Μια γλυκιά ανατριχίλα μας άφησε το Σαββατοκύριακο που πέρασε τόσο στον τελικό της Αγγλίας, όσο και στην φιέστα της Τραπεζούντας.
Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για εθνική υπερηφάνεια, αυτή που γεμίζει με χαρά κάθε Έλληνα, όταν βλέπει έναν συμπατριώτη του να διαπρέπει στο εξωτερικό. Από τη μία πλευρά ο Κώστας Τσιμίκας και ο Γιώργος Γιακουμάκης και από την άλλη ο Τάσος Μπακασέτας, να κάνουν το… γύρο του κόσμου για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά με επίκεντρο το ποδόσφαιρο. Τις καλύτερες ημέρες τους ζουν τρία Ελληνόπουλα που έχουν πολλά κοινά στοιχεία ως σημείο αναφοράς.
Όχι τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι όσο στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την δημοσιότητα και δείχνουν να απολαμβάνουν με ταπεινότητα και ευπρέπεια όλο αυτό το ντόρο που γίνεται γύρω τους. Άλλωστε, δεν είναι και μικρό πράγμα να μπορέσεις να διαχειριστείς εύκολα μία τόσο μεγάλη επιτυχία σε τόσο υψηλό επίπεδο και ειδικά όταν αυτή συμβαίνει εκτός ελληνικών συνόρων. Με όπλο την υπομονή την θέληση μα κυρίως στη δουλειά δείχνουν διαρκώς να αγωνίζονται για το καλύτερο δυνατό έχοντας όμως κατά νου ότι είναι κομμάτι του συνόλου και όχι κάτι διαφορετικό από την ομάδα στην οποία αγωνίζονται. Αρκεί, μια ματιά στις δηλώσεις των προπονητών τους για να γίνει αμέσως αντιληπτό ότι και οι δύο ποδοσφαιριστές δηλώνουν «στρατιώτες» όποτε και αν τους χρειαστεί η ομάδα.
Τρομερή εμφάνιση από τον Γιακουμάκη στο παιχνίδι της φιέστας της Σέλτικ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος Σκοτίας με δύο προσωπικά τέρματα στο 6-0 επί της Μάδεργουελ. Και αν για τον Τσιμίκα το νικητήριο πέναλτι που εκτέλεσε μέσα στο Γουέμπλεΐ αποτελεί μία γλυκιά… συνήθεια της φετινής χρονιάς που διακρίνεται στα περισσότερα παιχνίδια όπου μετέχει, στο ιδιότυπο οικοσύστημα της Τραπεζούντας όπου ζει καθημερινά ο Μπακασέτας, είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικό όταν με την ελληνική σημαία τον βλέπεις να χορεύει λεβέντικα. Και μάλιστα, όχι οποιοδήποτε τραγούδι αλλά ένα ιδιαίτερο κομμάτι όπως αυτό του «ζεϊμπέκικου της Έυδοκίας».
Η στιγμή γίνεται ακόμα πιο φορτισμένη όταν ο Έλληνας παίκτης αποθεώνεται από 42.000 Τούρκους φιλάθλους που είχαν πλημμυρίσει το γήπεδο της Τραμπζονσπόρ, για να γιορτάσουν με φιέστα την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Τα βλέμματα καρφωμένα πάνω στον Έλληνα παίκτη που λατρεύεται σαν θεός στην Τουρκική πόλη να χορεύει το θρυλικό ζεϊμπέκικο. Τον απόλυτο αντρικό ύμνο. Έναν ύμνο δίχως πολλά λόγια αλλά με κάθε πενιά και κάθε γύρισμα στην αέρινη κίνηση του Μπακασέτα να περνά μηνύματα. Για όσους τον αμφισβήτησαν, για όσους τον εμπιστεύτηκαν για όσους θεώρησαν ότι δεν αρκεί για την ομάδα τους. Ακόμα και για εκείνους που του χρωστούσαν χρήματα στα χρόνια της…υπομονής αλλά τελικά τα χάρισε στο σύλλογο!
Όσες φορές και αν είδα το συγκεκριμένο βίντεο με τον Έλληνα παίκτη να αποθεώνεται με αυτό τον τρόπο από Τούρκους, συνειρμικά έρχεται η αντίστοιχη σκέψη στο μυαλό μου. Τι θα
συνέβαινε εάν βλέπαμε Τούρκο ποδοσφαιριστή σε φιέστα ελληνικού συλλόγου να χορεύει καρσιλαμά. φορώντας την τουρκική σημαία; Ερώτημα που ίσως είναι εύκολο να απαντηθεί εάν σκεφτούμε όλα όσα ζούμε τους τελευταίους μήνες, όπου αρκεί κάποιος να φορέσει την φανέλα της αγαπημένης του ομάδας λίγα μέτρα παραπέρα από το γήπεδο και να απαντήσει στο ερώτημα κάποιων… παλικαράδων, τι ομάδα είσαι.
Δεν θα γκρινιάξω για όλη αυτή την γκρίζα κατάσταση που ζούμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο για ακόμα μια δεκαετία όμως οφείλω να παραδεχτώ ότι είχα καιρό να χαρώ με την ψυχή μου μέσα από την χαρά δύο παικτών που γνώρισαν την αποθέωση μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο επειδή ο ένας έβαλε την υπογραφή του στο Κύπελλο και ο άλλος βοήθησε σημαντικά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, δίχως να ξεχάσουν ποιοι είναι, από που έρχονται και που πηγαίνουν…