www.basket.gr
Ο ομοσπονδιακός προπονητής της ασιατικής χώρας μοιράστηκε τις εμπειρίες του από το μπάσκετ και την ρουτίνα του στη Δυτική Όχθη μιλώντας στο Web Radio της ΕΟΚ.
Ο κόουτς Γιάννης Διαμαντάκος “φιλοξενήθηκε” στην εκπομπή του Web Radio της ΕΟΚ και μίλησε για τις εμπειρίες του απ’ την Παλαιστίνη και τη Μπετς Αχούρ Orthodox Club, ενώ σχολίασε παράλληλα και τον τρόπο ζωής στη Δυτική Όχθη. //
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Γιάννης Διαμαντάκος:
Για το λόγο που αποδέχτηκε να πάει στην Παλαιστίνη: «Είναι πολύ ιδιαίτερος προορισμός, αλλά εν τέλει το είδα σαν πρόκληση και αποφάσισα να έρθω εδώ. Πολύ μεγάλη σημασία έχει το ελληνικό στοιχείο που υπάρχει εδώ, είτε μιλάμε για Έλληνες που είναι αρκετές γενιές εδώ, είτε για φοιτητές που έχουν σπουδάσει στην Ελλάδα, μιλούν την ελληνική γλώσσα και έχοντας τις παραστάσεις θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο. Ο πρόεδρος της ομάδος έχει σπουδάσει οφθαλμίατρος στην Ελλάδα, γνωρίζει άπταιστα ελληνικά και ήταν και οπαδός του Άρη όταν σπούδαζε. Όλα αυτά έκαναν πιο εύκολο το να αποφασίσω να έρθω».
Για το πώς βρέθηκε στην Παλαιστίνη: «Η ομάδα ήθελε έναν Έλληνα προπονητή. Το είδα σαν πρόκληση χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες, έχοντας υπόψιν μου ότι το επίπεδο θα ήταν πολύ χαμηλό. Αφότου ανέλαβα το κλαμπ και πήγαμε πολύ καλά στις αρχές του πρωταθλήματος, ήδη γύρω στα Χριστούγεννα είχε προκύψει η επαφή απ’ την πλευρά της Ομοσπονδίας που ήθελε έναν προπονητή να τούς οδηγήσει στο FIBA Asia Cup 2025. Έτσι, επισημοποιήσαμε τη συνεργασία μετά τις γιορτές. Ξεκινήσαμε με αρκετές δυσκολίες, ωστόσο εν τέλει τα καταφέραμε, βρισκόμαστε στην επόμενη φάση των προκριματικών και ατενίζουμε με μεγαλύτερη αισιοδοξία το μέλλον».
Για την προοπτική με την οποία ανέλαβε την Εθνική Παλαιστίνης: «Σ’ αυτές τις χώρες ψάχνουν κάποιον να τους δημιουργήσει ένα αναπτυξιακό πλάνο και ταυτόχρονα να καταφέρει να οδηγήσει την ομάδα σε μεγαλύτερες επιτυχίες. Αυτά τα δύο σημεία μού έθεσαν απ’ την Ομοσπονδία. Έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε σ’ ένα αναπτυξιακό πλάνο και καταφέραμε, παρά τις δυσκολίες, ν’ ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των προκριματικών που είχαμε στην Ντόχα του Κατάρ. Ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι το Asian Games, οι Ολυμπιακοί αγώνες της Ασίας δηλαδή, που δεν είναι υπό την αιγίδα της FIBA, οι οποίοι θα λάβουν χώρα στο Γιουχάν της Κίνας. Μετά υπάρχουν τα «παράθυρα» για το FIBA Asia Cup 2025, όπου αν προκριθούμε σίγουρα θα ‘ναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά αυτό είναι αρκετά μακριά για να συζητηθεί. Σε πρώτη φάση είναι αυτοί οι δύο άξονες, το αναπτυξιακό κομμάτι και η ανδρική ομάδα στο Asian Games και το FIBA Asia Cup 2025».
Για το πώς τον υποδέχτηκαν οι ντόπιοι: «Γενικά συμπεριφέρονται σε όλους με πολύ μεγάλο σεβασμό, ανεξαρτήτου του λόγου για τον οποίο βρίσκονται στη χώρα τους. Βεβαίως και είχε πολύ μεγάλη σημασία το ότι προέρχομαι από ελληνορθόδοξη χριστιανική χώρα. Σαν ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα είμαστε πάρα πολύ κοντά. Επειδή υπάρχει πολύ μεγάλη επίδραση του ελληνικού στοιχείου εδώ, υπάρχουν και πολλά κοινά στοιχεία, δηλαδή πίνουν ούζο, χορεύουν ζεϊμπέκικο, ακούν πολύ ελληνική μουσική. Υπάρχουν πολύ μεγάλες ομοιότητες και στην καθημερινότητα, στη συμπεριφορά, στον τρόπο σκέψης».
