PHOTO: ertsports.gr
Από την Αμαλιάδα μέχρι τις όχθες του Λίγηρα με ενδιάμεσο σταθμό το βόλεϊ και πλέον μόνιμος κάτοικος Ναντ, ζει την καθημερινότητα ως επιτυχημένος επιχειρηματίας και οικογενειάρχης. Η ιστορία του Αχιλλέα Παπαδημητρίου, μπορεί να μην είναι βγαλμένη από παραμύθι, αλλά έχει ζήσει τόσες στιγμές που θα αποτελούσαν ένα ενδιαφέρον… μυθιστόρημα.
Έχοντας αφήσει πίσω μια πλούσια καριέρα στο βόλεϊ με τίτλους και διακρίσεις, απολαμβάνει την καθημερινότητα μακριά από τη χώρα δίπλα στα ερείπια των παλαιών Πύργων των Δουκών της Βρετάνης και μέσω του ertsports.gr συνδέει το παρελθόν με το παρόν.
«Απολαμβάνω κάθε στιγμή στη Ναντ. Μια πόλη που το 2004 το περιοδικό “Time” την είχε ανακηρύξει ως την “πιο κατοικήσιμη πόλη στην Ευρώπη”. Ζω μια όμορφη και ήρεμη ζωή με τη σύζυγο και τα δύο παιδιά, έστω και αν μου λείπουν φίλοι και συγγενείς από την Ελλάδα».
Αρκεί μια απλή αναζήτηση στο Google με το όνομα “Αχιλλέας Παπαδημητρίου”, για να αναφερθεί σε περίοπτη θέση του υπολογιστή ότι εκτός από αθλητής του βόλεϊ είναι και απόφοιτος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κρήτης και κάτοχος μάστερ στη Διαχείριση Περιβάλλοντος της σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Από νωρίς είχε αντιληφθεί ότι υπάρχει ορίζοντας πέρα από το βόλεϊ που θα του επέτρεπε να ζει όπως ο ίδιος οραματιζόταν τη ζωή του.
«Ως παίκτης όταν ολοκλήρωσα την καριέρα μου βοήθησα για σχεδόν ενάμιση χρόνο από το πόστο του βοηθού προπονητή την ομάδα της Ναντ. Όμως τα τελευταία χρόνια έχω πολλές υποχρεώσεις στην εταιρεία μου και απλώς συμμετέχω στο μπίζνες κλαμπ με χορηγούς και στηρίζω την ομάδα εθελοντικά με αυτόν τον τρόπο. Είμαι απόφοιτος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κρήτης και κάτοχος μάστερ στη Διαχείριση Περιβάλλοντος της σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Στη Γαλλία είμαι από το 2011 και υπάρχει η σκέψη της Γαλλικής υπηκοότητας».
Ο… σπόρος από το χώρο του βόλεϊ στο επιχειρείν ήρθε ομαλά, μεταξύ άλλων βοήθησε και υπηρέτησε για χρόνια στον ΠΑΣΑΠ καθώς ήταν ειδικός γραμματέας του Συλλόγου των Ελλήνων Βολεϊμπολιστών. Παράλληλα με τις σπουδές είχε κατανοήσει την σημασία να υπάρχει πραγματική κοινωνική ανάγκη (market gap) πίσω από το προϊόν ή την υπηρεσία που παρέχεις στην αγορά που έχεις σαν στόχο.
«Mε βοήθησε αρκετά η ενασχόληση με το βόλεϊ. Πιστεύω ότι είναι από τα πιο ομαδικά αθλήματα που μπορεί να μας διδάξει πολλά. Την ευγένεια, τον σεβασμό, την αποδοχή του διαφορετικού, την ενσυναίσθηση, την επιμονή και την υπομονή. Επίσης, για να παίξεις σε υψηλό επίπεδο χρειάζεται όχι μόνο η στρατηγική σκέψη αλλά και η γρήγορη λήψη αποφάσεων, η οργάνωση χώρου και χρόνου, η διαχείριση συναισθημάτων και φυσικά η συγκέντρωση. Είναι ένα μάθημα ζωής όπως θεωρώ κάθε άθλημα για κάθε αθλητή».
Μετά από 26 χρόνια ενασχόλησης με το βόλεϊ όπου τα 16 ήταν επαγγελματικά είναι πόσο εύκολο είναι να αφήσει πίσω έναν χώρο που αγάπησε και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά.
