(AP Photo)
Μαθήματα οργάνωσης και μεθοδικής δουλειάς έδωσαν για ακόμα μία φορά οι άνθρωποι της ΟΥΕΦΑ σε μια διοργάνωση υψηλού επιπέδου που έγινε στο Φάληρο.
Εάν σε μια προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα, όλα όσα έγιναν το βράδυ της 16ης Αυγούστου είναι τα στοιχειώδη και τα βασικά, για την ποδοσφαιρική Ελλάδα ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό ίσως και καινοτόμο. Γεγονότα και εικόνες πρωτόγνωρες για την Ελλάδα της βίας, των ανακοινώσεων και των εντυπώσεων. Οπότε για αρχή, ας κρατήσουμε το 20% όσων είδαμε με αφορμή το Σούπερ Καπ και το πρώτο βήμα θα έχει γίνει. Nα φύγουμε από τον ποδοσφαιρικό… μεσαίωνα και να φτάσουμε στον 21 αιώνα.
Εάν γυρίσουμε το χρόνο περίπου 20 χρόνια πίσω, θα φέρουμε στο μυαλό μια διαφορετική Αθήνα που ζήσαμε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Εκεί όπου λειτουργούσαν όλα άψογα και για τα δεδομένα της χώρας μας, με έναν αξιοζήλευτο συγχρονισμό.
Η εικόνα που αντίκρυσαν οι Έλληνες φίλαθλοι πηγαίνοντας στο “Καραϊσκάκης” για το παιχνίδι Μάντσεστερ Σίτι – Σεβίλλη, ήταν μια εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα που βλέπει στα Ελληνικά γήπεδα. Και δεν ήταν όνειρα θερινής νυκτός. Αλλά μια πραγματικότητα που ζει η πλειοψηφία φιλάθλων σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Σημαίες της διοργάνωσης σε κεντρικούς δρόμους, ταμπέλες που καθοδηγούσαν τον κόσμο και τα αυτοκίνητα εκεί όπου έπρεπε να κατευθυνθούν, δίχως να ταλαιπωρηθούν. Συνολικά 60 άνθρωποι της διοργάνωσης με διακριτικά της ΟΥΕΦΑ, έδιναν πληροφορίες στον κόσμο που ζητούσε να μάθει για εισιτήρια, εισόδους και χώρους ψυχαγωγίας. Φίλαθλοι και των δύο ομάδων να συνυπάρχουν αρμονικά στα καφέ αλλά και την μπουτίκ της διοργάνωσης, υπό το βλέμμα ισχυρής αστυνομικής δύναμης, που έμεινε από την αρχή ως το τέλος, απλά παρατηρητής σε αυτή τη γιορτή του ποδοσφαίρου.
Έξω από το γήπεδο αλλά και μέσα σε αυτό υπήρχαν σε πολλά σημεία πινακίδες που καθοδηγούσαν τον κόσμο γρήγορα στη θέση του ή έδειχναν που βρίσκονται τα μπαρ και οι τουαλέτες. Αρκετές αυτοσχέδιες ράμπες που είχαν τοποθετηθεί προκειμένου να εξυπηρετήσουν φιλάθλους με ειδικές ανάγκες, ενώ χαμογελαστοί εθελοντές έδιναν λύση σε οτιδήποτε πρόβλημα πήγαινε να παρουσιαστεί. Όπως για παράδειγμα με φιλάθλους που ήθελαν να καθίσουν στα σκαλιά για να έχουν καλύτερη οπτική και τελικά έφευγαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Βασικότερο, όλων, η παρουσία πολλών παιδιών και γενικότερα οικογενειών που έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν το “αλμυρό” εισιτήριο και να ζήσουν “αυτό το κάτι” που δεν ζουν τις Κυριακές στα ελληνικά γήπεδα.
Η φράση “τι οργάνωση” ακουγόταν διαρκώς κυρίως από Έλληνες φιλάθλους. Από τον τρόπο που προμηθεύτηκαν το ηλεκτρονικό τους εισιτήριο, μέχρι την ταχύτητα που στήθηκε και ξεστήθηκε το βάθρο της απονομής. Η τάξη και η… αλφαδιά σε όλο το μεγαλείο της, ακόμα και με την αποχώρηση των θεατών με το πιο εξωφρενικό όλων, η ειρηνική συνύπαρξη Άγγλων και Ισπανών δίπλα-δίπλα στις κερκίδες.
Φυσικά, το κλου της βραδιάς ήταν η συμπεριφορά των οπαδών της Σεβίλλης που έμειναν μέχρι το τέλος της απονομής στη θέση τους, όχι μόνο για να αποθεώσουν την ομάδα τους που είχε χάσει, αλλά και για να χειροκροτήσουν τους παίκτες της Σίτι που πέρασαν από μπροστά τους.
Η υπόκλιση του Γκουαρντιόλα μπροστά από τον πυρήνα των οργανωμένων Ισπανών και η ανταπόδοση με επευφημίες προς τον προπονητή της Σίτι, ήταν απλά το κερασάκι σε μια… τούρτα που θα περάσουν δεκαετίες να γευθούμε στη χώρα μας.//