(AP Photo)
Στην καθημερινή ρουτίνα ενός αθλητή στο κορυφαίο επίπεδο, πολλές από τις δυσκολίες που παρουσιάζονται είναι ένα εμπόδιο στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Ο Άλεξ Αμπρίνες είναι ένα παράδειγμα, όπου κατάφερε αρκετά νωρίς να διακριθεί και να αγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης με την φανέλα της Μπαρτσελόνα, αλλά να φτάσει μέχρι και τα παρκέ του NBA. Είναι ένας από τους συνεχιστές μιας ακόμη τεράστιας φουρνιάς Ισπανών παικτών, που κατάφεραν να φορέσουν την φανέλα της “Ρόχα” και να πρωταγωνιστήσει σε κορυφαίες διοργανώσεις του μπάσκετ, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το Eurobasket και το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Το παιδί από την Μαγιόρκα και η αγκαλιά της Μπαρτσελόνα
Ο Αμπρίνες για πολλούς ήταν ένα από τα wonderkids του Ισπανικού μπάσκετ. Έδωσε τα διαπιστευτήρια του στο Eurobasket U18 του 2011 με την φανέλα της Ισπανίας, μιας και αναδείχθηκε MVP της διοργάνωσης, κατακτώντας με την Ρόχα το χρυσό μετάλλιο. Με ύψος 1,98 και με τεράστια άκρα, ο Αμπρίνες είχε πολλές λύσεις μακριά από το καλάθι, ενώ είχε την ικανότητα να κατεβάσει και την μπάλα, καθώς μπορούσε να τρέξει με άνεση το παρκέ. Το 2012 βρέθηκε από την Μάλαγα στην Μπαρτσελόνα, όχι ως απλό project. Ο Αμπρίνες είχε πολλές ικανότητες και βρέθηκε ξαφνικά δίπλα στον Χουάν Κάρλος Ναβάρο υπό τις οδηγίες του Τσάβι Πασκουάλ.
Δυο χρόνια νωρίτερα ο Ρίκι Ρούμπιο είχε κάνει το ταξίδι για τις ΗΠΑ, με την σειρά του τότε νεαρού Αμπρίνες να μην αργεί. Στην θέση τρία συνυπήρξε και με τον Κώστα Παπανικολάου, αλλά όχι για πολύ μιας και ο Έλληνας φόργουορντ ταξίδεψε για το Χιούστον. Ο Ισπανός γκαρντ/φόργουορντ δούλεψε αρκετά πάνω στο σουτ του, με την Οκλαχόμα να μην μένει αμέτοχη. Με την Μπαρτσελόνα κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2014, ενώ το 2016 στην καλύτερη του σεζόν από πλευράς απόδοσης στην Euroleague, αναδείχθηκε από την διοργάνωση ως rising star.
Η Οκλαχόμα και η επιστροφή στην Ισπανία
Ο Αμπρίνες το 2013 επιλέχθηκε στον δεύτερο γύρο του Draft από τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ στο νούμερο 32, αλλά δεν τον κράτησαν στο ρόστερ, αφήνοντας τον στην Ευρώπη. Μετά την εξαιρετική σεζόν το 2016, ο Ισπανός γκαρντ/φόργουορντ φεύγει για τις ΗΠΑ, με την Οκλαχόμα να συνεχίζει να είναι μια από τις ομάδες που θέλουν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα στον μαγικό κόσμο. Στους Θάντερ αγωνίζονταν παίκτες όπως ο Ράσελ Γουέστμπρουκ, ο Πολ Τζωρτζ και ο Καρμέλο Άντονι. Τεράστια ονόματα του NBA, που αρκετοί από αυτούς έπαιζαν στην θέση του Άλεξ Αμπρίνες, αλλά ο ίδιος είχε άλλη άποψη. Ο μεγάλος του στόχος ήταν να αγωνίζεται και να γίνεται χρήσιμος, καθώς την πρώτη σεζόν αγωνίστηκε σε 68 παιχνίδια και στην δεύτερη σε 75, μετρώντας κατά μέσο όρο ανά ματς 5,5 πόντους, μετατρεπόμενος σε έναν “three ‘n D” παίκτη (τρίποντο και καλός αμυντικός). Μετά από τρεις σεζόν στον μαγικό κόσμο του NBA και τις πορείες στα play off με τους Θάντερ, ο Αμπρίνες γύρισε στην Μπαρτσελόνα το 2019, όπου αγωνίστηκε μέχρι και την τελευταία σεζόν που διανύσαμε.
Στο δεύτερο του πέρασμα κατέκτησε τα πρωταθλήματα το 2021 και του 2023, ενώ δεν έλειψαν και οι δυσκολίες για τον ίδιο. Τον Σεπτέμβρη του 2021, τραυματίστηκε στο γόνατο, με το επιτελείο της Καταλανικής ομάδας να τονίζει πως δεν θα είναι σοβαρός ο τραυματισμός. Οι εξετάσεις του έδειξαν πως είχε πάθει ζημιά στο γόνατο του, καθώς υπέστη ρήξη στην επιγονατιδική μηριαία και έμεινε εκτός για 5 μήνες.
Ο ίδιος στο κείμενο της ανακοίνωσης του τόνισε πως: «Το μπάσκετ μού έδωσε τα πάντα: αξέχαστες εμπειρίες, φίλους που έγιναν οικογένεια, στιγμές δόξας, δύσκολες ήττες, πολύτιμα μαθήματα». Η απόφαση του φάνηκε αρκετά ψύχραιμη και έπεσε σαν κεραυνός καθώς δεν είναι ο μόνος Ισπανός παίκτης που είχε αποφασίσει να σταματήσει την καριέρα του σε μια τόσο παραγωγική ηλικία, μιας και ο Ρίκι Ρούμπιο είχε μιλήσει για τα προβλήματα της ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου πριν από έναν μήνα έκανε γνωστό πως και αυτός δεν μπορούσε να συνεχίσει να αγωνίζεται, καθώς ο τραυματισμός στο γόνατο του δεν τον άφηνε να πιάσει τα δικά του στάνταρ. Στο τέλος όπως φαίνεται, το μόνο το οποίο μένει από τους αθλητές, είναι το “ευχαριστώ”. Όχι μόνο στους φίλους που τους στήριξαν στα δύσκολα, αλλά και η αγάπη του κόσμου, οι οποίοι δεν τους γνωρίζουν προσωπικά αλλά είναι πάντα εκεί για να τους το δείχνουν έμπρακτα. Ο Αμπρίνες έκλεισε λέγοντας: «Σας ευχαριστώ που ήσασταν πάντα δίπλα μου. Σας ευχαριστώ που ήσασταν κομμάτι αυτού του ταξιδιού.», με τον ίδιο να μένει σε ένα όνειρο που έζησε, γλυκό και με πολλές δύσκολες διαδρομές και δοκιμασίες. Στο τέλος όμως γεύτηκε το νέκταρ της ικανοποίησης και θα χαρεί πολλές στιγμές με την οικογένεια του.