Η νεαρή Ελληνίδα ποδοσφαιρίστρια, πρώην πλέον του Ατρομήτου, μίλησε αποκλειστικά στο ertsports.gr, για τη μεταγραφή της στην Κροτόνε, τα πρώτα της βήματα στα γήπεδα και την ανάγκη, που υπάρχει, για μεγαλύτερη προσοχή και σε αυτή την πλευρά του αθλήματος.
Το ποδόσφαιρο γυναικών, είναι ένας πραγματικά αδικημένος κλάδος, στη χώρα που ασχολείται στο μέγιστο βαθμό του, με το συγκεκριμένο άθλημα. Υπάρχουν ήδη περισσότερες από τριάντα Ελληνίδες ποδοσφαιρίστριες, που αγωνίζονται στο εξωτερικό, με την Μαρία Βλασσοπούλου να έρχεται να μεγαλώσει αυτό τον αριθμό.
Η 21χρονη Ελληνίδα αμυντική μέσος, αγωνιζόταν μέχρι πρότινος στον Ατρόμητο και πλέον έχει ενταχθεί στο δυναμικό της Κροτόνε. Η Μαρία επέλεξε την Ιταλία για να συνεχίσει την καριέρα της, καθώς πιστεύει πως στο εξωτερικό «Η νοοτροπία είναι πιο επαγγελματική».
Μεταξύ άλλων μας ανέφερε τη “μετάβασή” της από τον χορό στο ποδόσφαιρο, τις πρώτες αντιδράσεις, τη στήριξη από την οικογένεια, το όνειρο της Εθνικής γυναικών, ενώ εξέφρασε και την επιθυμία της, ο κόσμος να κοιτάξει περισσότερο το ποδόσφαιρο γυναικών, ειδικά στη χώρα μας, που παραμένει σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
-Για το πως έγινε η προσέγγιση από την Κροτόνε:
«Η προσέγγιση έγινε αρχικά στον μάνατζερ μου (MPD Marketing Sports), σε αυτόν εξέφρασαν το ενδιαφέρον πριν έρθουν να μιλήσουν με εμένα».
-Για το που την είδαν αρχικά:
«Ο μάνατζέρ μου έστειλε βίντεο σε διάφορες ομάδες, όπως και στην Κροτόνε. Από εκεί και πέρα ότι υπήρχε στο ίντερνετ μπορούσαν να του δουν, επίσης μου ζήτησαν και έξτρα αγώνες και στιγμιότυπα από την πρώην μου ομάδα, τις νέες Ατρομήτου. Στη συνέχεια εξέφρασαν το επίσημο ενδιαφέρον τους».
-Για το αν η ομάδα είχε αντίρρηση να στείλει τα βίντεο:
«Όχι, ίσα ίσα με διευκόλυναν».
-Για το τι της είπαν, στην πρώτη επαφή:
«Αρχικά μου μίλησαν για το πως θέλουν να με χρησιμοποιήσουν στην ομάδα και γενικά πως πρέπει να λειτουργώ στο νέο σύλλογο. Από εκεί και πέρα με ρώτησαν και εγώ τι σκέφτομαι και το για το πως θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε εντός και εκτός γηπέδου. Οι ομάδες στο εξωτερικό κοιτάνε πρώτα να βρουν τον κατάλληλο άνθρωπο και το πως θα μπορέσουν να επικοινωνούν μαζί του».
-Για το πως το αντιμετώπισε όλο αυτό:
«Ήμουν πάρα πολύ αγχωμένη, γιατί είναι μια καινούργια αρχή για εμένα. Όσο προχωρούσε η διαπραγμάτευση άρχισα να γίνομαι πιο ανυπόμονη και ήθελα να παρευρεθώ όσο γίνεται πιο γρήγορα σε αυτή την ομάδα. Ήμουν χαρούμενη γιατί θα μάθω νέα πράγματα, θα έπρεπε να προσαρμοστώ στη νοοτροπία τους και πιστεύω ότι η νοοτροπία στο εξωτερικό είναι πιο επαγγελματική από την Ελλάδα και ήθελα να είμαι κομμάτι σε αυτό το μέρος του ποδοσφαίρου».
