Η εμφατική νίκη της Αργεντινής με 3-0 επί της Ιταλίας στο «Γουέμπλεϊ», στον τελικό μεταξύ της πρωταθλήτριας Ευρώπης και της πρωταθλήτριας της Νότιας Αμερικής, ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που εδώ και μια τριετία με αργά, αλλά σταθερά βήματα, έχει γίνει εμφανές. Η Αργεντινή έχει αποκτήσει ξανά οντότητα και έχει κάνει ξεκάθαρα βήματα αγωνιστικής, αλλά και πνευματικής προόδου.
Η «αλμπισελέστε» συμπλήρωσε την Τετάρτη στο Λονδίνο 32 αγώνες δίχως ήττα, σε φιλικά ή επίσημα παιχνίδια. Η τελευταία της ήττα προέκυψε στην προ κορωνοϊού εποχή, στα ημιτελικά του Κόπα Αμέρικα του 2019 από τη Βραζιλία. Από τότε έχουν περάσει 34 μήνες και έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.
Το σημαντικότερο στοιχείο της βελτίωσης προέκυψε -σχεδόν- κατά λάθος. Ο Λιονέλ Σκαλόνι ανέλαβε ως υπηρεσιακός το 2018, μαζί με τον Πάμπλο Αϊμάρ, παραλαμβάνοντας το χάος που άφησε ο Σαμπαόλι, μετά το αποτυχημένο Μουντιάλ της Ρωσίας. Λίγους μήνες αργότερα επιβεβαιώθηκε ως πρώτος προπονητής, παρότι τα ονόματα του Μαρσέλο Γκαγιάρδο και του Ντιέγκο Σιμεόνε ακούστηκαν αρκετά. Ελάχιστοι περίμεναν, τότε, ότι ο Σκαλόνι θα παρέμενε τεχνικός ηγέτης για πολύ καιρό.
Η στήριξη σε ένα συγκεκριμένο γκρουπ ποδοσφαιριστών, χωρίς πολλές διαφοροποιήσεις σε κάθε κλήση, αλλά και η ηρεμία, σπανιότατο συστατικό στη Νότια Αμερική, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που επέβαλε ο Σκαλόνι, με τη βοήθεια των Αϊμάρ και Σαμουέλ. Η ομάδα άρχισε να βελτιώνεται. Σταδιακά, σταθερά. Η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα του 2021, με τη νίκη μέσα στο «Μαρακανά» επί της Βραζιλίας, για το πρώτο τρόπαιο γενικώς από το μακρινό 1993, ήταν το αποκορύφωμα.
Η νίκη επί της μεγάλης αντιπάλου ήταν το σημείο καμπής όσον αφορά στην αλλαγή. Στην αποβολή της ηττοπάθειας και του φόβου, στην επιστροφή της αυτοπεποίθησης και της κλασικής αγωνιστικής ταυτότητας του ποδοσφαίρου της Αργεντινής.
Η «αλμπισελέστε» απέκτησε ξανά νοοτροπία νικητή και το έδειξε ξεκάθαρα απέναντι στην απογοητευμένη -λόγω της αποτυχίας της να προκριθεί στο Μουντιάλ του Κατάρ- Ιταλία. Πολλή διάθεση, ασταμάτητο τρέξιμο, διεκδίκηση της κάθε μονομαχίας, σκληρή δουλειά στην άμυνα, ομαδική συνεργασία στο να βγει η πρώτη μπάλα στη μεσαία γραμμή, Κι από εκεί και πέρα εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας, γύρω από τον Μέσι, αλλά και μακριά από αυτόν. Ο οποίος είναι ήρεμος και το σημαντικότερο, δεν νιώθει να εξαρτώνται όλα από εκείνον. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν αυτός που, απελπιστικά μόνος του, προσπαθούσε να σύρει το κάρο σε δύσβατα μονοπάτια. Πλέον είναι ο απόλυτος ηγέτης μιας ομάδας που λειτουργεί.
Ο Μέσι έβγαλε από πάνω του την άδικη ταμπέλα του «άτιτλου» με την εθνική ομάδα και για πρώτη φορά δείχνει τόσο άνετος με το βαρύ «10». Σε κάθε κοντινό πλάνο φαίνεται να απολαμβάνει την περίσταση, κάτι που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μόνο στα «χρυσά» του χρόνια στην Μπαρτσελόνα. Ξέρει επίσης μέσα του ότι το ποδόσφαιρο καρδιάς που τού απομένει ανήκει στην εθνική και όχι στο… τσίρκο Μεντράνο του Παρισιού.
Αδυναμίες φυσικά και υπάρχουν. Λείπει ένας σέντερ φορ παγκόσμιας κλάσης, όσο κι αν ο φιλότιμος Λαουτάρο Μαρτίνες προσπαθεί για το καλύτερο. Απουσιάζει επίσης ένας τερματοφύλακας πρώτης γραμμής, αν και ο Εμιλιάνο Μαρτίνες δείχνει ωριμότητα που λείπει γενικώς από τη θέση «1» στη χώρα της Νότιας Αμερικής.
Το ερώτημα είναι σαφές: τα παραπάνω είναι αρκετά για να οδηγήσουν την Αργεντινή στο μεγάλο στόχο, που είναι το Κατάρ το Νοέμβριο; Φυσικά και όχι. Απέναντί της θα βρει ομάδες υψηλού επιπέδου, απέναντι στις οποίες δεν είχε ιδιαίτερες παραστάσεις σε αυτούς τους 34 μήνες του αήττητου. Η Γαλλία, η Αγγλία, η Ισπανία, η Γερμανία, η Πορτογαλία. Ακόμη και στην εποχή του Μαραντόνα, απέναντι στους Ευρωπαίους ανέκαθεν δυσκολευόταν. Και φυσικά η Βραζιλία. Επιπλέον, το χρυσό τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι πολύ… βαρύ. Για να το σηκώσει κανείς θα πρέπει να έχει σύμμαχό του έναν πολύ σημαντικό παράγοντα. Την τύχη. Εκτός και αν θυμάται κανείς κάποιον παγκόσμιο πρωταθλητή που στην πορεία ως τη στέψη, δεν είχε στο πλευρό του κάποιες μικρές, αλλά καθοριστικές λεπτομέρειες.
Υ.Γ.: Κλείνοντας, μια σκέψη για τη FIFA, που αποφασίζει για το γενικό πλαίσιο των προκριματικών του Μουντιάλ. Η απώλεια της Ιταλίας από το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι κυρίως δική της ευθύνη. Το ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης έφτασε να παίζει νοκ άουτ ματς για να προκριθεί και εν τέλει αποκλείστηκε από τη Βόρεια Μακεδονία, είναι παράλογο. Καμία πρόκριση σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν πρέπει να κρίνεται σε ένα παιχνίδι, σε μια κακή βραδιά. Πόσω μάλλον για την πρωταθλήτρια Ευρώπης. Οι εκπλήξεις είναι καλοδεχούμενες στην τελική φάση, αλλά αποτελούν κακόγουστο αστείο όταν συμβαίνουν στα προκριματικά. Στο μεγάλο ραντεβού πρέπει να είναι παρόντες οι καλύτεροι.