(AP Photo/Pablo Garcia)
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το όμορφο ταξίδι, οφείλει να συνδυάζεται με την… άφιξη στην Ιθάκη.
Αν η αήττητη πορεία της Άιντραχτ μέχρι το Σάντσεθ Πιθχουάν, σταματούσε στο 118’, με τον Κεντ να νικάει τον Τραπ και τους Σκωτσέζους να σηκώνουν ευρωπαϊκή κούπα μετά από 50 χρόνια, οι «αετοί» της Φρανκφούρτης θα… έχαναν τα «φτερά» τους σε οικονομικό επίπεδο.
Η ομάδα του Γκλάσνερ, τερμάτισε 11η στο πρωτάθλημα, χάνοντας την ευρωπαϊκή έξοδο και μαζί τεράστια ποσά από τα τηλεοπτικά συμβόλαια, τα μπόνους της ΟΥΕΦΑ και τις χορηγίες της επόμενης σεζόν. Η εσωστρέφεια, βρισκόταν στο κατώφλι της Άιντραχτ και μοναδική αχτίδα αισιοδοξίας, αποτελούσε ο τελικός με τη Ρέιντζερς.
Όμως αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Στιγμές… Άλλοτε σε μετατρέπουν σε ήρωα που σηκώνει στις πλάτες του μια ομάδα, έναν ολόκληρο ποδοσφαιρικό οργανισμό και άλλοτε σε στιγματίζει ως «καταραμένο», συνεχίζοντας με καταρρακωμένο ηθικό και αδυναμία να σηκώσεις κεφάλι. Μέχρι την επόμενη «στιγμή»…
Μια στιγμή λοιπόν… Μια επέμβαση «χρυσάφι» του Τραπ, που για ένα βράδυ ντύθηκε Ντουκαντάμ, στο γήπεδο όπου ο σπουδαίος Ρουμάνος, έγινε θρύλος το 1986, στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών. Μια στιγμή… Μια ενστικτώδης αντίδραση και όλα πήραν το δρόμο τους.
Η Άιντραχτ έγινε πάλι «ευρωπαία» και παρούσα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Γκλάσνερ προπονητής που έφερε ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά από 42 χρόνια, οι 50.000 Γερμανοί της Σεβίλλης έστησαν πάρτι στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των χορηγών και της τηλεόρασης, μπήκαν στις τσέπες των διοικούντων, αλλάζοντας πιθανότατα την ιστορία αυτής της ομάδας, για τα επόμενα χρόνια.