Είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, σε όλους μας αρέσουν οι ιστορίες όπου ο μικρός γιγαντώνεται, τα βάζει με τους μεγάλους και τελικά κερδίζει…
Παραπέμπει στο αμερικάνικο όνειρο, αλλά η συγκεκριμένη ιστορία όχι μόνο είναι ελληνική, αλλά έχει …βάση στο κέντρο της Ελλάδας, στην Λάρισα.
Η ΑΕΛ έχει γράψει μια ξέχωρη ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μια ιστορία που θα μπορούσε εύκολα να γίνει ταινία, για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι..
Την επομένη της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το ραντεβού δόθηκε σε κεντρικό, από τα πολλά, καφέ της πόλης.
Γιάννης Αλεξούλης, Χρήστος Ανδρεούδης, Κώστας Κολομητρούσης, Τάκης Παραφέστας και Γιώργος Πλίτσης, μερικοί από τους μεγάλους πρωταγωνιστές των ‘80s στα ελληνικά γήπεδα.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο που θα βρεθεί μαζί τους κάποιος, καταλαβαίνει γιατί η Λαρισινή ομάδα μεγαλούργησε. Γιατί πρόκειται για πραγματική παρέα και αν η λέξη “οικογένεια” είναι για κάποιους υπερβολή, γι’ αυτούς και τις σχέσεις τους, καθόλου.
«Ήμασταν μια παρέα ανθρώπων που είχαν λίγο περισσότερο ταλέντο από κάποιους άλλους, βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι στην διοίκηση και δημιουργήθηκε εκείνη η ομάδα» είπε ο Γιώργος Πλίτσης, ανοίγοντας την κουβέντα για την “ομάδα-μοντέλο”, όπως χαρακτηρίστηκε η ΑΕΛ της δεκαετίας του ΄80.
Τα βλαχάκια…
Από περιοχές και χωριά της ευρύτερης περιοχής, όλοι τους κατάφεραν κάτι που τότε έμοιαζε ακατόρθωτο. Ποιος διανοούνταν άλλωστε πως μια επαρχιακή ομάδα θα καταφέρει να πάρει πρωτάθλημα.
«Βλαχάκια μας ανέβαζαν, βλαχάκια μας κατέβαζαν…», λέει ο Χρήστος Ανδρεούδης, το μυαλό των “βυσσινί” της εποχής, «αλλά ο σεβασμός που αποκτήσαμε στην συνέχεια ήταν παροιμιώδης».
Γιάννης Αλεξούλης: «Ήμασταν βλαχάκια στην καταγωγή, αλλά πολύ ανοιχτοί στο να μάθουμε, να προσαρμοστούμε στις νέες προκλήσεις. Πιστέψαμε πως μπορούμε να πάρουμε τίτλους, να κερδίσουμε τους μεγάλους. Αυτά τα χωριατάκια λοιπόν, τα κατάφεραν».
«Θα σας πω μια ιστορία, για να καταλάβετε. Όταν πήγαμε στην Ιταλία να παίξουμε με την Σαμπντόρια. Μας πήγαν σ’ ένα εξαιρετικό ξενοδοχείο. Εμείς ψάχναμε να βρούμε πως ανάβουν τα φώτα και ανοίγουν οι βρύσες. Ήταν με φωτοκύτταρο και εμείς δεν είχαμε ξαναδεί», συμπλήρωσε ο Χρήστος Ανδρεούδης, δίνοντας μια άλλη διάσταση στο θέμα και κάνοντας τους υπόλοιπους να θυμηθούν παρόμοιες ιστορίες…
Ο Κώστας Κολομητρούσης το …πήγε λίγο πιο κάτω: «Ήμασταν όμως κυριολεκτικά μια πόλη μια ομάδα…».
-Πόσο εύκολη ή δύσκολη, ήταν η διαχείριση της δημοσιότητας δεδομένου ότι δεν ήσασταν συνηθισμένοι σ’ αυτή;
«Ήταν το κλίμα τέτοιο μέσα στην ομάδα που εμείς οι παλαιότεροι δεν αφήναμε τους νέους να …παραστρατήσουν», είπε ο αρχηγός και η …φωνή της λογικής Τάκης Παραφέστας. Όλοι συμφώνησαν, σχεδόν όλοι… «Εγώ ήμουν φίρμα πριν πάω…» είπε ο Πλίτσης, ακόμη γελάνε….
«Είναι κάτι που δύσκολα μπορείς να το διαχειριστείς, εκεί που ήμασταν στην αφάνεια άρχισαν όλοι να μιλούν για μας και τα ΜΜΕ να μας αναφέρουν συνέχεια. Υπήρχε κάποια στιγμή έπαρση, αλλά γρήγορα επανήλθαμε και αρχίσαμε να το διακωμωδούμε μεταξύ μας» συμπλήρωσε ο Παραφέστας.
Το κίνητρο…
– Από όσα γνωρίζω οι περισσότεροι προέρχεστε από φτωχές οικογένειες. Αυτό έπαιξε ρόλο στην εξέλιξή σας;
Χρήστος Ανδρεούδης: «Όχι οι περισσότεροι, όλοι. Ήμασταν φτωχοί, διψασμένοι και αυτό αποτέλεσε κίνητρο».
Γιάννης Αλεξούλης: «Τα χρήματα που παίρναμε δεν σου εξασφάλιζαν μια ολόκληρη ζωή, τα βασικά μόνο, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο. Άσε που ήμασταν –ιδιαίτερα οι λίγο παλαιότεροι κυρίως- όμηροι, με τα συμβόλαια 5ετίας, 7ετίας, ακόμη και 12ετίας. Κέρδος ήταν και είναι, ότι άνοιγαν όλες οι πόρτες».
