Ερνανγκόμεθ: «Οι μεγάλες ομάδες δεν αφήνουν τον παίκτη τους μετά από έναν τραυματισμό, αγαπούν τον άνθρωπο περισσότερο από τον παίκτη» - www.ertsports.gr

Ερνανγκόμεθ: «Οι μεγάλες ομάδες δεν αφήνουν τον παίκτη τους μετά από έναν τραυματισμό, αγαπούν τον άνθρωπο περισσότερο από τον παίκτη»

Ο Ισπανός φόργουορντ έδωσε μία απολαυστική συνέντευξη στο podcast της GBL, μιλώντας για τη ζωή στην Αθήνα, την εμπειρία, όντας μέλος του Παναθηναϊκού, ενώ έκανε ξεχωριστή αναφορά στους Δημήτρη Γιαννακόπουλο και Ματίας Λεσόρ.

Αναλυτικά όσα είπε ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ:

«Μετά από ενάμιση χρόνο, είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος να βλέπεις το μπάσκετ. Είναι αγάπη για το μπάσκετ πάνω από όλα. Δηλαδή, έχω παίξει στην Ισπανία, έχω παίξει με την Εθνική και στο NBA, και δεν το έχω δει αυτό. Οι φίλαθλοι πηγαίνουν να δουν μπάσκετ, αλλά δεν το ζουν. Εδώ, όταν κερδίζουμε και πηγαίνουμε από το αεροδρόμιο στο ΟΑΚΑ, βλέπεις εκατό χιλιάδες άτομα με μηχανές, βλέπεις κόσμο που μας ακολουθεί από το αεροδρόμιο μέχρι το ΟΑΚΑ. Το έκαναν γιατί ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής τους! Δεν μπορώ να φανταστώ πώς ήταν όταν κέρδιζαν παλιά. Δηλαδή, μόνο να βλέπεις αυτό, λες «ουάου», πραγματικά ζουν για το μπάσκετ… Είναι η ζωή τους. Σίγουρα μαζεύουν χρήματα για να αγοράσουν εισιτήριο, μαζεύουν χρήματα για να έρθουν στο Final 4. Όταν παίξαμε στο Final 4 στο Βερολίνο και βγαίνεις στο γήπεδο και βλέπεις όλη την κερκίδα γεμάτη με πράσινο, ξέρεις. Αυτό είναι Παναθηναϊκός».

Όλοι μιλούν για σένα… Κάποιοι είπαν ότι στα δάκρυα του Χουάντσο μετά τον τραυματισμό του Ματίας, ήταν ξεκάθαρο ότι θα μείνει στον Παναθηναϊκό. Είναι αλήθεια; Αυτό δείχνει το δέσιμο ανάμεσα σε σένα και την ομάδα, ίσως.

«Όταν τραυματίστηκε ο Ματίας, ένα κομμάτι της καρδιάς μου ράγισε, δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Με τον Ματίας έχουμε μεγαλώσει μαζί, τον ξέρω από 15-16 χρονών, γιατί είμαστε της ίδιας γενιάς, έχουμε παίξει πολλές φορές Γαλλία εναντίον Ισπανίας. Ξέρω επίσης ότι είχε μια καριέρα με πολλές διαφορετικές ομάδες στην αρχή, χωρίς να βρει το σωστό μέρος μέχρι που πήγε στην Παρτιζάν, και μετά απέδειξε ότι είναι ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη. Και φέτος, πριν υπογράψει το νέο συμβόλαιο… Ο τραυματισμός είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και έρχεται όταν δεν το περιμένεις. Οπότε όταν τραυματίστηκε και ούρλιαξε, ήμουν εκεί, ήδη ήξερα τι σήμαινε, ότι θα έμενε έξω όλη τη χρονιά. Ήξερε και εκείνος ότι έπαιζε χωρίς συμβόλαιο. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές. Στο τέλος όλα πήγαν καλά. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και ο Παναθηναϊκός έφτασαν σε συμφωνία με τον Ματίας, έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να τον κρατήσουν για άλλα τρία χρόνια, και εκεί αποδεικνύεις ότι είσαι μεγάλη ομάδα. Οι μεγάλες ομάδες δεν αφήνουν τον παίκτη τους μετά από έναν τραυματισμό, αγαπούν τον άνθρωπο περισσότερο από τον παίκτη. Οπότε μόνο με αυτή την εξέλιξη, με αυτό το συμβόλαιο, δείχνεις σε όλη την Ευρώπη ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα! Γιατί δεν παρατάς τον Ματίας στις δύσκολες στιγμές του, και για μένα ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει στο μπάσκετ».

