Μετά το πρώτο μέρος, στο οποίο εστιάσαμε στους Μάικλ Τζόρνταν, Τζέισον Κιντ, Μπομπ Κούζι, Γιουντόνις Χάσλεμ και Ρόμπερτ Πάρις, τώρα στρέφουμε το βλέμμα μας σε πέντε άλλα ονόματα. Μάλιστα, ένας εξ αυτών έχει κατακτήσει έξι τίτλους, με τους δύο τελευταίους να έρχονται στην αρχή της πέμπτης δεκαετίας της ζωής του. Παράλληλα, ένας άλλος αγωνίζεται ακόμα, θέλοντας να πετύχει ακριβώς το ίδιο, πριν “ρίξει την αυλαία”.
ΛεΜπρόν Τζέιμς
Μια καριέρα που γράφεται σε πραγματικό χρόνο, ένας αθλητής που ξεκίνησε με τον τίτλο του “επίλεκτου” (σ.σ. “The Chosen One” και κατέληξε να τον ξεπεράσει. Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς δεν είναι απλώς ένας από τους κορυφαίους που έχουν παίξει ποτέ μπάσκετ, είναι ένα φαινόμενο συνέπειας, προσαρμοστικότητας και διάρκειας που όμοιό του δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε, σε κανένα άθλημα. Από το ντεμπούτο του στο NBA το 2003 με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς, έδειξε πως το αδιανόητο βάρος που είχε στους ώμους του, δεν είναι ικανό να τον επηρεάσει.
Οδήγησε το Κλίβελαντ στους τελικούς του 2007, με ένα ρόστερ που δίχως εκείνον δεν θα έφτανε ούτε στα playoffs. Το αποκορύφωμα όμως ήταν η ονειρική επιστροφή του το 2014, καθώς δύο χρόνια αργότερα, το 2016, πέτυχε κάτι που έμοιαζε αδιανόητο: την πρώτη κατάκτηση πρωταθλήματος στην ιστορία της ομάδας του Οχάιο. Μάλιστα το έκανε ανατρέποντας το 3-1 των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς στη σειρά των τελικών, μίας ομάδας που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε χαρακτηριστεί ως “η κορυφαία όλων των εποχών”.
Προτού επιστρέψει στο Κλίβελαντ, είχε ήδη κατακτήσει δύο τίτλους με τους Μαϊάμι Χιτ (2012, 2013), στο πλευρό του Ντουέιν Γουέιντ και του Κρις Μπος. Η πρώτη του επιτυχία στο NBA ήρθε το 2012, φορώντας για πρώτη φορά το δαχτυλίδι που τόσο πολύ ήθελε. Την αμέσως επόμενη χρονιά, επιβεβαίωσε τη δυναστεία των Χιτ με back-to-back τίτλους, όντας και τις δύο φορές MVP των τελικών.
Το 2020, πρόσθεσε ακόμη ένα κεφάλαιο στο βιβλίο των επιτευγμάτων του, οδηγώντας τους Λος Άντζελες Λέικερς στην κορυφή της “φούσκας” του Ορλάντο, κατακτώντας τον τέταρτο τίτλο του με τρίτη διαφορετική ομάδα, κάτι που τον κατατάσσει σε ένα πολύ μικρό κλαμπ θρύλων της λίγκας.
Τέσσερα πρωταθλήματα (2012, 2013, 2016, 2020), τέσσερα Finals MVP , τέσσερα Regular Season MVP και αμέτρητα ρεκόρ. Ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών του NBA, με καριέρα που όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά εξακολουθεί να γράφεται. Ο ΛεΜπρόν δεν ήταν ποτέ απλώς ένας μπασκετμπολίστας ήταν και είναι ένα σύμβολο εποχής. Σε σχεδόν έξι μήνες θα γίνει 41 ετών, όμως θα βρίσκεται στο παρκέ, θέλοντας να ολοκληρώσει το αθλητικό “αριστούργημα” που γράφει εδώ και δύο δεκαετίες.
Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ
Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που γνώρισε ποτέ το παγκόσμιο μπάσκετ. Ο Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ δεν ήταν απλώς ένας σπουδαίος σέντερ, ήταν ένα φαινόμενο που κυριάρχησε στη ρακέτα για σχεδόν δύο δεκαετίες, παντρεύοντας αρμονικά το ταλέντο, τη διάρκεια και τη φιλοσοφία. Ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία το 1969, με το ονοματεπώνυμο Λου Άλσιντορ, στους Μιλγουόκι Μπακς και από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι ήταν κάτι διαφορετικό. Μαζί με τον Όσκαρ Ρόμπερτσον, οδήγησε την ομάδα του Γουισκόνσιν στην πρώτη της κατάκτηση τίτλου το 1971.