Τάκης Παραφέστας: «Ζούσαμε το όνειρό μας, παίζαμε ποδόσφαιρο όμως…».
Και αν αναρωτιέστε πόσο δύσκολα μπορεί να ήταν εκείνα τα χρόνια… «Παίρναμε τα παπούτσια του άλλου να παίξουμε γιατί δεν είχαμε και αν ήταν μεγαλύτερο νούμερο βάζαμε βαμβάκι ή κάλτσες…» επισήμανε ο Αλεξούλης.
Ο Παραφέστας θυμήθηκε και άλλη ιστορία… «Όταν πήγα στην ΑΕΛ ο φροντιστής μου έδωσε παπούτσια και μου λέει, αυτά έμειναν. Ήταν όμως μικρότερο νούμερο, στενά. Δεν είχα άλλα και τα φόρεσα, οπότε μου …έπεσαν, κυριολεκτικά τα νύχια. Έτσι αναγκάστηκα και έκοψα τα παπούτσια από πάνω ώστε να βγαίνει το δάχτυλο και να μην με χτυπάνε…»!
«Τι να σου πω… Στην προετοιμασία κάναμε μπάνιο με νερό που ο φροντιστής ζέσταινε στο καζάνι…» θυμήθηκε ο Ανδρεούδης…
Όταν λοιπόν, μάθεις σε τέτοιου είδους δυσκολίες και αντιξοότητες, όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται απλά.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα
Και όταν η συζήτηση έφτασε στο σήμερα, αν ζηλεύουν τις ανέσεις των νυν επαγγελματιών, η κουβέντα “άναψε”.
«Αυτή η εποχή έχει περισσότερα μέσα, περισσότερη εξειδίκευση, ανέσεις και όλα αυτά που σε βοηθούν να εξελιχθείς και να γίνεις καλύτερος ποδοσφαιριστής. Η δική μας εποχή όμως είχε χρώμα, αγάπη, συναίσθημα, ένταση. Ήταν πιο γεμάτο και κυρίως, είχε μεγαλύτερη απήχηση στον κόσμο», άνοιξε το θέμα ο Γιάννης Αλεξούλης.
Ο Κώστας Κολομητρούσης συμπλήρωσε: «Είναι πιο τυποποιημένο το ποδόσφαιρο. Στις δεκαετίες του ’80 και του ΄90 κάθε ομάδα είχε έναν ηγέτη, παίκτες με ποιότητα και προσωπικότητα. Πλέον δεν υπάρχει αυτό. Δεν υπάρχει η ποιότητα των παικτών. Είναι πιο εμπορικό, χωρίς γηγενής παίκτες, γι’ αυτό και δεν υπάρχει ο ενθουσιασμός του κόσμου να πάει στο γήπεδο, να ταυτίζεται με τους παίκτες της ομάδας που υποστηρίζει».
Γιώργος Πλίτσης: «Δυστυχώς ως χώρα δεν εκμεταλλευτήκαμε την τεράστια επιτυχία του 2004. Δεν διδαχθήκαμε τίποτε ώστε να κάνουμε καλύτερο το ποδόσφαιρο στην χώρα μας. Γυρίσαμε το ελληνικό ποδόσφαιρο πίσω με μέτριους παίκτες. Και για μένα χειρότερο είναι το γεγονός ότι στην λογική των ξένων παικτών μπήκαν και οι επαρχιακές ομάδες. Ειλικρινά δεν μπορώ να εξηγήσω το πώς τόσοι Έλληνες παίκτες παίζουν στο εξωτερικό και οι ελληνικές ομάδες είναι γεμάτες ξένους…».
«Οι ξένοι παίκτες πρέπει να είναι, θεωρητικά, καλύτεροι από τους Έλληνες…», συμπλήρωσε ο Χρήστος Ανδρεούδης.
«Θέληση, πλάνο και υπομονή χρειάζεται. Τα παραδείγματα υπάρχουν, ωστόσο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν ακολουθούνται», υπερθεμάτισε ο Παραφέστας.
Ο Δαβίδ…
«Αρχικά ήμασταν ο Δαβίδ, αλλά σταδιακά μεγαλώσαμε και εξελιχθήκαμε σε Γολιάθ», τόνισε ο Χρήστος Ανδρεούδης, δείχνοντας το πώς η ΑΕΛ μέσα από μια υγιή διαδικασία, μέσα από επιμονή και υπομονή κατάφερε να υψώσει ανάστημα στους παραδοσιακά «μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου…
«Η ΑΕΛ κατάφερε κάτι μοναδικό. Την μία χρονιά κέρδιζε θέσεις στον βαθμολογικό πίνακα, την επόμενη κέρδιζε παίκτες. Από τις ελάχιστες ομάδες που κατάφεραν να έχουν παραγωγή παικτών και ταυτόχρονα να κάνουν πρωταθλητισμό», συμπλήρωσε ο Αλεξούλης.
Η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει καταγράψει την ΑΕΛ ως την ομάδα που κατάφερε, με …δικά της παιδιά, να “σπάσει” το ποδοσφαιρικό κατεστημένο. Ως μια ομάδα που αποτέλεσε λαμπρό παράδειγμα και σημείο αναφοράς για πολλούς. Ως την ομάδα που απέδειξε πως τα λεφτά από μόνα τους δεν φέρνουν την ευτυχία.
Η ιστορία της ΑΕΛ είναι γεμάτη από μικρές ιστορίες που καταδεικνύουν γιατί εκείνη η ομάδα μεγαλούργησε, γιατί άφησε το στίγμα της, γιατί ακόμη την θυμούνται…
ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