-Για το αν αποτελεί ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ή άμεση επιλογή για το ρόστερ:
«Αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα. Εξαρτάται σίγουρα από εμένα, το πως θα λειτουργήσουν όλα τα πράγματα. Θα δώσω το 100% και θα το πάμε βήμα βήμα, εντός και εκτός γηπέδου».
ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΡΟ… ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ
-Για το πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο:
«Ξεκίνησα από 6 χρονών. Τότε πήγαινα για χορό και το βράδυ έβλεπα τον αδερφό μου να παίζει ποδόσφαιρο και ζήλευα. Έτσι μια μέρα είπα στους γονείς μου ότι ήθελα να ξεκινήσω και εγώ ποδόσφαιρο. Στην αρχή σε όλους είχε φανεί λίγο γελοίο. Αυτό όμως με πείσμωνε ακόμα περισσότερο και επειδή μου έλεγαν από τότε ότι ήταν αντρικό άθλημα με τρέλαινε και ήθελα να τους αποδείξω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω στις ακαδημίες των αγοριών. Όσο άρχισα να παίζω μου άρεσε όλο και περισσότερο.
Αρχικά αγωνίστηκα στην ακαδημία των αγοριών μέχρι τα 9 μου. Οι δύο προπονητές μου Βαλάντης Δέδες και Βαγγέλης Γιώτης με έκαναν να αγαπήσω το ποδόσφαιρο. Από τα 9 έως τα 10 έπαιζα στη Δεκέλεια το μεσημέρι και το βράδυ στην ακαδημία του Ατρομήτου. Από τα 10 έως τα 19 παρέμεινα στην ακαδημία του Ατρομήτου, με προπονήτρια την Καλομοίρα Κοντομίχη και τελευταία στις νέες του Ατρομήτου. Από μικρή στα όμορφα βάσανα».
-Για τη στήριξη από την οικογένεια:
«Όταν ήμουν μικρή τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα και με τις βραδινές προπονήσεις και τα φροντιστήρια. Ο πατέρας μου με ακολουθούσε παντού, με πήγαινε παντού, με ρωτούσε αν πιστεύω ότι θα τα καταφέρω και του έλεγα «Ναι δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο, όποιες και αν είναι οι επιπτώσεις». Ακόμα και τώρα με στηρίζουν οι δικοί μου. Στην αρχή τους φαινόταν περίεργο, αλλά τώρα το έχουν συνηθίσει».
-Για το ποιος “τσίνισε” πιο πολύ:
«Νομίζω η μαμά, γιατί στην ουσία φύγαμε από τον “γυναικείο τρόπο ζωής” και έπρεπε να συμβιβαστεί λίγο».
-Για το αν χάρηκε ο αδερφός της που έπαιζε μαζί του:
«Ναι φυσικά αν και υπήρχε ο ανταγωνισμός μεταξύ μας για το αν ήμουν καλύτερη. Δεν ήμουν τότε, αλλά στην πορεία έγινα. Με την προπόνηση έγινα».
-Για την εξέλιξη του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ελλάδα:
«Στην Ελλάδα φτιάχνουν ακόμη τις ομάδες και γίνονται απευθείας τμήματα γυναικών, χωρίς ακαδημίες, δυσκολεύοντας έτσι την εξέλιξη των νεότερων κοριτσιών. Το επίπεδο είναι θεωρητικά ερασιτεχνικό. Χρειάζεται μια γενικότερη εξέλιξη του ποδοσφαίρου γυναικών στη χώρα μας. Για αυτό οι “μεγάλες” ομάδες ξεκινούν την ίδρυση γυναικείων τμημάτων. Υπάρχει ήδη πρόοδος αλλά η ίδρυση νέων ομάδων θα βοηθήσει σημαντικά. Εύχομαι να ανοίξει επιτέλους ο κόσμος τα μάτια του και να παρακολουθήσει το ποδόσφαιρο γυναικών».
