AP Photo
Πριν την αναμέτρηση με τη Μάντσεστερ Σίτι για τους “8” του Champions League, ο Γάλλος κεντρικός αμυντικός της Μπάγερν Μονάχου μίλησε στην εφημερίδα “Guardian” για το πως το ποδόσφαιρο τον βοήθησε στην ομιλία του.
«Σήμερα είμαι περήφανος γιατί έχω προχωρήσει πολύ», λέει ο Νταγιό Ουπαμεκανό, καθώς σκέφτεται να βρει τη φωνή του και να ξεπεράσει τον φόβο που τον κυρίευε όταν έπρεπε να μιλήσει στο σχολείο.
Ο κεντρικός αμυντικός της Μπάγερν Μονάχου, μια σημαντική φυσιογνωμία για τη Γαλλία κατά τη διάρκεια της πορείας της στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022, ήταν οκτώ όταν αντιμετώπισε για πρώτη φορά προβλήματα με την ομιλία του και δεν έχει ξεχάσει τις κοροϊδίες που δεχόταν κατά την παιδική του ηλικία.
«Φοβήθηκα πολύ», παραδέχτηκε ο Ουπαμεκανό σε συνέντευξή του στην στην εφημερίδα “Guardian”. «Όταν τραυλίζεις ως παιδί, φοβάσαι να μιλήσεις γιατί ο κόσμος θα σε κοροϊδέψει. Είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθείς από αυτό. Λέτε στον εαυτό σας όλη την ώρα: “Αν μιλήσω, οι άνθρωποι θα κάνουν πλάκα.” Δεν θέλετε να ανεβείτε στον μαυροπίνακα ή να επικοινωνήσετε γενικά, γιατί ξέρετε ότι οι άνθρωποι θα σας κοροϊδεύουν».
Ο Ουπαμεκανό, ο οποίος ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον Έρλινγκ Χάαλαντ όταν η Μπάγερν Μονάχου του Τόμας Τούχελ θα κοντραριστεί με τη Μάντσεστερ Σίτι στον πρώτο αγώνα των προημιτελικών του Champions League την Τρίτη (11/4, 22:00), δεν διστάζει να πει την ιστορία του. Ο 24χρονος δεν κουβαλάει μαζί του τον πόνο εκείνων των δύσκολων πρώτων στιγμών. Είχε την τύχη να περιβάλλεται από ένα καλό δίκτυο υποστήριξης. Έχει τέσσερις αδερφές -δύο μεγαλύτερες, δύο μικρότερες- και είχαν πάντα… καλυμμένη την πλάτη του.
«Με στήριξαν», λέει. «Μου έλεγαν πάντα να μιλάω παρά το πρόβλημα ομιλίας μου, ακόμα κι αν οι άνθρωποι με κορόιδευαν. Μου είπαν ότι τελικά θα έβλεπα ότι οι άνθρωποι που με κορόιδευαν θα ήταν αυτοί που θα με χειροκροτούσαν. Το πιο σημαντικό ήταν να μιλήσω. Αλλά ήταν δύσκολο. Δεν ήταν στην κατάστασή μου, καθώς ήμουν ο μόνος με τραυλισμό. Στο τέλος, όμως, κατάφερα να αποστασιοποιηθώ από την κοροϊδία και να πάρω τις συμβουλές που μου έδωσε η οικογένειά μου».
Ο Ουπαμεκανό, ο οποίος μεγάλωσε στο Εβρέ, μια κοινότητα της Νορμανδίας, παρέμεινε δυνατός. Είχε βοήθεια από λογοθεραπευτή, αλλά υπήρξαν επιπλοκές. Οι συνεδρίες σταμάτησαν, αφού υπήρξε ένα οικογενειακό πρόβλημα. «Τότε οι γονείς μου χώρισαν», λέει ο Γάλλος. «Ξεκίνησα τη θεραπεία ξανά όταν ήμουν 15 ετών».
Δεν υπήρχε ψυχολογικός λόγος πίσω από το τραύλισμα. «Νομίζω ότι ήταν ίσως επειδή θα προσπαθούσα να μιλήσω πολύ γρήγορα». Και το πρόβλημα σταδιακά έσβησε. Το να παίζει ποδόσφαιρο για την τοπική του ομάδα ήταν… λυτρωτικό για τον Ουπαμεκανό. «Αυτό που με βοήθησε περισσότερο ήταν να είμαι στο γήπεδο. Ως αμυντικός ήμουν υποχρεωμένος να μιλήσω. Ο ρόλος σου ήταν να δεις το παιχνίδι, να δεις όλους τους παίκτες, οπότε δεν υπήρχε επιλογή. Ο προπονητής με έκανε αρχηγό, κάτι που μου έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ήμουν υποχρεωμένος να επικοινωνήσω με τους συμπαίκτες μου. Ένιωσα καλά στο γήπεδο. Κανείς δεν με κορόιδευε εκεί. Δεν τραύλιζα όταν έπαιζα».