Είναι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το πιο ενδιαφέρον άτομο που έχεις γνωρίσει στο μπάσκετ;

«Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άτομα που έχω γνωρίσει. Και θα ήθελα πολύ να γνωρίσω την οικογένειά του, γιατί η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Την άλλη μέρα που μίλησα μαζί του, μου έλεγε πώς ο πατέρας και ο θείος του, ζούσαν τα παιχνίδια με πολύ ένταση. Κάθε φορά που έχαναν, ήταν σαν τραγωδία. Και πραγματικά, το πάθος τους είναι το μπάσκετ και η ομάδα. Έτσι, θα ήθελα πολύ να τους γνωρίσω κι αυτούς».

Με το χέρι στην καρδιά. Έχεις αποκλείσει το NBA από το μυαλό σου; Στα 31 σου χρόνια, όταν τελειώσει το νέο σου συμβόλαιο, θεωρείς ότι αυτή η ιστορία έχει τελειώσει;

«Ναι. Πιστεύω ότι τα όμορφα πράγματα έχουν μια αρχή και ένα τέλος, και τα απολαμβάνεις περισσότερο όταν τα κοιτάς από τη σκοπιά του τέλους. Όλες οι ιστορίες αγάπης πρέπει να έχουν ένα τέλος, έτσι δεν είναι; Για μένα, το έζησα, το απόλαυσα πολύ, ονειρεύτηκα. Έζησα κάθε είδους καταστάσεις στην NBA, έπαιξα σε πολλές ομάδες, βρήκα την αγάπη στο Ντένβερ, μετά υπέγραψα ένα μεγάλο συμβόλαιο στη Μινεσότα. Πήγα σε μια ιστορική ομάδα όπως οι Σέλτικς, σε μια απίστευτη πόλη. Έπαιξα για τον Γκρεγκ Πόποβιτς για δύο εβδομάδες και για μένα ήταν πολύ σημαντικό. Με αντιμετώπισαν πάρα πολύ καλά. Ήταν μια νέα ομάδα που μου έδωσε ξανά την ενέργεια στο NBA. Πήγα στη Γιούτα, έπαιξα στα play-offs, ένιωσα σημαντικός, και μετά στο Τορόντο ήταν το τέλος, αλλά εκεί δεν έπαιξα καλά, ούτε το απόλαυσα πολύ. Πιστεύω ότι η περίοδος στο NBA έχει κλείσει. Επτά χρόνια είναι πολλά χρόνια, και τώρα είμαι σε μια φάση της ζωής μου όπου θέλω να παίξω μπάσκετ, θέλω να ανταγωνιστώ, θέλω να το απολαμβάνω όπως το κάνω τώρα, παίζοντας κάθε παιχνίδι. Και είμαι πολύ ευτυχισμένος».

Από την πορεία στο NBA, τι μένει στο τέλος της ημέρας;

«Μένουν όλες οι στιγμές, καλές και κακές, τα πρώτα χρόνια που για μένα ήταν όλα καινούργια. Το να ζω κάθε παιχνίδι απέναντι στον Ντουράντ, στον Κάρι και στον ΛεΜπρόν… τις πρώτες φορές, γιατί το ζούσα με το παιδί που είχα μέσα μου! Πήγαινες στο παιχνίδι, το έβλεπες, ήσουν νευρικός. Το έζησα με πολλή αγάπη, το έζησα σαν παιδί, σαν παιδί που ονειρεύεται να παίξει στο NBA. Και τελικά, επτά χρόνια είναι πολλά».

