Το σώμα στο Παρίσι, το μυαλό στο Κίεβο

 

Ο χρόνος γυρίζει τέσσερα χρόνια πίσω, εκεί όπου η ζωή κυλούσε όμορφα σε μια γλυκιά καθημερινότητα, με τη ρουτίνα μιας μεγαλούπολης, που είναι έτοιμη να υποδεχτεί Άγγλους και Ισπανούς φιλάθλους, εν όψει ενός αγώνα με την αίγλη και τη λάμψη που εκπέμπει κάθε τελικός Τσάμπιονς Λιγκ.

Τότε, που τίποτα δεν προμήνυε τι θα ακολουθούσε στην Ουκρανική πόλη δύο χρόνια αργότερα με τον «covid» και τέσσερα χρόνια μετά, με τον πόλεμο. Και αν ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει ξαναμπεί σε καθημερινούς ρυθμούς στη μετά-κορονοϊού εποχή, η κατάσταση παραμένει έκρυθμη στην Ουκρανία, σε μια εμπόλεμη ζώνη που έχει μπει ΚΑΙ το Κίεβο. Γυρίζεις το χρόνο πίσω και βλέπεις τι έχει μεσολαβήσει από εκείνο το παιχνίδι-γιορτή στο Κίεβο μέχρι σήμερα και θαρρείς ότι ζεις, μια άλλη εποχή. Και πώς να ξεχάσεις όλα όσα έζησες έστω για τρεις μέρες στην Ουκρανική πόλη, όταν βλέπεις τους τελευταίους μήνες όλες εκείνες τις εικόνες που φτάνουν σπίτι σου από μια διαφορετική ματιά, όχι μόνο ως προς την όψη αλλά και το κλίμα που είχες εισπράξει τότε. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ενώ το Κίεβο βομβαρδίζεται και η ΟΥΕΦΑ πήρε τον τελικό από την Αγία Πετρούπολη για να τον στείλει στο Παρίσι, η Ρεάλ με την Λίβερπουλ θα παίξουν ξανά σε τελικό. Όλα τριγύρω αλλάζουν αλλά η ποδοσφαιρική ρουτίνα μένει ίδια, έστω και σε επίπεδο φιναλίστ.

Ζωντανές αναμνήσεις

(marca.com)

Το παιχνίδι του Κιέβου, όσο πρόσφατο και αν είναι, αρκεί για να φορέσει τον μανδύα του κακού δαίμονα για τους Κόκκινους. Τότε που δυο τραγικά λάθη του Κάριους είχαν στιγματίσει τον γκολκίπερ της Λίβερπουλ. Βλέπω συχνά από τότε τις καλύτερες στιγμές του αγώνα και ακόμα δεν μπορώ να τον δικαιολογήσω στο τρίτο γκολ, για το κόλλημα του μυαλού του στη φάση του Μπενζεμά. Ήμουν τυχερός που είδα “live” ένα από τα ωραιότερα γκολ των τελικών, όταν ο Μπέιλ έκανε το μαγικό ανάποδο ψαλίδι από τη σέντρα του Μαρσέλο. Το 3-1 έγινε ξανά από τον Ουαλό και τον λανθασμένο υπολογισμό της μπάλας από τον πορτιέρε της Λίβερπουλ. Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω από το παιχνίδι του ’18 όταν Καρβαχάλ είχε φύγει από νωρίς με δάκρυα λόγω τραυματισμού που αποκόμισε και το ίδιο συνέβη και με τον Μοχάμεντ Σαλάχ. Μόνο που εκείνος είχε τον Σέρχιο Ράμος να του «κλειδώνει» το χέρι και να του προκαλεί πρόβλημα στον ώμο με αποτέλεσμα ο Αιγύπτιος να μη χαρεί τον τελικό. Από αυτόν τον τελικό η Λίβερπουλ πήρε εμπειρία, αφού ούτε ένας παίκτης δεν είχε προηγουμένως αγωνιστεί σε τέτοιο παιχνίδι και το σκληρό μάθημα χωρίς μεγάλο τερματοφύλακα δεν πας πουθενά. Από την άλλη βγήκαν κερδισμένοι κάποιοι παίκτες, όπως ο Μανέ ο Ρόμπερτσον, ο Λόβρεν που ήταν εξαίρετος και ο Φαν Ντάικ που χρόνο με το χρόνο δικαιολογεί τα ιλιγγιώδη χρήματα που ξοδεύτηκαν για τη μεταγραφή του.

