Οι Μονεγάσκοι όχι απλά παρουσιάστηκαν διαβασμένοι, αλλά έτοιμοι για οτιδήποτε βγήκε από το play book του Μπαρτζώκα, οποιαδήποτε έμπνευση του Φουρνιέ, οποιαδήποτε προσωπική ενέργεια των ερυθρόλευκων.
Και εκεί ακριβώς πόνταρε ο Σπανούλης, να βγάλει την ομάδα με την οποία διέπρεψε, από την βόλεψή της, από τον τρόπο παιχνιδιού της και να την αναγκάσει να πάει σε προσωπικές ενέργειες, ενέργειες εκτός ρεπερτορίου των ερυθρόλευκων.
Το πρώτο που κατάφερε η Μονακό ήταν να «κόψει» το παιχνίδι το Ολυμπιακού παίζοντας δυναμικά πάνω στο πρώτο pick n roll του, με αποτέλεσμα η ελληνική ομάδα να μην έχει γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, να μην υπάρχουν γωνίες πάσας και τις περισσότερες φορές, κακές αποστάσεις παικτών πάνω στο παρκέ. Ενδεικτικό είναι πως ο Ολυμπιακός τελείωσε το ματς με μόλις 10 τελικές πάσες, αριθμός πολύ μικρός για τις επιδόσεις του.
Η αμυντική λειτουργία της Μονακό άγγιξε το τέλειο στην αντιμετώπιση του Βεζένκοφ, που δεν είχε ούτε τον χώρο, αλλά κυρίως ούτε τον χρόνο να σουτάρει, κάτι που τον έβγαλε εκτός παιχνιδιού και μη μπορώντας να βοηθήσει το έργο του Φουρνιέ που ήταν απελπιστικά μόνος.
Ταυτόχρονα κατάφερε να αποδημήσει την αμυντική λειτουργία της ελληνικής ομάδας «χτυπώντας» στο ένα εναντίον ενός, εκεί όπου οι παίκτες ήταν πιο γρήγοροι, αλλά κυρίως ήταν πιο αποφασιστικοί. Όποτε δεν είχαν ένας εναντίον ενός κυκλοφορούσαν την μπάλα με εξαιρετική ακρίβεια και σωστές αποστάσεις χτυπώντας στην close out άμυνα του Ολυμπιακού, βρίσκοντάς την –συνήθως- εκτός ισορροπίας.
Ο Ολυμπιακός ωστόσο δεν ηττήθηκε από την άμυνά του, αλλά από την επίθεση, καθώς δεν είχε ούτε και στο ανοιχτό γήπεδο σκορ, καθώς και σε αυτόν τον τομέα οι Μονεγάσκοι παρουσιάστηκαν πιο έτοιμοι και αποφασιστικοί, δίνοντας «μάχη» για κάθε… σκουπίδι.
Χωρίς φαντασία, έμπνευση και plan b, ο Ολυμπιακός εγκλωβίστηκε και αναλώθηκε σε επιθετικές επιλογές που σε συνδυασμό με τα τραγικά ποσοστά ευστοχίας των έθεσαν εκτός τελικού.
Επιμέλεια: Αποστόλης Τριανταφύλλου