Για τη Μπετς Αχούρ Orthodox Club: «Η ομάδα εκφράζει τη χριστιανοσύνη της περιοχής. Η Βηθλεέμ είναι μια πολύ που αποτελείται απ’ τη Βηθλεέμ και δύο μεγάλα προάστια, το Μπετς Αχούρ και το Μπέιτ Τζάλα. Η Μπετς Αχούρ πρεσβεύει το χριστιανικό στοιχείο της περιοχής, ενώ η ομάδα της Βηθλεεμ, το αντίπαλο δέος της Μπετς Αχούρ, δεν έχει να κάνει με θρησκευτική διάσταση ο χαρακτήρας της, έχει να κάνει με την πόλη. Πολλές ομάδες της λίγκας αναδεικνύουν το θρησκευτικό χαρακτήρα, δηλαδή οι 6 απ’ τις 10 έχουν το προσωνύμιο «Orthodox». Υπάρχουν και αρκετά δυνατές σχέσεις με το Ελληνορθόδοξο πατριαρχείο, όχι με την έννοια της οικονομικής προσφοράς απ’ το πατριαρχείο, αλλά ουσιαστικά βρίσκονται υπό τη αιγίδα του».
Για τον αθλητισμό στην Παλαιστίνη: «Είναι μια διέξοδος, μια υπενθύμιση του πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. Υπάρχει πολύ μεγάλη «δίψα» για αθλητισμό. Υπάρχουν, βέβαια, ιδιαιτερότητες στην περιοχή και το επίπεδο είναι χαμηλό. Το μοναδικό επαγγελματικό άθλημα είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ είναι ημι-επαγγελματικό».
Για το πρωτάθλημα στην Παλαιστίνη: «Το πρωτάθλημα δεν είναι ερασιτεχνικό. Το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι ομάδες έχουν δικό τους ιδιόκτητο γήπεδο και έχουν και πολύ καλό μάνατζμεντ είναι σημαντικό. Η οργάνωση, αν και αραβική χώρα, είναι αρκετά καλή. Είναι 10 ομάδες στην Α1 της Παλαιστίνης και όλες έχουν το δικαίωμα να έχουν έναν ξένο παίκτη. Συνήθως οι Αμερικάνοι εδώ είναι παίκτες που έχουν ξαναπαίξει σε χώρες της Μέσης Ανατολής και έχουν την εμπειρία και τις παραστάσεις ή είναι κάποιοι rookies όπως ο δικός μας».
Για το με τι θα ήταν ευχαριστημένος στο τέλος της σεζόν: «Η εύκολη απάντηση θα ήταν να έχουμε πάρει το πρωτάθλημα, το Κύπελλο και τα λοιπά. Εγώ θα είμαι ευχαριστημένος αν, όταν τελειώσει όλο αυτό, όλοι οι άνθρωποι που αποφάσισαν να με φέρουν εδώ και όλο το μπασκετικό κοινό έχουν κάτι να θυμούνται από ‘μένα. Προφανώς και θα ήθελα η ομάδα που προπονώ να κερδίσει το νταμπλ, αλλά αυτό έχει πολύ δρόμο ακόμα. Νομίζω ότι είναι πιο σημαντικό όταν φύγω να έχουν μια θετική ανάμνηση από εμένα».
Για τις ιστορίες που του έκαναν εντύπωση απ’ την Παλαιστίνη: «Στο μπασκετικό κομμάτι, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δε μπορούσαν να διανοηθούν οι αθλητές ότι υπάρχει το scouting στο μπάσκετ, δεν το ήξεραν καν. Όταν είδαν το βίντεο και είδαν τον εαυτό τους, ήταν πολύ πίσω. Έπαιζαν μόνο με το ταλέντο τους και με το γεγονός ότι παίζουν κάθε χρόνο με τους αντιπάλους και τους ξέρουν. Όταν είχα βάλει στο πρόγραμμα ότι πριν την προπόνηση έχουμε βίντεο, αναρωτιόντουσαν τι ήταν αυτό και γιατί θα πάνε νωρίτερα στο γήπεδο ενώ κάνουν τόσες πολλές προπονήσεις. Μετά την πρώτη βδομάδα, κατάλαβαν και τη σημασία του και την αξία του και το ζητούν μόνοι τους.
Ένα άλλο γεγονός ήταν ότι ένας απ’ τους καλύτερους μας αθλητές ήρθε νωρίτερα στο γήπεδο και πήγε να φάει στο εστιατόριο. Τον ρώτησα γιατί θα φάει 1 ώρα πριν την προπόνηση και μου είπε ότι απ’ το πρωί δεν έχει φάει τίποτα και είναι απ’ τις 7 «στο πόδι» και αν δε φάει θα λιποθυμήσει. Αυτό τελικά δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, διότι λόγω της καθημερινότητας και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν, η απόφαση να παίξουν μπάσκετ και, μάλιστα, σε ομάδα της Α1 και να προσπαθήσουν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό είναι αξιοζήλευτη».