Πες μου την αλήθεια, έχεις κουραστεί να μιλάς για την ταινία Hustle; Κάθε φορά, σε κάθε περίσταση, σε κάθε συνέντευξη;

«Όχι, γιατί είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Μου έχει δώσει πολλά καλά, αλλά και πολλά κακά, αλλά είναι μια εμπειρία που έκανα εκείνη τη στιγμή και το βλέπω ως κάτι θετικό. Οπότε, αν με ρωτήσουν για την ταινία ή αν παιδιά έρχονται και με φωνάζουν Μπο Κρουζ… Υπάρχουν πολλοί που η ταινία τους ενέπνευσε, τους βοήθησε να ξεπεράσουν δύσκολες στιγμές. Μου στέλνουν πολλά μηνύματα λέγοντας ότι περνούν μια δύσκολη περίοδο και βλέπουν την ταινία και τους βοηθάει. Οπότε, κρατάω αυτό, και όλους τους ανθρώπους που γνώρισα μέσω της ταινίας. Ο σκηνοθέτης, ο Άνταμ Σάντλερ, με τον οποίο τα πηγαίνουμε πολύ καλά, ελπίζω να έρθει κάποια στιγμή να δει ένα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός».

Ο Σάντλερ;

«Ναι, θα ήθελα να έρθει, και η Νοέλ, η διευθύντρια παραγωγής, η οποία με δίδαξε πάρα πολλά, και όλοι οι καλοί άνθρωποι που γνώρισα».

Πόση πίεση επιτρέπεις να αντέξει το σώμα σου και το μυαλό σου;

«Πάντα πίστευα ότι ήμουν ανίκητος, όπως είπα και πριν, ότι ήμουν ο Σούπερμαν και ότι μπορούσα να αντέξω τα πάντα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Αλλά υπάρχουν στιγμές που είναι φυσιολογικό να έχεις πτώσεις, είναι φυσιολογικό να ζητάς βοήθεια. Είναι φυσιολογικό να κάνεις μια παύση στη ζωή, να σκεφτείς τι έχεις κάνει, από πού έρχεσαι, ποιος είσαι. Κάνεις ερωτήσεις στον εαυτό σου και πρέπει πραγματικά να γνωρίσεις τον εαυτό σου για να απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, που δεν είναι πάντα εύκολες. Επιπλέον, μου αρέσει πολύ να μιλάω με παίκτες που έχουν περισσότερη εμπειρία από εμένα, να μαθαίνω από αυτούς, γιατί έχουν περάσει από τα ίδια λάθη ή καταστάσεις και έχουν περισσότερη σοφία για να σε βοηθήσουν να διαχειριστείς όλη την πίεση. Στο τέλος, χρειάζεσαι βοήθεια, δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου. Το έχω μάθει με τα χρόνια. Στην αρχή πίστευα ότι μπορούσα να το κάνω μόνος μου. Εγώ, εγώ και μόνο εγώ. Αλλά στο τέλος καταλαβαίνεις ότι μπορείς να σπάσεις αν δεν αποδεχτείς ότι χρειάζεσαι υποστήριξη».

Τι θα κάνει αυτή τη σεζόν ο Παναθηναϊκός;

«Θα παλέψει για τα πάντα και θα κερδίσει».

Θυμάμαι ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όταν εργαζόταν στον Παναθηναϊκό, είχε πει ότι το όνειρό του ήταν να ξεπεράσει την Ρεάλ Μαδρίτης. Μετά τη ανανέωση του Εργκίν Αταμάν, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος μίλησε για πέντε συνεχόμενους τίτλους Ευρώπης και το όνειρο να ξεπεράσουν την Ρεάλ. Έχεις κι εσύ το όνειρο, να ξεπεράσεις την Ρεάλ Μαδρίτης με τον Παναθηναϊκό;

«Λοιπόν, το όνειρο είναι πάντα να κερδίσεις τα πάντα, να ανταγωνίζεσαι κάθε χρόνο. Έτσι, το όνειρό μου φέτος είναι να κερδίσω back-to-back, να παλέψω, να φτάσουμε στο Final 4 στο Άμπου Ντάμπι και να το κερδίσουμε, και μετά να πάμε για τα τρόπαια, να κερδίσουμε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Και του χρόνου θα επιστρέψω εδώ και θα μιλήσουμε ξανά. Σε ένα νέο επεισόδιο. Ένα νέο επεισόδιο».