-Για τις υποδομές που είχαν και το αν αρκούσαν για να κάνουν τη δουλειά τους:
«Δίναμε τους αγώνες μας στο «Νταμάρι» και κάναμε προπονήσεις στο «Μαζαράκη», ήταν κάποιες φορές και το αντρικό τμήμα, αλλά δεν είχαμε σχέσεις, πέρα από τη διοίκηση των συλλόγων που είναι η ίδια. Θεωρώ ότι πάντα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε και δεν χρειάζεται να ζητάμε παραπάνω.
Όταν όμως θες να γίνεις επαγγελματίας, πρέπει να ζητάς παραπάνω για να εξελιχθείς. Όσο καιρό ήμουν στον Ατρόμητο δεν με “χαλούσαν” όσα είχα. Με όσα είχα λειτουργούσα και προσπαθούσα να εξελίσσομαι. Όσο όμως ήθελα να γίνω επαγγελματίας, τόσα περισσότερα έψαχνα. Οι υποδομές στην Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι τόσο καλές, όσο του εξωτερικού».
-Γιατί το αν έχουν μείνει πίσω επειδή ρίχνουν το βάρος στο αντρικό:
«Ναι αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει και υπάρχει μεγαλύτερη και κοινωνική υποστήριξη σε αυτό. Θεωρώ πάντως ότι όσο περνάει ο καιρός η στήριξη από το κράτος είναι μεγαλύτερη. Παλαιότερα δεν ήταν τόσο και το έβλεπα. Όσο εξελίσσεται το ποδόσφαιρο γυναικών θα υπάρχει και μεγαλύτερη στήριξη. Τα περισσότερα γήπεδα αποτελούν μια δύσκολη κατάσταση και όλοι ήλπιζαν για το καλύτερο. Υπάρχουν παράλληλα και πολλοί τραυματισμοί λόγω των γηπέδων».
-Για το πως αντιμετώπισε το κομμάτι της καραντίνας και η ίδια και η ομάδα:
«Ήταν δύσκολη περίοδος και μας επηρέασε όλους. Εμένα όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό γιατί έκανα τριπλές προπονήσεις μέσα στην ημέρα, πάντα με όριο για να μην καταστραφεί το κορμί μου. Εμένα με βοήθησε πολύ όλο αυτό με την επανέναρξη. Από τον Ατρόμητο μας έστελναν ατομικά προγράμματα και ήταν και αυτός ένας λόγος που ήμουν σε καλή κατάσταση. Υπήρχαν κενά όταν επιστρέψαμε και οι ομάδες έπρεπε να τα καλύψουν σε μικρό χρονικό διάστημα.
Νομίζω όμως ότι και εμείς και οι ομάδες προσαρμοστήκαμε. Το δύσκολο ήταν το ψυχολογικό κομμάτι, με τις αναβολές μας πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να μην ξεκινήσει ξανά το πρωτάθλημα, όμως ευτυχώς αυτό δεν έγινε. Ήταν κουραστικές οι διαδικασίες στη συνέχεια, με τα τεστ και τα μέτρα, όμως το ξεπεράσαμε. Με την ομάδα είχαμε επικοινωνία και τον ίδιο στόχο, να επανέλθουμε κανονικά. Δεν υπήρχε κάτι να μην μπορούμε να διορθώσουμε».
ΟΙ “ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ” ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
-Για τι θέση που έπαιζε μικρή:
«Φουλ-μπακ στα δεξιά. Ήθελα όμως να κρατώ περισσότερο την μπάλα και αυτό δε γινόταν γιατί παίζαμε με αμυντικά μπακ. Στη συνέχεια στην εθνική πέρασα στόπερ, όμως στον Ατρόμητο έγινα αμυντικό χαφ, που παίζω τώρα. Η προπονήτριά μου έκανε αυτή την αλλαγή, καθώς θεωρούσε ότι τα στοιχεία μου ταιριάζουν και μπορώ να ανταπεξέλθω. Το να βλέπω γήπεδο είναι από τα κύρια στοιχεία μου».