Στην αντίπερα όχθη, ήταν το τελευταίο ματς του Ζινεντίν Ζιντάν πριν την επιστροφή του στον πάγκο της «βασίλισσας», όπως επίσης και το τελευταίο ματς του Κριστιάνο Ρονάλντο που έκλεισε το κεφάλαιο Ρεάλ και συνέχισε την καριέρα του στην Ιταλία και τη Γιουβέντους. Το 2018 η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε… χατ-τρικ στα ευρωπαϊκά τρόπαια με αντίπαλο τη Λίβερπουλ. Την επόμενη του αγώνα, ενώ όλοι θα έπρεπε να ασχοληθούν με τον Γκάρεθ Μπέιλ που πέτυχε το γκολ της ζωής του ή τον Λόρις Κάριους που … καταστράφηκε ολοκληρωτικά ή με την Λίβερπουλ που βίωσε τον πόνο ή τον Σέρχιο Ράμος για τον τραυματισμό του Σαλάχ. Ο Ρονάλντο με μια λιτή δήλωση λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα, άνοιξε την πόρτα εξόδου από την Βασίλισσα με τον αγώνα να περνά σε δεύτερη μοίρα. Ακόμα και η λάμψη της κατάκτησης του τροπαίου… θάμπωσε την κούπα με τα μεγάλα αυτιά! Εξαίρεση ήταν ο αγγλικός Τύπος καθώς πριν προλάβουν να σβήσουν οι λαμπροί προβολείς του γηπέδου, στα πρωτοσέλιδα θρηνούσαν για την απώλεια την ίδια στιγμή που οι ιστοσελίδες… σταύρωναν τον Κάριους. Αυτός που έμελλε να είναι ο… κομπάρσος του δράματος, κομμάτι του ντεκόρ στο «Ολιμπίνσκι».

Μια δυνατή εμπειρία

Η άλλη όψη της διοργάνωσης, ήταν εκείνη που μπορούσε να ζήσει και να καταγράψει ένας δημοσιογράφος του κρατικού ραδιοφώνου. Να αφουγκραστεί όλα όσα πρέπει να μεταφέρει στους ακροατές, όχι μόνο για το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι αλλά και για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αυτή, που δύσκολα ξεχνάς, ακόμα και όταν έχει να κάνει με την μαύρη αγορά ενός εισιτηρίου που… οργίαζε έξω από το γήπεδο, την ίδια στιγμή που ένα καπέλο και κασκόλ του τελικού από το επίσημο μαγαζάκι της διοργάνωσης κόστιζε το ¼ του κατώτατου μισθού στην Ουκρανία! Είναι στιγμές με το… γλυκό βάρος που μπορεί να κουβαλάει ο σχολιαστής είτε της κρατικής τηλεόρασης είτε της κρατικής ραδιοφωνίας. Ειδικά, για όλα τα παιδιά της ΕΡΑΣΠΟΡ που καλούνται σε τόσο υψηλού επιπέδου αγώνες να πάρει από το… χεράκι τον ακροατή και να τον μεταφέρει νοερά μέσα στην πηγή του γεγονότος, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και άπαντες είναι συντονισμένοι μαζί σου!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει μπάλα, όλοι οι τελικοί στο μυαλό μου είχαν συνδυαστεί με την ΕΡΤ αλλά και με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη, που συνόδευε από τα 80s όλες τις αθλητικές τηλεοπτικές περιπλανήσεις μου. Κάθε τελικός οποιοδήποτε αθλήματος έχει τη δική του μαγεία. Ωστόσο, εκείνος ο τελικός ήταν μόλις ο 3ος που είχα την ευκαιρία να μεταδώσω και ομολογώ ότι είχε το ίδιο ξεχωριστώ συναίσθημα με τους δύο προηγούμενους σε Γουέμπλεϊ και Κωνσταντινούπολη. Έχοντας πατήσει τα πρώτα… άντα, εξακολουθώ να νοιώθω όπως τα παιδιά τα Χριστούγεννα. Με τη προσμονή να είναι τεράστια ΚΑΙ στο Κίεβο για ένα σπουδαίο ματς ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης, που κυνηγούσε το απίθανο σερί με τρίτο τρόπαιο και της Λίβερπουλ που έκανε επανεμφάνιση ύστερα από 11 χρόνια. Οι Ουκρανοί εκείνες τις μέρες προσπάθησαν να είναι στο ύψος των περιστάσεων και στο γήπεδο όλα να είναι στην εντέλεια, ωστόσο, εκεί τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει η ΟΥΕΦΑ. Στα υπόλοιπα όμως εκτός, η βαθμολογία είναι πολύ κάτω από τη βάση, με την αισχροκέρδεια να έχει χτυπήσει ταβάνι αφού τα ξενοδοχεία και τα ταξί εκτόξευσαν τις τιμές στο Θεό! Όπου σε βρουν σε “σφάζουν” ανάλογα με το πόσο καίγεσαι να πας κάπου. Το έζησα στο… πετσί της τσέπης μου, όταν λίγες ώρες πριν και μετά το τέλος του αγώνα πλήρωσα 60 ευρώ για απόσταση 11 χιλιομέτρων επειδή το κέντρο ήταν κλειστό!

