Ήταν η μέρα που μια παρέα “τρελών”, αποφασισμένων και ανυπότακτων παιδιών φόρεσαν το εθνόσημο και κέρδισαν την Ευρώπη, γράφοντας τον πιο χρυσόθωρο μύθο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Το σκηνικό: ΣΕΦ, Ιούνιος 1987 – Ένα έθνος σε ηλεκτρισμό
Το Ευρωμπάσκετ του 1987 διοργανώθηκε στην Αθήνα, με το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) να γίνεται το “σπίτι” της ελπίδας. Η Ελλάδα, χωρίς μεγάλες διακρίσεις έως τότε, ξεκίνησε τη διοργάνωση ως αουτσάιντερ. Όμως με κάθε ματς, το “τρένο” αυτής της ομάδας έπαιρνε δύναμη, παλμό και πίστη.
Η ομάδα του Κώστα Πολίτη, με ηγέτη τον ασύλληπτο Νίκο Γκάλη, έναν “θεό” του σκοραρίσματος, και συμπαραστάτες τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου, τον Λιβέρη Ανδρίτσο, τον Αργύρη Καμπούρη, τον Λιόλιο, τον Φιλίππου, τον Σταυρόπουλο, τον Καρατζά, και τους υπόλοιπους ήρωες, πέρασε από το ένα εμπόδιο στο άλλο με ατσάλινη καρδιά.
Ο δρόμος προς την κορυφή
Στη φάση των ομίλων, η Εθνική πέτυχε κρίσιμες νίκες και εξασφάλισε την πρόκριση στα νοκ άουτ. Εκεί, όμως, έγινε κάτι πιο μεγάλο από το αγωνιστικό: γεννήθηκε ένα ΚΙΝΗΜΑ.
Στον ημιτελικό, η Ελλάδα λύγισε τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία των Πέτροβιτς και Κούκοτς με 81–77, σε έναν από τους πιο έντονους αγώνες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Γκάλης είχε 30 πόντους. Ήταν ασταμάτητος.
Ο ΤΕΛΙΚΟΣ: Ελλάδα – Σοβιετική Ένωση 103–101
Η ημερομηνία: 14 Ιουνίου 1987. Η αντίπαλος: η πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση των Μαρτσουλιόνις, Βολκόφ, και Τσατσένκο. Η ένταση: απερίγραπτη. Το ΣΕΦ έβραζε. Και μια χώρα κρατούσε την ανάσα της μπροστά στις οθόνες και τα ραδιόφωνα.
Ο αγώνας εξελίχθηκε σε θρίλερ. Ο Γκάλης σημείωσε 40 πόντους, με τρομακτική συνέπεια και ψυχραιμία. Ο Γιαννάκης έκανε τα πάντα στην άμυνα και την οργάνωση. Και όταν το σκορ ήρθε στο 101–101, ο Αργύρης Καμπούρης πήρε την μπάλα, κέρδισε φάουλ και πήγε στις βολές. Έβαλε και τις δύο. 103–101. Το τελευταίο σουτ της Σοβιετικής Ένωσης άστοχο. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το ΣΕΦ εκρήγνυται. Ένα έθνος ξεσπάει σε δάκρυα, φωνές, αγκαλιές. Περισσότερο από ένα μετάλλιο
Η νίκη του ’87 δεν ήταν απλώς ένα αθλητικό επίτευγμα. Ήταν μια εθνική ένεση αυτοπεποίθησης. Σε μια περίοδο πολιτικής και κοινωνικής ρευστότητας, η Ελλάδα ένιωσε περήφανη, ενωμένη, νικηφόρα.
Ακολούθησαν πορείες στους δρόμους, τραγούδια, γκράφιτι, ατάκες που έγιναν σύμβολα:
«Νίκο, σώσε μας!»
«Πεταχτάρι του Καμπούρη»
«Γκάλης ο θεός»
Η κληρονομιά εκείνης της ομάδας είναι ανυπολόγιστη. Το μπάσκετ έγινε θρησκεία. Οι ακαδημίες γέμισαν. Και η Ελλάδα, έκτοτε, έγινε μπασκετική υπερδύναμη, με μετάλλια, επιτυχίες και ονόματα που γιγαντώθηκαν στον παγκόσμιο χάρτη.
Η αιωνιότητα του ’87
Σήμερα, 38 χρόνια μετά, εκείνο το βράδυ του Ιουνίου λάμπει ακόμα σαν φάρος. Μια στιγμή όπου το αδύνατο έγινε δυνατό. Μια απόδειξη ότι το πάθος, η πίστη και η καρδιά μπορούν να νικήσουν κάθε γίγαντα. Σαν σήμερα, η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και για πάντα, η ομάδα του ’87 θα είναι η ομάδα που μας έμαθε να ονειρευόμαστε.