«Όταν σταμάτησα το 2016 είχε ωριμάσει ήδη η ιδέα ενός τρόπου ζωής μακριά από το χώρο. Κάτι που έγινε ομαλά. Από μικρός είχα ασχοληθεί με τον αθλητισμό, κάνοντας πολλά σπορ και το βόλεϊ ήταν το τελευταίο χρονικά στο οποίο δραστηριοποιήθηκα. Το αγάπησα αμέσως, χωρίς να ξέρω το γιατί. Αργότερα κατάλαβα…».
Ο Παπαδημητρίου υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο στο Ρέθυμνο, έχοντας μείνει στην Αμαλιάδα μέχρι την ηλικία των 19 ετών. Στον ΟΠΕ Ρεθύμνου, παρέμεινε για τρία χρόνια. Την τετραετία 2002-06 αγωνίστηκε με την ομάδα του Παγκρατίου, ενώ την περίοδο 2006-07 φόρεσε τη φανέλα του Πανελληνίου. Το 2007 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό, στον οποίο παρέμεινε για δύο χρόνια κατακτώντας το εγχώριο νταμπλ. Την αμέσως επόμενη διετία αγωνίστηκε με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας του 2010. Με την ομάδα της Μποβέ αγωνίστηκε την τριετία 2011-2014, με την Καμπρέ την περίοδο 2014-2015 και με την Ναντ Ρεζέ από το 2015 μέχρι το 2016 όπου κρέμασε τη φανέλα του. Μέσα από μια διαδρομή πολλών ετών με διαφορετικές ομάδες αλλά αποκορύφωμα την Εθνική Ελλάδος των 132 συμμετοχών, συν ότι είχε φορέσει τη φανέλα των “αιωνίων”, κάνουν τις αναμνήσεις να ξαναζωντανεύουν συχνά στο μυαλό του.
«Υπάρχουν πολλά γεγονότα που θυμάμαι συχνά. Για παράδειγμα τους τελικούς στο Τροκαντερό το 2009 και το 2010, ανεξαρτήτως ομάδας γιατί πραγματικά ήταν μια γιορτή του βόλεϊ. Ήμουν τυχερός που το έζησα. Σε εθνικό επίπεδο θα ήθελα να ξαναζήσω τη νίκη μας επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης Ισπανίας, το 2009 στην Τουρκία. Ακόμα ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι μια ιδιαίτερη στιγμή. Ήταν τότε που άναψα τον βωμό στη γενέτειρα των Ολυμπιακών αγώνων, την αρχαία Ήλιδα το 2016, για τους Ολυμπιακούς του Ρίο».
Σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του Παπαδημητρίου ήταν και εξακολουθεί να είναι η Γαλλία. Συγκεκριμένα η Νάντη. Άραγε, η ιδέα του εξωτερικού πόσο συχνά γύριζε στο μυαλό του;
«Από την εποχή που έπαιζα στο Παγκράτι με ενδιέφερε το εξωτερικό, αλλά όταν αγωνιζόμουν στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό δεν το επεδίωξα έντονα. Ωστόσο, επιθυμούσα να πάω κάπου όπου τίποτα δε θα ήταν δεδομένο και να προκαλέσω τον εαυτό μου παίζοντας σε ένα πρωτάθλημα σαν το γαλλικό, που ήταν από τα κορυφαία στον κόσμο σε θέμα λίμπερο και άμυνας. Εκεί πρέπει από την αρχή να είσαι καλός και να το αποδεικνύεις καθημερινά, γιατί δεν έχεις δικαιολογία, όπως στην Ελλάδα που σε γνωρίζουν. Οπότε, ήταν πρόκληση αλλά και ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα. Από την πρώτη στιγμή δεν είχα πρόβλημα προσαρμογής καθώς συνεργάστηκα με σωστούς ανθρώπους, ενώ δεν είχα κανένα πρόβλημα στις ομάδες που αγωνίστηκα. Μου ταιριάζει ο τρόπος και η κουλτούρα της χώρας, για αυτό εξάλλου έμεινα. Σκέψη επαναπατρισμού δεν υπάρχει στον ορίζοντα και γενικότερα δεν το σκέφτομαι. Δυστυχώς, δεν έρχομαι όσο συχνά θα ήθελα στην Ελλάδα και όσο εργάζομαι και τα παιδιά μου πηγαίνουν σχολείο είναι πολύ δύσκολη η επιστροφή».