Στο επί…κεντρο των αριθμών

(managingmadrid.com)

Για τον αγώνα του Παρισιού, θεωρώ κλειδί τα χαφ των δύο ομάδων. Αυτό είχε συμβεί και στο Κίεβο όπου η Ρεάλ πήρε το κέντρο με Μόντριτς και Κρόος συν τον εξαιρετικό Κασεμίρο όπως έκανε ένα χρόνο νωρίτερα στο Κάρντιφ. Συνεπώς, κομβικό σημείο για την αγγλική ομάδα, είναι να δυσκολέψει την κυκλοφορία της μπάλας, περιορίζοντας χώρους και πιέζοντας ειδικά στο ξεκίνημα του παιχνιδιού, ίσως και στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους πολύ έντονα. Όπως λέμε για τα 100 μέτρα του στίβου ότι είναι η κούρσα της μιας ανάσας, κάπως έτσι μπορείς να χαρακτηρίσεις παρόμοια ματς του Τσάμπιονς Λιγκ. Δηλαδή, ως τα παιχνίδια της μιας βραδιάς όπου ρόλο θα παίξει η ψυχολογία σε συνδυασμό με την κατάλληλη την προετοιμασία για το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς. Εάν κάνω σύγκριση με την παραμονή του αγώνα στο Κίεβο όπου μέσα από τις δηλώσεις και την προπόνηση είχε φανεί το φαβορί. Η Λίβερπουλ αγχωμένη, με ένταση στις ασκήσεις και με δηλώσεις που έβγαζαν… μάγγωμα, την ίδια στιγμή που ο Ζιντάν έπαιζε δοκαράκια (!) με τους παίκτες της Ρεάλ και στις δηλώσεις όλοι αστειεύονταν και έβρισκαν τρόπο να αποφορτίσουν το κλίμα είτε με κάποια γκριμάτσα είτε με ατάκα που έβγαζε γέλιο και παράλληλα περνούσε μήνυμα. Εκείνο, που έδειχνε ότι στα… παιχνίδια μυαλού η Ρεάλ είχε πάρει το τρόπαιο από την παραμονή του αγώνα. Αν και συχνά επικαλούμαι στατιστικά όταν πρέπει να προσεγγίσω ένα παιχνίδι, πιστεύω ότι για ακόμα έναν τελικό πάνε περίπατο ! Τι και αν η Λίβερπουλ φέτος απέτυχε να σκοράρει στο Τσάμπιονς Λιγκ μόνο κόντρα στην Ίντερ, την ίδια στιγμή που η Ρεάλ βρήκε δίχτυα στα 11/12 ματς της διοργάνωσης;

Δύο ονόματα, μια ιστορία

Το βάρος της φανέλας που κουβαλούν και τα δύο κλαμπ δεν είναι μικρό. Το αντίθετο. Ειδικά, όταν μιλάμε για τη διοργάνωση που ξεκίνησε ως Κύπελλο Πρωταθλητριών για να μετονομαστεί Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα της Μαδρίτης έχει 7/7 νίκες στους τελικούς της κορυφαίας διοργάνωσης, ενώ συνολικά έχουν φτάσει 16 φορές στον τελικό και το έχουν κατακτήσει 13. Η Λίβερπουλ, έχει έξι κατακτήσεις σε εννιά παρουσίες σε τελικούς, με πιο πρόσφατη το 2019 όταν νίκησε 2-0 την Τότεναμ στη Μαδρίτη. Από τις συναντήσεις που είχαμε μεταξύ των δύο φιναλίστ, θα ήταν παράλειψη να μην γίνει αναφορά στον τελικό του 1981. Στο παιχνίδι που έγινε και πάλι επί γαλλικού εδάφους στο «Παρκ Ντε Πρενς». Ήταν εκείνος ο τελικός που εάν κέρδιζε η Λίβερπουλ θα ισοφάριζε το επίτευγμα του Άγιαξ και της Μπάγερν που είχαν κατακτήσει τρεις φορές το τρόπαιο. Ταυτόχρονα, οι Μαδριλένοι θα έβρισκαν τον 7 ο τίτλο τους σε 15 χρόνια, μετά την τελευταία τους παρουσία στον τελικό. Η κούπα μπορεί να υψώθηκε από τα χέρια του προπονητή, Μπομπ Πέισλι, αλλά ο θρίαμβος επισκιάστηκε από τις φανέλες των «Κόκκινων» που εμφανίστηκαν με καλυμμένο το σήμα που είχαν ως χορηγό. Και μπορεί το τσιρότο που κάλυπτε το πασίγνωστο σήμα αθλητικής εταιρίας ένδυσης να έκανε αίσθηση, ωστόσο ήταν ακόμα μια…πληγή ανοικτή που θα αφορούσε τα έσοδα και τον πακτωλό χρημάτων που θα λάμβαναν όλα τα κλαμπ του μετέπειτα Τσάμπιονς Λιγκ. Και όλα αυτά με έπαθλο στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, όχι μόνο την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, αλλά κυρίως τα 20.000.000 που θα λάβει εν μια νυκτί ο νικητής.


ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΟΜΑΔΕΣ

ΟΜΑΔΕΣ