Όσον αφορά το επίπεδο της Stoiximan GBL, Χουάντσο… Τη δεκαετία του ’90 η Ελλάδα περηφανευόταν ότι είχε το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Πώς βλέπεις την εμπειρία στο ελληνικό πρωτάθλημα σε σύγκριση με άλλες λίγκες όπως η ACB;

«Είναι μια διαφορετική λίγκα. Είναι μια πολύ σκληρή λίγκα physical κομμάτι. Πιστεύω ότι η ACB είναι σε υψηλότερο επίπεδο, γιατί έχουν πολλούς Αμερικανούς παίκτες, πολλές ομάδες με ξένους και υψηλότερο μπάτζετ για κάθε ομάδα. Αλλά εδώ στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν παίζεις εκτός έδρας. Θυμάμαι ένα από τα πρώτα παιχνίδια πέρσι, παίξαμε στο Περιστέρι, και νόμιζα ότι θα ήταν εύκολο, γιατί στο τέλος λέγαμε “είμαστε Παναθηναϊκός, πρέπει να κερδίσουμε”. Ένα παιχνίδι κόντρα στον Σπανούλη. Αλλά δεν ήταν έτσι. Μας έβαλαν δυσκολίες. Χάναμε, δεν παίζαμε καλά και αυτοί έπαιζαν πολύ σκληρά. Στο τέλος, είχαμε τύχη και καταφέραμε να κερδίσουμε, αλλά ήταν ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι».

Όπως συνέβη φέτος με τον Πανιώνιο;

«Ναι, είναι λίγο παρόμοιο. Στο τέλος, οι νίκες πολλές φορές εξαρτώνται από την τύχη, γιατί μας βάζουν δύσκολα. Είναι πολύ σημαντικό στην ελληνική λίγκα να εξασφαλίσεις το πλεονέκτημα έδρας, είναι απαραίτητο για τα play-offs και για τις φιλοδοξίες κάθε ομάδας».

Τι σημαίνει για τον Χουάντσο να βοηθά τον συνάνθρωπό του; Σε έχουμε δει σε πολλές κοινωνικές δράσεις, εκτός από τον αθλητισμό. Τι σημαίνουν αυτές οι δράσεις για σένα;

«Είναι πολύ σημαντικές. Στο τέλος, είμαστε προνομιούχοι για όσα έχουμε, για όσα έχουμε πετύχει, για το ποιοι είμαστε, και είναι σημαντικό να προσφέρουμε στους ανθρώπους και στην κοινότητα ό,τι μπορούμε: βοήθεια, χρόνο, δωρεές. Πραγματικά, πρέπει να νοιάζεσαι για το να βοηθάς τους άλλους. Αυτό μας το έχουν μάθει οι γονείς μας, εμένα, τον αδερφό μου και την αδερφή μου: πάντα πρέπει να βοηθάς τους άλλους. Είμαστε προνομιούχοι, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν αυτή τη τύχη, και πρέπει να βοηθάμε, γιατί στο τέλος, είμαστε άνθρωποι και πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον».

Ποιο είναι το πιο κοντινό σου όνειρο και ποιο το πιο μακρινό;

«Το πιο κοντινό όνειρο είναι να κερδίζουμε και να ανταγωνιζόμαστε σε κάθε παιχνίδι και να είμαστε υγιείς. Το πιο μακρινό όνειρο αυτή τη στιγμή είναι το Άμπου Ντάμπι».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