Κι όμως το πρώτο χρυσό μετάλλιο από την Τζαμάικα δεν ήταν στα σπριντ. Ήρθε από στη δισκοβολία και τον Ρότζε Στόνα. Η χώρα του δεν είχε κατακτήσει ποτέ στο παρελθόν μετάλλιο σε καμία είδους ρίψη. «Είναι ένα ιστορικό μετάλλιο για την Τζαμάικα;» αναρωτιόταν ο ίδιος, «Δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό. Είναι; Εντάξει είναι», αποφάνθηκε αφού του γνέψαμε καταφατικά όλοι οι παρευρισκόμενοι.

Την ώρα που ο Λορέντζο Μουζέτι πανηγύριζε το πρώτο μετάλλιο της Ιταλίας στο τένις στους Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ και 100 χρόνια, μια κυρία αγνώστου προελεύσεως τερμάτιζε, σαν τον άνεμο, πρώτη στα 100μ. μπροστά από το απόλυτο φαβορί την Σα'κάρι (κι ουχί Σάκκαρη) Ρίτσαρντσον. Ήμουν στο Φιλίπ Σατριέ όμως δεν μπορούσα να μην συγκινηθώ από τη συγκλονιστική κούρσα της Τζούλιεν Άλφρεντ από την Αγία Λουκία εντέλει...

Τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια, είπε κάποιος κάποτε. Δεν θα μάθει κανείς ποιος ήταν αυτός. Όμως μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα την μονάκριβη, ύψους 1,42 Σιμόν Μπάιλς να μαζεύει στο Μπερσί σε δυο βραδιές το μισό χόλιγουντ και όλη την κοσμική ελίτ του Παρισιού. Και δεν τους απογοήτευσε. Έκανε μια μνημειώδη εμφάνιση, ειδικά στο έδαφος.

Είναι πολύ ωραίο να διαθέτεις τόσο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στην ομάδα. Η επιτυχία τους ή η αποτυχία τους αντανακλάται σε όλους και πρώτα σε μερικούς από εμάς που τυχαίνει αυτή τη στιγμή να είμαστε πιο κοντά.

Είναι πολύ ξεχωριστό να βρίσκεσαι ανάμεσα στους καλύτερους. Αισθάνεσαι ότι κάποιος είσαι κι εσύ. «Δεν μπορεί…, για να βρίσκομαι εδώ, μετράω», ενδέχεται να αποφανθείς. Όμως, δεν είναι εκεί το θέμα. Μπορείς να κατέβεις από το άλογο και να πατήσεις τα πόδια σου στο έδαφος. Να ξαναπερπατήσεις και να παρατηρήσεις.

Μπορούν πέντε λεπτά να σώσουν μια ολόκληρη παράσταση. Εξαρτάται… Από την σκηνοθεσία, την ερμηνεία και τη χρονική στιγμή που θα προκύψουν. Χθες όσοι βρεθήκαμε στην Place de la Concorde περιμέναμε κάτι διαφορετικό και ήταν.