Βαστάτε αδέλφια βαστάτε. Μην πυροβολείτε όλοι μαζί τον Στέφανο Τσιτσιπά. Ένας ένας. Ξέρω ξέρω, μας δίνει άπειρες «πάσες» με τις δηλώσεις του, μας δίνει άλλες τόσες με τις κινήσεις του κι από το προηγούμενο βράδυ μπορούμε να τον στήσουμε στον τοίχο και για την αγωνιστική του παρουσία.
Ο αναπάντεχος αποκλεισμός του από τον 1ο γύρο του Αμερικανικού ΟΠΕΝ από κάποιον άγνωστο Κολομβιανό Νο94 στο κόσμο και μάλιστα κερδίζοντας μόλις ένα game στα δυο πρώτα σετ (!!!) είναι βούτυρο στο ψωμί των μηδενιστών και μια καλή αφορμή για να ενισχυθεί η άποψη όσων πιστεύουν ότι η μπογιά του Τσιτσιπά ξέφτισε οριστικά.
Για σιγά ρε σύντροφοι. Εντάξει σε όλους αρέσει να ασκούμε κριτική, να το παίζουμε παντογνώστες, να κάνουμε αναρτήσεις βαθυστόχαστες και σχόλια σα να είμαστε οι πιο ειδήμονες του είδους αλλά πραγματικά. Αξίζει τον κόπο να μηδενίζουμε έναν αθλητή που όλος ο πλανήτης τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει παραδεχθεί το ταλέντο του και την ποιότητά του.
Και τελικά ας κάνουμε και λίγη αυτοκριτική. Δηλαδή όλοι εμείς στη δουλειά μας είμαστε πάντα στα καλύτερά μας; Αποδίδουμε πάντα στο μέγιστο; Είμαστε αλάνθαστοι; Πως ο Τσιτσιπάς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κοιλιά;
Ακούω τις γνώμες ότι ναι θα πρέπει να αλλάξει κάτι για να βελτιωθεί, ότι ναι υπάρχει λάθος στον προπονητικό του σχεδιασμό, ή ακόμα ακόμα κι ότι όλη αυτή η καθίζηση μπορεί να έχει να κάνει με το περιβάλλον του. Δεν μπορώ να ακούω όμως ότι ξόφλησε, τελείωσε, ξεφούσκωσε και τέτοια γραφικά.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι ιδιαίτερα κομβική για τον Στέφανο γιατί πρέπει να κάνει δομικές αλλαγές. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό που περνάει αγωνιστικά ο 24χρονος τενίστας, το έχουν περάσει κι άλλοι σπουδαίοι τενίστες και όχι μόνο. Το θέμα είναι πως το αντιμετωπίζει ο καθένας. Και νομίζω ότι θα πρέπει να λάβει σοβαρές αποφάσεις.
Αυτός για τον εαυτό του. Όχι οι άλλοι για τον ίδιο… και ο νοών νοείτω.
Μέχρι τότε… μην τον πυροβολείτε!