Ταυτόχρονα, η σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας σε αθλητικό και κοινωνικό επίπεδο είναι αναπόφευκτη.
«Φυσικά και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δύο χωρών σε επίπεδο θεσμών, παιδείας, εκπαιδευτικού συστήματος, δικαιοσύνης και οικογένειας. Εννοείται ότι δεν είναι όλα τέλεια εδώ στη Γαλλία, αλλά σε επίπεδο αθλητισμού μπορώ να παραδεχτώ ότι η νοοτροπία είναι διαφορετική όπως και το επίπεδο των παραγόντων. Υπάρχει σεβασμός στον αθλητή αλλά και στις αξίες του αθλητισμού γενικότερα. Ο κόσμος απολαμβάνει τα παιχνίδια βόλεϊ ως θέαμα όπως πάει στο θέατρο. Εξαίρεση αποτελούν ορισμένα φαινόμενα βίας που συνδέονται κυρίως με το χώρο του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, το γαλλικό κράτος επενδύει αρκετά στον αθλητισμό, όχι μόνο τον επαγγελματικό, υπάρχουν υποδομές που ξεκινούν από τα αθλητικά σχολεία και φυσικά τα γήπεδα. Η τήρηση των νόμων μου έχει κάνει θετική εντύπωση. Μέσω της επιχείρησης που έχω, καταλαβαίνω καλύτερα την κουλτούρα του λαού αλλά και τις διαφορές που υπάρχουν στην καθημερινότητα του πολίτη και πόσο το κράτος βοηθάει. Η Ναντ σε επίπεδο νομού στηρίζει τον αθλητισμό κυρίως οικονομικά και αυτό φαίνεται μέσα από τις χορηγίες. Διαθέτει σε καλό επίπεδο βόλεϊ, μπάσκετ, χάντμπολ τόσο ανδρών όσο και γυναικών. Τα γήπεδα έχουν αρκετό κόσμο στα παιχνίδια».
Με την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα του, έστω και αν η επιχειρηματική… πατρίδα του βρίσκεται στο Ναντ, διαφημίζει στη Γαλλία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα ελληνικά προϊόντα, μέσα από ένα όνομα που ταυτίζεται με την μυθολογία του Ομήρου. Σε απόσπασμα της Ιλιάδας γίνεται αναφορά στον τρόπο διατροφής του Αχιλλέα με τη φράση “πρίν γ᾽ὅτε δή σ᾽ἐπ᾽ἐμοῖσιν ἐγὼ γούνεσσι καθίσσας ὄψου τ᾽ἄσαιμι προταμὼν καὶ οἶνον ἐπισχών.” Όψον σημαίνει τροφή, έδεσμα και έγινε συνώνυμο του «ψητού» και ιδιαιτέρως του ψαριού στην αρχαιότητα.
«Έχω δύο καταστήματα “delicatessen” μαζί με τον σεφ Κωνσταντίνο Χριστοδούλου, που ονομάζονται OPSON και κινούνται γύρω από ένα ευρύ φάσμα Ελληνικών προϊόντων που παρέχουμε σε ποικίλους χώρους εστίασης. Έρχονται από μικρούς παραγωγούς στην Ελλάδα. Παράλληλα είμαι μεταξύ των χορηγών της Ναντ στο βόλεϊ“.
Βέβαια, πάντα υπάρχει το ερώτημα εάν το μήλο θα πέσει κάτω από την μηλιά, καθώς τα παιδιά προέρχονται από γονείς αθλητές του χώρου…
«Επισκέπτομαι τακτικά το γήπεδο με την οικογένειά μου και βλέπουμε αγώνες της Ναντ. Δεν πιέζω τα παιδιά να ασχοληθούν με το βόλεϊ. Είναι μικρά ακόμα και κάνουν διάφορα σπορ. Δεν θέλω να επηρεάσω τα παιδιά μου, αλλά να αποφασίσουν ελεύθερα ότι τους αρέσει. Τους εξηγώ την αξία του αθλητισμού για την υγεία και δεν με ενδιαφέρει να κάνουν πρωταθλητισμό».
