ASSOCIATED PRESS
O Ιταλός τεχνικός μίλησε στην ισπανική “AS” και αναφέρθηκε στην προπονητική του καριέρα, το μέλλον του, αλλά και τους… πιθανούς προορισμούς που μπορεί να κληθεί να ταξιδέψει.
Αναλυτικά όσα είπε ο Τζενάρο Γκατούζο:
«Σκέφτομαι το ποδόσφαιρο 24 ώρες, έχω αφιερώσει τη ζωή μου στο ποδόσφαιρο. Για να είσαι προπονητής δεν αρκεί να έχεις παίξει, πρέπει να πας στο γήπεδο και να μάθεις. Γι’ αυτό ήθελα να ξεκινήσω από το μηδέν. Ήξερα ποδόσφαιρο, αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος. Μεταξύ προπονητικής και παιξίματος, το δεύτερο είναι πιο εύκολο γιατί τώρα βρίσκομαι να ζω πλήρως το ποδόσφαιρο και όταν σκέφτομαι το ποδόσφαιρο δεν έχεις πια ζωή. Πρέπει να ευχαριστήσω τη γυναίκα μου, πραγματικά δεν ξέρω πώς είναι ακόμα μαζί μου. Όταν ξεκίνησα να προπονώ, τηλεφώνησα αμέσως στον Αντσελότι και τον ρώτησα πώς να το κάνω. Είναι δύσκολο για μένα: Ξεκινάω στις 8:30 και πηγαίνω σπίτι στις επτά το βράδυ. Μετά στο σπίτι πηγαίνω στο μπάνιο και σκέφτομαι κάτι και το γράφω σε ένα χαρτί. Ζω τη δουλειά μου έτσι. Πρέπει να αλλάξω, γιατί δεν μπορείς να αφιερώσεις 18 ή 19 ώρες σκεπτόμενος το ποδόσφαιρο, αλλά είναι το στυλ μου, δουλειά και δουλειά».
«Κοιμόμουν μόνος μου, ως παιδί δεν είναι εύκολο να πάρεις συγκεκριμένες αποφάσεις, αλλά ποτέ δεν σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί χωρίς το ποδόσφαιρο. Νιώθω τυχερός, αλλά ξέρω ότι έδωσα ό,τι είχα και αν έπρεπε να το ξανακάνω, θα τα ξανάκανα όλα. Όταν τον συναντήσαμε με τη Μίλαν έπαιξαν κάθετο ποδόσφαιρο, εμείς μόνο τρέχαμε για 90 λεπτά. Ρώτησα τον εαυτό μου πώς ήταν δυνατόν, μετά μίλησα με τον Γκουαρντιόλα και δεν καταλάβαινα τίποτα για μήνες μέχρι που είδα το ποδόσφαιρο διαφορετικά από όταν έπαιζα. Μου αρέσουν ποιοτικοί παίκτες, ένα στοχαστικό, λειτουργικό ποδόσφαιρο που ξέρει πότε πρέπει πρεσάρεις και πότε να κινηθείς. Σήμερα λέω ότι δεν θα αγόραζα έναν Γκατούζο, είχα χαρακτήρα, έτρεχα πολύ και ήμουν δυνατός, αλλά το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, έχει εξελιχθεί. Ωστόσο, υπήρχε ένας παίκτης που είδα τον εαυτό μου σε αυτό το Μουντιάλ: ο Αμραμπάτ, με συγκίνησε».
«Για ένα μήνα κυκλοφορούν φήμες ότι πεθαίνω. αλλά μην ανησυχείτε, δεν θα πεθάνω. Το να βλέπω διπλά είναι μεγάλη δυσκολία και δεν είμαι ο εαυτός μου εδώ και ένα μήνα. Είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα που είχα εδώ και χρόνια. Το έχω δέκα χρόνια. Επιστρέφει από καιρό σε καιρό. Η διπλωπία (διπλή όραση, επιμ.) είναι ενοχλητική μακροπρόθεσμα. Μόνο ένας ανόητος σαν εμένα θα άντεχε, θα πεθάνω στο γήπεδο. Δεν μου αρέσει να με βλέπουν έτσι, δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσπαθούν να με παρηγορήσουν, αλλά έτσι πάει. Αυτά είναι πράγματα που ξεπερνιούνται. Η ζωή μου έχει δώσει πολλά. Μου αρέσει να δίνω δώρα, δεν μου αρέσει να τα παίρνω. Για μένα, τα Χριστούγεννα είναι μια απίστευτη γιορτή. Λατρεύω όλα τα πάρτι, αλλά τα Χριστούγεννα ειδικά γιατί πάντα περίμενα τα δώρα από τον μπαμπά, τη μαμά και όλους στην οικογένεια. Είναι κάτι που μου θυμίζει όταν ήμουν μικρός».//