Το καλοκαίρι του 1975 μετακόμισε στο Λος Άντζελες για λογαριασμό των Λέικερς, όπου η καριέρα του εκτοξεύτηκε ακόμα περισσότερο. Εκεί έζησε τη χρυσή εποχή του “Showtime”, πλάι στον Μάτζικ Τζόνσον, και καθοδήγησε μία από τις πιο θεαματικές και επιτυχημένες ομάδες στην ιστορία του NBA. Με τους Λέικερς κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα, το 1980, το 1982, το 1985, το 1987 και το 1988, παίζοντας καθοριστικό ρόλο ως πυλώνας της επίθεσης αλλά και ως ήρεμη δύναμη στα αποδυτήρια.
Η υπογραφή του στο παρκέ ήταν το περίφημο skyhook, ένα ασταμάτητο επιθετικό όπλο που κανείς δεν κατάφερε ποτέ να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Με ύψος 2,18 μ., τεχνική αρτιότητα και νοοτροπία νικητή, ο Αμπντούλ-Τζαμπάρ έγινε ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών του NBA, ρεκόρ που διατήρησε για σχεδόν 40 χρόνια. Αποσύρθηκε το 1989, στα 42 του, με έξι πρωταθλήματα NBA, έξι βραβεία MVP και αμέτρητους ατομικούς τίτλους. Μάλιστα, οι δύο τελευταίοι του τίτλοι ήρθαν μετά τη συμπλήρωση 40 ετών, το 1987 και το 1988.
Ρέι Άλεν
Ένας από τους πιο “καθαρόαιμους” και “φονικούς” σουτέρ στην ιστορία του NBA. Ο Ρέι Άλεν ήταν ο ορισμός της συνέπειας, της σιωπηλής ηγεσίας και της εκτελεστικής ακρίβειας. Ο Αμερικανός σούτινγκ γκαρντ ξεκίνησε την επαγγελματική του διαδρομή το 1996 στους Μιλγουόκι Μπακς, όπου και εξελίχθηκε σε σταθερή απειλή πίσω από τα 7 μέτρα και 25 εκατοστά. Η καριέρα του περιλάμβανε σταθμούς όπως οι Σιάτλ Σούπερσόνικς και αργότερα οι Μπόστον Σέλτικς, με τους οποίους έφτασε στην απόλυτη κορυφή του NBA.
Το 2008, όντας βασικό γρανάζι της πρώτης σύγχρονης “Super Team”, μαζί με τους Πολ Πιρς και Κέβιν Γκαρνέτ, οδήγησε την ομάδα της Βοστώνης στην κατάκτηση του τίτλου, επικρατώντας με 4-2 επί των Λος Άντζελες Λέικερς στους τελικούς. Η ευστοχία του, ειδικά σε κρίσιμες στιγμές, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα όπλα της ομάδας του Ντοκ Ρίβερς.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 2012, πήρε μια απόφαση που συζητήθηκε για καιρό, μετακομίζοντας στους μεγάλους αντιπάλους των Σέλτικς, Μαϊάμι Χιτ. Στο ήδη γεμάτο ρόστερ των ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ και Κρις Μπος προσέφερε εμπειρία, αλλά και το φαρμακερό του σουτ. Στους τελικούς του 2013, με τους Χιτ να βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο απέναντι στους Σαν Αντόνιο Σπερς, ο Άλεν πέτυχε ίσως το μεγαλύτερο σουτ στην ιστορία του αθλήματος. Με το σκορ της σειράς στο 3-2 υπέρ των Τεξανών, οι οποίοι βρίσκονταν στο +3 μόλις 5 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε του Game 6, ο Άλεν έβαλε ένα ασύλληπτο τρίποντο με πίσω βήματα, από τη γωνία, έχοντας δύο παίκτες πάνω του. Η συγκεκριμένη φάση δεδομένα θα μνημονεύεται για πάντα, καθώς όχι μόνο διατήρησε ζωντανές τις ελπίδες των Χιτ, αλλά εν τέλει τους οδήγησε και στον τίτλο με σκορ 4-3.
Ανακοίνωσε την απόσυρσή του τον Νοέμβριο του 2016, όντας 41 ετών, περίπου 16 μήνες μετά τον τελευταίο του επίσημο αγώνα. Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες παρουσίας στο υψηλότερο επίπεδο, άφησε πίσω του μια κληρονομιά γεμάτη ευστοχία, σκληρή δουλειά και δύο δαχτυλίδια.
Τιμ Ντάνκαν
Ένας σιωπηλός γίγαντας, πρότυπο ηγεσίας χωρίς φωνές και θεατρινισμούς. Ο Τιμ Ντάνκαν ήταν ο παίκτης που επέβαλε τον ρυθμό του με βλέμμα, με κίνηση, με απόλυτο έλεγχο. Ο πιο “αντιτουριστικός” σούπερ σταρ του σύγχρονου NBA έμεινε πιστός στους Σαν Αντόνιο Σπερς σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, από το 1997 μέχρι το 2016, και τους οδήγησε στην κορυφή του κόσμου, όχι μία, αλλά πέντε φορές.
