worldrowing
Η κωπηλασία είναι από τα πιο απαιτητικά αθλήματα, με τις λέξεις «κόπος», «πειθαρχία» και «ομαδικότητα» να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας όσων την υπηρετούν. Η Μιλένα Κοντού, μία από τις πιο ελπιδοφόρες αθλήτριες της ελληνικής κωπηλασίας, δεν κατέκτησε απλώς ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού – κατέκτησε και τις καρδιές όσων είδαν πίσω από τη διάκριση μια διαδρομή γεμάτη πίεση, αποτυχίες, τραυματισμούς και εσωτερικές μάχες.
Σε μια εξομολογητική συνέντευξη, μιλά για όλα: από την απογοήτευση του παγκοσμίου πρωταθλήματος, τον τραυματισμό που αγνόησε, την τελευταία ευκαιρία πρόκρισης στη Λουκέρνη, μέχρι τη στιγμή που ένιωσε ότι ίσως ήρθε η ώρα να τα παρατήσει. Και όμως, άντεξε. Και τώρα, με το βλέμμα στο Λος Άντζελες 2028, συνεχίζει να γράφει τη δική της ξεχωριστή ιστορία στο άθλημα που αγαπά.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σαγκάης, καταλαμβάνοντας την 4η θέση στον τελικό Β του σκιφ ελαφρών βαρών. Όπως εξηγεί, παρά την καλή προετοιμασία και τις επιτυχίες στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (όπου κατέκτησε χρυσό μετάλλιο), στο Παγκόσμιο δεν πήγαν όλα όπως θα ήθελε:
«Υπήρχαν αρκετοί εξωτερικοί παράγοντες που επηρέασαν πολύ την απόδοσή μου, και δεν μπορούσα να τους διαχειριστώ. Δεν λέω δικαιολογίες, αλλά αντικειμενικά δεν ήταν το αποτέλεσμα που άξιζα. Βάσει χρόνων, μπορούσα να φτάσω ψηλότερα».
Λίγο πριν τον Ιανουάριο, η Μιλένα υπέστη τραυματισμό στον μηνίσκο. Ωστόσο, δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να σταματήσει την προπόνηση.
«Δεν είχα χρόνο για χειρουργείο. Έκανα υπομονή μέχρι το τέλος της σεζόν. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να μείνει εκτός. Το ήθελα πολύ».
Η προσπάθεια για απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν στέφθηκε με επιτυχία. Αλλά στην τελευταία ευκαιρία, στο προολυμπιακό της Λουκέρνης στην Ελβετία, η Μιλένα Κοντού και η συναθλήτριά της Ζωή Φίτσιου εξασφάλισαν το πολυπόθητο εισιτήριο για το Παρίσι.
«Η πρόκριση ήταν η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου. Ήταν καθοριστική. Είχαμε αποτύχει στην πρώτη προσπάθεια, και ο φόβος ότι ίσως δεν θα ξαναείχαμε ευκαιρία για 4 χρόνια ήταν τεράστιος. Όταν τα καταφέραμε, ήταν σαν να είχα ήδη κερδίσει».
Παρά τη σύντομη προετοιμασία των δύο μηνών, οι δύο αθλήτριες πήγαν στο Παρίσι με ενθουσιασμό, πάθος και υψηλό ηθικό. Στην πρώτη τους συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο, προσφέροντας στην ελληνική κωπηλασία το 6ο της Ολυμπιακό μετάλλιο.
«Πηγαίναμε πολύ γρήγορα στις προπονήσεις, αγγίζαμε χρόνους παγκόσμιου επιπέδου. Ξέραμε ότι είμαστε ανταγωνιστικό πλήρωμα. Το ζήσαμε, και αυτό ήταν το σημαντικότερο».
Παρότι κέρδισε μετάλλιο, η Μιλένα δεν θεωρεί εκείνη τη στιγμή ως την κορυφαία:
«Ίσως ακουστεί παράξενο, αλλά για μένα, η καλύτερη στιγμή δεν ήταν το μετάλλιο, αλλά η πρόκριση. Ήταν ο καρπός σκληρής δουλειάς, απογοήτευσης, πίεσης, άγχους. Ήταν το σημείο που ένιωσα ότι το όνειρο γίνεται πραγματικότητα».
Μετά από πέντε χρόνια στην Εθνική Ομάδα και 300 ημέρες τον χρόνο στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά, η σκέψη της εγκατάλειψης πέρασε από το μυαλό της:
«Υπήρχαν στιγμές που έλεγα “ίσως δεν αξίζει αυτό που κάνω, μήπως πρέπει να ζήσω σαν ένα κορίτσι της ηλικίας μου;”. Η κούραση, η απόσταση από τους αγώνες, η μονοτονία της καθημερινής προπόνησης – όλα αυτά σε κάνουν να λυγίζεις. Σκεφτόμουν πολλές φορές να τα παρατήσω. Αλλά πάντα υπήρχε μέσα μου ένα εσωτερικό κίνητρο που με κρατούσε όρθια. Έλεγα “μία μέρα ακόμα, λίγο ακόμα, δεν θα τα παρατήσω τώρα”. Και έτσι συνέχισα. Και τελικά δικαιώθηκα».
Η πορεία αυτή, όμως, δεν ήταν μόνο γεμάτη προσωπικές προκλήσεις, αλλά και διαρκή εμπόδια εκτός αγωνιστικού χώρου. Οι συνθήκες στις οποίες καλούνται να προπονηθούν οι Έλληνες κωπηλάτες απέχουν πολύ από το ιδανικό.
«Από την πλευρά της Ολυμπιακής Επιτροπής υπήρχε μια καλή στήριξη — αλλά περισσότερο προς τις ομοσπονδίες, όχι απευθείας στους αθλητές. Οι εγκαταστάσεις στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά είναι σε πολύ κακή κατάσταση από το 2004. Μόλις τώρα ξεκινά μια προσπάθεια να φτιαχτούν, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα».
Όσο για το μέλλον, η Μιλένα Κοντού επιλέγει να πορεύεται βήμα-βήμα. Οι στόχοι παραμένουν υψηλοί, αλλά η διαδρομή θα χτιστεί μέρα με τη μέρα, με βάση τη δουλειά και τη συνέπεια.
«Μετά την Ολυμπιάδα κοιτάω κάθε χρονιά ξεχωριστά. Θέλω να συμμετέχω σε όσα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα μπορώ και να φέρω όσα μετάλλια αξίζω. Στο πλάνο μου υπάρχουν, φυσικά, και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2028 στο Λος Άντζελες».
Η Μιλένα Κοντού αποδεικνύει πως η επιμονή, η αγάπη για το άθλημα και η σκληρή δουλειά μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο για μεγάλα όνειρα. Από τα νερά του Σχινιά μέχρι το βάθρο του Παρισιού, συνεχίζει να γράφει τη δική της ιστορία στην ελληνική και διεθνή κωπηλασία – με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο μέλλον.
Επιμέλεια: Καρμέλα Γκαττ