Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε μια βόλτα παρέα η οποία ομολογουμένως καθυστέρησε και λόγω των υποχρεώσεων, καθώς και για να πέσουν λίγο οι σφυγμοί και η…σκόνη που «ήρθε» από την Λεμεσό, αλλά κυρίως από την Ρίγα.
Η Ελλάδα μάς έκανε υπερήφανους, μας χάρισε έναν όμορφο λόγο για να χαμογελάσουμε σε εποχές δύσκολες που τα χαμόγελα δυστυχώς σπανίζουν. Όσοι είναι λάτρεις του αθλητισμού γενικότερα –όχι μόνο του μπάσκετ αλλά των σπορ- παρατηρούν την προσπάθεια, εντοπίζουν την προσμονή και την επιθυμία στην γλώσσα του σώματος αλλά και στα μάτια των αθλητών και φτάνουν σε ένα σημείο να εκτιμήσουν αυτό που θα έρθει μέσα απ΄όλα τα παραπάνω.
Η ομάδα του Βασίλη Σπανούλη από την πρώτη μέρα που «συναντήθηκε» είχε θέσει έναν στόχο, είχε περάσει στον σκληρό δίσκο του μυαλού της μια και μόνο εικόνα που δεν ήταν άλλη από αυτή του μεταλλίου…ανεξαρτήτως χρώματος διότι τα όνειρα είναι για όλους μας αλλά ακόμα περισσότερο είναι για αυτούς που ξέρουν να τα…βλέπουν.
Επί των αγωνιστικών θεμάτων μπορούμε να συζητήσουμε πολλά πράγματα και είναι κάτι εξίσου όμορφο το να «στύβεις» το μυαλό σου για να μπορέσεις να κατανοήσεις αυτά που συμβαίνουν μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, όχι όμως για να κράξεις ή να κακολογήσεις, αλλά για να νιώσεις έστω για λίγο την μαγεία του παιχνιδιού, που για να το παρακολουθείς σημαίνει ότι σου αρέσει και σε κάνει να περνάς ευχάριστα βλέποντας αυτά τα παιδιά να αγωνίζονται.
Ξέρετε, το να ισοπεδώσεις τα πάντα είναι το πιο εύκολο γενικά στην ζωή μας, το να κατανοήσεις αρχικά και στη συνέχεια να αναγνωρίσεις εκτιμώντας τις προσπάθειες που έχουν γίνει είναι ο…δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος. Δεν θα το κρύψω, όταν φτάνουν στα αυτιά μου (παρότι το αποφεύγω) λόγια απαξίωσης και ισοπέδωσης γεμίζω με θλίψη, όχι τόσο για τους αθλητές (σίγουρα και για αυτούς) που δεν έχουν στην τελική την «ανάγκη» υπεράσπισης από κανέναν, πόσο μάλλον από εμένα, αλλά κυρίως για τους ανθρώπους που δέχονται την απαξίωση και δεν μπορούν να υπερασπιστούν την δουλειά αλλά και τους εαυτούς τους, διότι το συγκεκριμένο φαινόμενο πλέον είναι το σύνηθες στον κόσμο που ζούμε.
Όπως και να έχει, ας μάθουμε έστω και τώρα να ζούμε με αυτό που έχουμε, πάντα θα παλεύουμε για το καλύτερο και θα προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε σε όλους τους τομείς, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρνουμε όσο συχνά το επιθυμούμε διότι οι καταστάσεις και οι συγκυρίες μπορεί να μην είναι κατάλληλες. Οπότε, ας εκτιμήσουμε και ας αγκαλιάσουμε το…φτάσε όπου μπορείς και ας ονειρευτούμε και ας κυνηγήσουμε το…φτάσε όπου δεν μπορείς.