Από την πρώτη του χρονιά έδειξε πως δεν ήταν ένας απλός ρούκι. Το 1999, μόλις στη δεύτερη σεζόν του, πανηγύρισε το πρώτο του πρωτάθλημα μαζί με τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον και τον Γκρεγκ Πόποβιτς, θέτοντας τις βάσεις μιας δυναστείας. Τα επόμενα τρόπαια ήρθαν το 2003, 2005 και 2007, με τον Ντάνκαν να αποτελεί διαρκώς τον άξονα γύρω από τον οποίο χτιζόταν κάθε νικηφόρα εκστρατεία των Σπερς.
Όμως το απόλυτο επιστέγασμα ήρθε το 2014. Σε ηλικία 38 ετών, έχοντας πλάι του τους Τόνι Πάρκερ και Μανού Τζινόμπιλι, αλλά και έναν νεαρό Κουάι Λέοναρντ, ο Ντάνκαν καθοδήγησε το Σαν Αντόνιο στον τελευταίο του τίτλο και μάλιστα με τρόπο επιβλητικό, απέναντι στους πανίσχυρους Μαϊάμι Χιτ του ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Πέντε πρωταθλήματα (1999, 2003, 2005, 2007, 2014), δύο βραβεία MVP και τρία MVP τελικών, όλα χωρίς φανφάρες και υπερβολές. Ο Ντάνκαν δεν κυνηγούσε τα φώτα αλλά τα φώτα δεν μπορούσαν να τον αγνοήσουν. Ήταν ένας αθλητής που υπηρέτησε το άθλημα με ήθος, σεμνότητα και απόλυτη αποτελεσματικότητα. Αποσύρθηκε το 2016, στα 40 του χρόνια, όντας ένας εκ των κορυφαίων – αν όχι ο κορυφαίος – πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών.
Μάνου Τζινόμπιλι
Μια καριέρα βγαλμένη από σενάριο ταινίας, με πρωταγωνιστή έναν παθιασμένο αριστερόχειρα από την Αργεντινή που κατέκτησε τα πάντα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Ο Μάνου Τζινόμπιλι δεν ήταν απλώς ένας ακόμη παίκτης των Σαν Αντόνιο Σπερς, ήταν ο παλμός, η σπίθα, η απρόβλεπτη ιδιοφυΐα που συμπλήρωνε ιδανικά το πειθαρχημένο σύνολο του Γκρεγκ Πόποβιτς.
Φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα των Σπερς το 2002, έχοντας ήδη χτίσει όνομα στην Ευρώπη με τη Βίρτους Μπολόνια, ενώ είχε δείξει την αξία του και στην Εθνική Αργεντινής. Στο ΝΒΑ δεν άργησε να φανεί η κλάση του. Στο πλευρό των Τιμ Ντάνκαν και Τόνι Πάρκερ δημιούργησαν μία από τις πιο πιτυχημένες τριάδες στην ιστορία του αθλήματος. Το πρώτο του πρωτάθλημα ήρθε το 2003, μόλις στη ρούκι σεζόν του. Ακολούθησαν άλλα τρία δαχτυλίδια: 2005, 2007και 2014.
Ειδικά το τελευταίο, το 2014, είχε για τον Τζινόμπιλι ιδιαίτερη σημασία. Όχι μόνο γιατί ερχόταν ως απάντηση στην οριακή ήττα από το Μαϊάμι Χιτ στους επικούς τελικούς του 2013, αλλά γιατί αποτέλεσε την απόλυτη επιβεβαίωση πως ακόμα κι ένα σύνολο με μέσο όρο ηλικίας άνω των 30, μπορούσε να παίξει ολοκληρωμένο μπάσκετ. Ο Μάνου ήταν ξανά καταλυτικός, βάζοντας την υπογραφή του στη ροή, στον ρυθμό, στα… απροσδόκητα.
Η καριέρα του μετρά τέσσερα πρωταθλήματα NBA, δύο All-Star εμφανίσεις και αμέτρητα ακόμα επιτεύγματα που τον κατατάσσουν ως έναν θρύλο για το παγκόσμιο μπάσκετ, έχοντας ήδη κερδίσει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο με την Αργεντινή το 2004. Ο Τζινόμπιλι δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο: ήταν απρόβλεπτος, θεαματικός, αφοσιωμένος. Και πάνω απ’ όλα, ένας αληθινός νικητής. Η απόσυρσή του ήρθε το 2018, στα 41 του χρόνια, μετά από ακόμα μία γεμάτη σεζόν 65 αγώνων.
