήματα, κάναμε κάποια δικά μας τουρνουά, επαναφέραμε το πολύ ωραίο μοντέλο του πρωταθλήματος ενώσεων για ηλικίες Παίδων και Παμπαίδων Α΄, όπου παίζουν σε όλη την Ελλάδα επίλεκτα παιδιά.
Διοργανώνουμε το Rising star το οποίο είναι για εφήβους, ενώ έχουμε κάνει και τα «γαλανόλευκα αστέρια» στην κατηγορία μίνι. Σ’ αυτή την ηλικία θεσπίζουμε περισσότερα τουρνουά ώστε τα παιδιά να παίζουν περισσότερα ματς.
Στο τεχνικό κομμάτι, με τους προπονητές, έχουμε μιλήσει μαζί τους για κάποια πράγματα που αφορούν στην φιλοσοφία, γιατί η Ομοσπονδία ως ομπρέλα θα πρέπει να ορίζει συγκεκριμένη φιλοσοφία που πρέπει να ακολουθούν όλοι».
– Σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, που βρίσκεται η χώρα μας στο αναπτυξιακό πρόγραμμα και την «παραγωγή» παικτών;
«Έχουμε δει ότι η Ελλάδα έχει μείνει πίσω στο θέμα της φιλοσοφίας . Έχουμε μείνει στην φουρνιά του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Παπαλουκά, τα εξαιρετικά και έξυπνα γκαρντ που έκαναν πολύ όμορφο παιχνίδι και αυτό όντως έφερε αποτελέσματα, αλλά μ’ ένα χαμηλό τέμπο, το σκεπτόμενο μπάσκετ που λέγαμε. Βλέπουμε ότι όλος ο κόσμος, όχι μόνο η Ευρώπη, έχει εξελιχθεί. Έχει πάει σ’ ένα πιο γρήγορο παιχνίδι, πιο αθλητικό, άρα γυμνασμένα κορμιά, γρήγορη απόφαση και γρήγορη εκτέλεση. Έχουμε δει ότι το σουτ πλέον είναι ένα πολύ βασικό στοιχείο στο παγκόσμιο μπάσκετ και έχουμε μείνει πίσω σ’ αυτό.
Πρέπει λοιπό και οι προπονητές να καταλάβουν πιο είναι το καλό για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και δικό τους, καθώς μέσα από αυτό και οι ίδιοι θα αναδειχθούν, θα προχωρήσουν μπροστά, οπότε πρέπει να τους παροτρύνουμε ώστε να πορευτούμε μαζί».
– Μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό μπάσκετ…
«Δεν πρέπει να αφήσουμε τα ελληνικά στοιχεία. Ο Έλληνας είναι πεισματάρης, είναι μαχητικός, του αρέσει να σκέφτεται κάποια πράγματα μέσα στο γήπεδο. Δεν μπορούμε να τα αφήσουμε απ’ έξω αυτά, είναι θέμα του DNA μας και είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τους υπόλοιπους. Όλοι έχουν πει πως οι Έλληνες έχουν γυρίσει ματς που δεν γυρίζουν.
Θα πρέπει να βάλουμε κάποια στοιχεία που θα μας φέρουν στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους, που θα μας βάλουν στο ίδιο ταμπλό για να μπορούμε να παίζουμε επί ίσους όρους.
Έχουμε έναν αθλητή, από τους κορυφαίους στον κόσμο, αν όχι τον κορυφαίο, αλλά δυστυχώς όλο το υπόλοιπο σύστημα που έρχεται από πίσω είναι παροχυμένο. Είναι αυτό που θα μας βοηθήσει, θα μας δώσει το κάτι παραπάνω. Και εκεί μπαίνουμε στις μικρές ηλικίες».
– Είσαι από την Βέροια. Τα τελευταία χρόνια η επαρχία σταμάτησε να παράγει παίκτες με την συχνότητα που το έκανε. Γιατί συμβαίνει αυτό;
«Βγάζει, αλλά επειδή τώρα το βλέπουμε από μέσα, τα μεγάλα κέντρα, η Αττική και η Θεσσαλονίκη, έχουν προχωρήσει περισσότερο. Και αυτό γιατί έχουν επενδύσει πολύ πάνω σ’ αυτό τον τομέα. Έχουν βέβαια και το πλεονέκτημα του μεγαλύτερου όγκου παιδιών, οπότε με την συνδρομή μπορούν να έχουν έσοδα και τα επενδύουν πίσω, άρα έχουν σωστές υποδομές, έχουν παροχές στα παιδιά όπως γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, επιπλέον προπονητές. Οπότε η αλήθεια είναι ότι τα δύο αυτά κέντρα έχουν προχωρήσει περισσότερο.
