Η ώρα του Wimbledon είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις στιγμές του χρόνου όπου οι φίλοι του τένις στέκονται στις οθόνες τους, απολαμβάνουν το υπέροχο και τόσο ιδιαίτερο θέαμα της διοργάνωσης, μελετούν την τεράστια ιστορία του και ανακαλούν μνήμες από τα μυθικά παιχνίδια που έχουν λάβει χώρα στο Λονδίνο, με τα οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Οι μεγάλοι τενίστες, πάντα επηρεασμένοι από τη μοναδική αύρα του τουρνουά, φορούν πάντα τα άσπρα τους, τηρώντας τον αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα, και δίνουν τον καλύτερό τους αυτό, προσφέροντας αξέχαστες τενιστικές παραστάσεις και μάχες που θα μείνουν στην ιστορία.
Πρόκειται για το παλαιότερο τουρνουά τένις στον κόσμο, το οποίο διεξάγεται από το 1877 και είναι το μοναδικό Grand Sam που γίνεται σε γρασίδι. Αξίζει να τονίσουμε πως τόσο το US Open, όσο και το Australian Open, γίνονταν σε χόρτο, όμως άλλαξαν και υιοθέτησαν τη σκληρή επιφάνεια. Το US από το 1975 έως το 1977 δοκίμασε το πράσινο χώμα, όπως είχαμε αναφέρει παλαιότερα σε ειδικό αφιέρωμα για η συγκεκριμένη επιφάνεια, ενώ το Australian άρχισε να διεξάγεται σε σκληρά γήπεδα το 1988. Το Roland Garros, φυσικά, δε αποχωρίστηκε ποτέ το χώμα, αποτελώντας κατά κάποιον τρόπο το… αντίπαλο δέος του Wimbledon, σε αίγλη, κύρος και “ρομαντισμό”. Βέβαια, το Grand Slam του Λονδίνου αναγνωρίζεται από τους περισσότερους ως αυτό με την πιο “βαριά” ιστορία και κληρονομιά.
Η ιστορία, λοιπόν, του Wimbledon, κοντεύει να συμπληρώσει 150 χρόνια και φυσικά έχει ατελείωτους σταθμούς. Από το 1877 μέχρι το 1884, το μόνο αγώνισμα που διεξαγόταν ήταν το μονό ανδρών. Το 1884 προστέθηκαν το μονό γυναικών και το διπλό ανδρών. Τα αγωνίσματα του διπλού γυναικών και του μεικτού διπλού ξεκίνησαν το 1913.
Από το 1915 έως το 1918, τέσσερα τουρνουά ματαιώθηκαν λόγω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1940, μια βόμβα έπεσε στην οροφή του κεντρικού κορτ, προκαλώντας τρομερή ζημιά. Το Wimbledon δεν έγινε ξανά μέχρι και το 1946, ενώ το κορτ ανακαινίστηκε πλήρως το 1949.
Το 1968, η έναρξη της Open Era σηματοδότησε την εποχή του τένις όπως το γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα, με τη γέννηση των πραγματικών “θρύλων” του αθλήματος. Τη δεκαετία του 1970, μάλιστα, ήρθε στις ζωές των φιλάθλων και η έγχρωμη τηλεόραση, που έφερε στις οθόνες τους για τα καλά τους Μπιον Μποργκ, Ίλιε Ναστάσε, Τζίμι Κόνορς και Τζον Μάκενρο, καθώς και τις Κρις Έβερτ και Μαρτίνα Ναβρατίλοβα.
Η δεκαετία του 1980 είχε έντονη γερμανική πινελιά, με τον απίθανο Μπόρις Μπέκερ να τρελαίνει κόσμο, με back-to-back κατακτήσεις το 1985 και το 1986, σε ηλικία μόλις 17 και 18 ετών αντίστοιχα, για να προσθέσει έναν ακόμη τίτλο το 1989. Στις γυναίκες, η επίσης Γερμανίδα, Στέφι Γκραφ, πήρε τα πρώτα της τρόπαια στη διοργάνωση το 1988 και το 1989.