Ο Ουπαμεκανό, ο οποίος υπολόγιζε τον εξτρέμ της Γαλλίας και της Μπαρτσελόνα, Ουσμάν Ντεμπελέ ως παιδικό φίλο, ξεχώρισε αγωνιζόμενος στην τοπική ομάδα. Εντάχθηκε στην ακαδημία της Βαλενσιέν το 2013 και έμεινε για δύο χρόνια πριν μετακομίσει στη Σάλτσμπουργκ. Ο αυστριακός σύλλογος είχε δει τη δύναμη, την ταχύτητα, την ανάγνωση του παιχνιδιού και την ικανότητα του με την μπάλα.
Ωστόσο, τα μυαλά του δεν πήραν… αέρα. «Ήμουν καλό παιδί. Δούλευα από μικρός, βοηθώντας τη μητέρα μου στον πάγκο της αγοράς. Πουλούσε εξτένσιον μαλλιών για χτενίσματα Afro. Ήμουν 13. Υπήρχαν βαριά κουτιά για να μεταφέρω και βοήθησα στο στήσιμο του πάγκου. Επίσης πρόσεχα τους κλέφτες. Η μητέρα μου ήταν μόνη και ένιωθα ότι έπρεπε να την προστατέψω. Δεν μου άρεσε η ιδέα να είναι μόνη της στο κρύο και στο σκοτάδι. Ξεκινούσαμε νωρίς, γύρω στις 5:30 το πρωί. Δεν μου άρεσε να μένω στο κρεβάτι γνωρίζοντας ότι η μητέρα μου ήταν έξω για δουλειά. Αν ποτέ αργούσα να τη βοηθήσω, θα έτρεχα. Μερικές φορές έπαιζα τις Κυριακές, οπότε μετά τον αγώνα έτρεχα να πάω να τη βοηθήσω».
Γνώριζε ο Ουπαμεκανό πόση πίεση ασκούσε στον εαυτό του; «Ήταν απολύτως φυσικό. Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό. Ήταν απλώς σημαντικό να βοηθήσω τη μητέρα μου. Όποτε μου πρόσφερε χρήματα για βοήθεια, έλεγα όχι. Αυτό με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Και η μαμά μου είναι περήφανη για μένα. Σήμερα είμαι το ίδιο – ακούω πάντα τις συμβουλές που μου δίνονται. Έχω έναν προσωπικό αθλητικό προπονητή, έναν ιδιωτικό σεφ – με βοηθά να βελτιωθώ. Το πιο σημαντικό είναι να παραμείνω σε καλή φόρμα. Και να κερδίσω τρόπαια».
Ο Ουπαμεκανό έχει ήδη ξεκινήσει τη συλλογή των μεταλλίων του. Εξελίχθηκε μετά την αποχώρησή του από τη Σάλτσμπουργκ. «Φοβόμουν να μετακομίσω στο εξωτερικό, αλλά η οικογένειά μου είπε πρέπει να το κάνω», λέει και βελτίωσε το παιχνίδι του στην Αυστρία. «Έμαθα να αμύνομαι όρθιος. Δεν λέω ότι δεν μου αρέσει ή δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω. Απλώς, αν μπορείς να αμυνθείς όρθιος, είναι καλύτερο σε μια μονομαχία. Όταν κάνεις τάκλιν πρέπει να είσαι σίγουρος. Είναι μια πολύ ακριβής κίνηση και μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη. Προσπαθώ να μείνω στα πόδια μου».
Αυτή η ομαλή προσέγγιση χάρισε στον Ουπαμεκανό τη φήμη ενός από τους καλύτερους νεαρούς αμυντικούς στον κόσμο μετά την ένταξή του στη Λειψία το 2017. Προσαρμόστηκε στην Bundesliga, εξελισσόμενος χάρη στην προπονητή του Γιούλιαν Νάγκελσμαν και πλέον θεωρείται ένας από τους καλύτερους παίκτες παγκοσμίως στη θέση του.//