Βέβαια τα παιδιά δεν γεννιούνται μόνο σε αυτές τις περιοχές, υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχουν ταλέντα, υπάρχουν καλά κορμιά. Είναι λοιπόν χρέος μας, ευθύνη μας να τα βρούμε αυτά τα παιδιά και να τα εξελίξουμε. Και ένας μεγάλος στόχος είναι να τα κρατήσουμε στις περιοχές τους. Δυστυχώς ότι όλοι έρχονται στα μεγάλα αστικά κέντρα και τις μεγάλες, τυπικά, ομάδες εξασθενεί πάρα πολύ την περιφέρεια, παίρνει το κίνητρο από τα σωματεία.
Έχουμε ανοίξει πολύ την βεντάλια, έχουμε πια μάτια σε όλη την χώρα. Έχουμε προσελκύσει πολλά παιδιά, τα έχουμε αξιολογήσει, τους έχουμε δώσει την ευκαιρία και κάποια έχουν προχωρήσει παραπέρα».
– Μιλώντας για ευκαιρίες, εσύ συστήθηκες στο ελληνικό μπάσκετ παίρνοντας την ευκαιρία σου στην Ισλανδία.
«Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, νομίζω ότι βγαίνει ένα σημαντικό μάθημα, το οποίο προσπαθώ να περάσω στα παιδιά. Πρέπει να αρπάζουμε τις ευκαιρίες, δεν πρέπει να περιμένουμε να μας δώσουν στο πιάτο κάτι έτοιμο, φυσικά παίζουν ρόλο κάποιες συγκυρίες, αλλά είμαστε εμείς και κανένας άλλος.
Όλη αυτή η διαδικασία είναι σε όλη μου την καριέρα, όπως και του Διαμαντίδη, του Ντικούδη και όλοι, όταν μας δινόταν η ευκαιρία την αρπάζαμε.
Τώρα τα παιδιά είναι πιο μαλακά και περιμένουν την δεύτερη και την τρίτη ευκαιρία.
Βλέπουμε τώρα παιδιά στην Α1, τους δίνουν ευκαιρία να παίξουν, μπορεί και δεύτερη και δεν την αρπάζουν. Και λέμε γιατί δεν παίζουν. Αν δεν αρπάξεις την ευκαιρία, να μπεις μέσα και να κυλιστείς στο πάτωμα, να κυνηγήσεις την μπάλα, αν δεν κάνεις πράγματα δεν πρόκειται να σου έρθει τίποτε στο πιάτο».
– Μια επιτυχία της Εθνικής ομάδας των ανδρών, θα δώσει ώθηση στο άθλημα;
«Εκατό τοις εκατό! Ήδη από πέρσι όπου με τον Γιάννη στην Εθνική ομάδα στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όπου είχαμε μια όμορφη πορεία ως ένα σημείο, είχαμε πολύ μεγάλη αύξηση στα παιδιά. Πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια ήρθαν τόσα παιδιά και να έχουμε εγγραφές.
Φέτος ήταν λίγα λιγότερα, πάλι αυξημένη όμως, αλλά λιγότερα από πέρσι. Άρα η Εθνική ομάδα των ανδρών που είναι και η βιτρίνα του μπάσκετ κάθε χώρας, επηρεάζει και το αναπτυξιακό. Οπότε αρχής γενομένης, ελπίζουμε, από την επόμενη σεζόν με το Προ ολυμπιακό και ελπίζουμε με το Ολυμπιακό τουρνουά, φαντάζομαι ότι πολλά παιδιά θα ενταχθούν στο μπάσκετ και ύστερα είναι στο χέρι μας να τα κρατήσουμε».
– Αισιοδοξείς για την επόμενη μέρα του ελληνικού μπάσκετ;
«Είμαι σίγουρος διότι βλέπω την δουλειά που γίνεται. Δεν μιλάω για μένα, η ομάδα μας είναι πολύ μεγάλη και βλέπω πως δουλεύουν οι υπόλοιποι. Έχουμε φοβερά και ικανά στελέχη, με όραμα και όντως γίνονται κάποια βήματα, αλλά θέλει υπομονή».
Αποστόλης Τριανταφύλλου