Δάκρυα, ταλαιπωρία, πτώσεις, αναρριχήσεις, αθλητικά και οικογενειακά δράματα. Η ιστορία του Τζουζέπε Ρόσι τα περιλαμβάνει όλα. Σειρές τραυματισμών, χαμένα ποδοσφαιρικά χρόνια και μία ζωή γεμάτη τραύματα.
Στα 38 πλέον, ο Αμερικανοϊταλός έχει εγκαταλείψει την ενεργό δράση, πάντα όμως έχει να μοιραστεί πράγματα, κάτι που έκανε σε συνέντευξή του στην Gazzetta dello Sport.
«Πραγματικά δεν έχω πλέον την παραμικρή θέληση να κάνω την οποιαδήποτε θεραπεία, το γνωρίζουν όλοι» είναι το πρώτο πράγμα που λέει από το Νιου Τζέρσει όπου βρίσκεται, παρακολουθώντας τις προπονήσεις των παιδιών που απαρτίζουν την ακαδημία του.
«Όταν από την Αμερική πήγα μόνιμα στην Ιταλία για λογαριασμό της Πάρμα (ήταν 12 χρονών) δεν το ήθελα. Το έκανα για να μην απογοητεύσω τον πατέρα μου. Μου ήταν πολύ δύσκολο να μάθω ιταλικά, όσο και μαθηματικά. Κάθε βράδυ έκλαιγα. Αισθανόμουν καλά μόνο όταν βρισκόμουν στο γήπεδο» η πρώτη ανάμνηση που μοιράζεται από την παιδική του ηλικία σε σχέση πάντα με το ποδόσφαιρο.
Το 2004 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εκδηλώνει ενδιαφέρον για την απόκτησή του και τελικά τον εντάσσει στο δυναμικό της. Ήταν μόλις 17 ετών! Όσο για την πρώτη επαφή με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον «μία φιγούρα αυστηρή αλλά και στοργική, πατρική θα έλεγα. Ήξερα να διαχειρίζεται τους νέους σε ηλικία παίκτες και να τους βοηθά να αναπτυχθούν όσο καλύτερα γίνεται»
«Η προπόνηση ήταν από άλλο πλανήτη. Πριν γίνεις αποδέκτης της μπάλας, έπρεπε να ξέρεις τι θα την κάνεις. Αν όχι, ο Γκάρι Νέβιλ και ο Νεμάνια Βίντιτς ήταν εκεί για να με ξυπνήσουν» συμπλήρωσε όσον αφορά τις αναμνήσεις από τους “κόκκινους διάβολους”.
Επιμέλεια: Δημήτρης Λιαργκόβας