Ο επόμενος θρύλος που θεμελίωσε την απόλυτη κυριαρχία του ήταν ο Πιτ Σάμπρας, με επτά κατακτήσεις σε οκτώ έτη (1993-1995, 1997-2000). Μπαίνοντας στον 21ο αιώνα, τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν μας είναι φυσικά πιο οικεία, με τους Big-3 του αθλήματος (Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς), τον λυτρωτή που έφερε ξανά το τρόπαιο σε βρετανικά χέρια, Άντι Μάρεϊ, και τις αδερφές Γουίλιαμς να κλέβουν την παράσταση. Το 2007, αποφασίστηκε να εξισωθούν τα χρηματικά έπαθλα μεταξύ ανδρών και γυναικών, ενώ το 2009, τοποθετήθηκε οροφή στο κεντρικό κορτ, σε δύο γεγονότα-σταθμούς για τη διοργάνωση.
Τα μυθικά παιχνίδια που έχουμε δει είναι ατελείωτα και απαιτούν πολλά ξεχωριστά αφιερώματα, όμως ένα είναι αυτό που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο στην ιστορία του τένις. Το 2010, η αναμέτρηση του Τζον Ίσνερ με τον Νικολά Μαχούτ ξεκίνησε την Τρίτη, 22 Ιουνίου, και ολοκληρώθηκε την Πέμπτη, 24 Ιουνίου, με τους δύο παίκτες να ξοδεύουν συνολικά 11 ώρες και 5 λεπτά μέσα στο κορτ και τον Ίσνερ να επικρατεί με ένα σκορ που δε θα ξαναδούμε ποτέ (6-4, 3-6, 6-7, 7-6, 70-68).
Και δε θα το ξαναδούμε, διότι από το 2019 γίνεται tie-break στο πέμπτο σετ, όταν το σκορ στα games φτάσει στο 12-12. Εκεί κρίθηκε και ο μυθικός τελικός του Ρότζερ Φέντερερ με τον Τζόκοβιτς το 2019, σε μια από τις πιο επώδυνες ήττες στην καριέρα του Ελβετού.
Υπάρχουν δύο ακόμα σημεία ιστορικής σημασίας στα οποία θα μπορούσαμε να σταθούμε. Το 2020, το Wimbledon ήταν μια από τις ελάχιστες αθλητικές διοργανώσεις που είχε λάβει τα μέτρα της ώστε να “προστατευθεί” από την πανδημία του covid. Έχοντας ασφάλεια για την περίπτωση πανδημίας, το τουρνουά μπορεί να ματαιώθηκε, αλλά έλαβε μια τεράστια αποζημίωση ύψους 114 εκατομμυρίων λιρών. Το 2022, το Wibledon έλαβε μια σκληρή απόφαση, αποκλείοντας του Ρώσους και Λευκορώσους αθλητές, ύστερα από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Στους άνδρες, πολυνίκης είναι ο μοναδικός Ρότζερ Φέντερ με 8 κατακτήσεις, ενώ τον ακολουθούν ένας εκ των μεγάλων του αντιπάλων, ο Νόβακ Τζόκοβιτς, και ένα από τα “είδωλά” του, ο Πιτ Σάμπρας, αμφότεροι με 7 κατακτήσεις.
Στις γυναίκες, το ρεκόρ της Μαρτίνα Ναβρατίλοβα με τα 9 τρόπαια κρατά από το 1990 και φαντάζει αδύνατο να ξεπεραστεί, ενώ τη δική τους, τεράστια ιστορία, έχουν γράψει η Στέφι Γκραφ και η Σερένα Γουίλιαμς, που έχουν από 7 τίτλους.
Ο Κάρλος Αλκαράθ κάθεται στον θρόνο του Wimbledon αυτήν τη στιγμή, όντας ο back-to-back πρωταθλητής το 2023 κα το 2024, νικώντας και στις δύο περιπτώσεις τον Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό. Στις γυναίκες, η κάτοχος του τίτλου είναι η Τσέχα Μπάρμπαρα Κρεϊτσίκοβα, νούμερο 17 στον κόσμο.
Αυτά, λοιπόν, είναι λίγα μόνο από τα πράγματα που θα μπορούσαμε να παρουσιάσουμε για αυτό το κορυφαίο τενιστικό ραντεβού, που θα μας κρατήσει καθηλωμένους για τις επόμενες δύο εβδομάδες, διάστημα στο οποίο θα έχουμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε εκτενώς και με τα αγωνιστικά δρώμενα και τους πρωταγωνιστές του “σήμερα”.