-Αγαπημένος παίκτης;
«Μπουσκέτς. Τον θεωρώ μάλιστα πολύ υποτιμημένο ποδοσφαιριστή. Θαυμάζω το πως λειτουργεί στο γήπεδο και τα κενά που εκμεταλλεύεται. Είναι ο κύριος παράγοντας μεταβίβασης της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση. Ο Μπουσκέτς ζει για τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και είναι τρομερή η αγάπη που νιώθει.
Μου αρέσει το πως εξετάζει τη φάση για να επέμβει στον αντίπαλο και το πως κινείται όταν δεν έχει την μπάλα στα πόδια. Ο Ισπανός άλλαξε τη θέση «6» στο ποδόσφαιρο. Ο κόσμος θεωρεί ότι μόνο το γκολ μετράει. Δεν κοιτάνε πως δημιουργεί το χώρο και ποιος βλέπει το γήπεδο για να δημιουργηθεί μία φάση».
-Θα μπορούσε να παίξει σε άλλη θέση;
«Έχω περάσει από αρκετές, όμως δεν θα μπορούσα να παίξω τερματοφύλακας. Τη θεωρώ την πιο δύσκολη θέση. Όταν παίζαμε μικροί στις αλάνες, έμπαινα τέρμα και δεχόμουν αμέσως γκολ για να βγω».
-Για το κομμάτι της Εθνικής ομάδας:
«Η Εθνική ομάδα εξελίσσεται σε μεγάλο επίπεδο, γιατί έχουμε πάρα πολλά ταλέντα και το θυμάμαι αυτό, από όταν έπαιζα στις νεάνιδες, αλλά δεν είχαμε το χρόνο και το τρόπο να τα εκμεταλλευτούμε. Σιγά σιγά όμως και με τις παίκτριες να το βλέπουν πιο επαγγελματικά, βγαίνουν στο εξωτερικό, είναι αποφασισμένες για αυτό που θέλουν και δουλεύουν πολύ πάνω σε αυτό. Φαίνεται από τις επιλογές που γίνεται στην Εθνική ότι θα πάει μπροστά. Υποθέτω ότι το εξωτερικό θα βοηθήσει να μπούμε σε πιο γρήγορους και ανταγωνιστικούς ρυθμούς, για να βοηθήσουμε και την Εθνική μας ομάδα».
-Για την Αλέξια Πουτέγιας:
«Τρομερή παίκτρια. Μου αρέσει το παιχνίδι της. Μου αρέσει το πόσο δυναμική είναι στο γήπεδο και ξεχωρίζει η σωματική της ικανότητα πέρα από τις τελικές της προσπάθειες που είναι εξαιρετικές. Το ποδόσφαιρο είναι βέβαια και μυαλό πέρα από το σώμα, παίζει ρόλο το πως θα διαχειριστείς κάποιες καταστάσεις και είναι κύριος παράγοντας για να εξελιχθείς στο ποδόσφαιρο».
-Για το τι ποδόσφαιρο της αρέσει:
«Μου αρέσει το γρήγορο ποδόσφαιρο που παίζεται χαμηλά. Είναι το έξυπνο ποδόσφαιρο με την κίνηση στον χώρο και τις κάθετες πάσες, που ο αντίπαλος δυσκολεύεται να ακολουθήσει. Βέβαια χρειάζονται και τα απαραίτητα υλικά για αυτό το ποδόσφαιρο. Είναι δύσκολο βέβαια στην Ελλάδα να παιχτεί αυτό. Οι περισσότεροι προπονητές και λόγω των όσων μαθαίνουν, προτιμούν την αντεπίθεση και το να “κρατήσουμε”».
-Αγαπημένη ποδοσφαιρίστρια τώρα;
«Λίκε Μάρτενς. Μου αρέσει για τον τρόπο που λειτουργεί και το πως κινείται στους χώρους και για να ανοίξει για τις συμπαίκτριες της και για να διεκδικήσει μπάλα. Τα τελειώματά της φυσικά είναι εξαιρετικά και οι πάσες της ακριβείς, όπως και οι τρίπλες της είναι στο σωστό χρόνο».
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ Η… ΠΡΟΠΟΝΗΤΙΚΗ
-Σκέφτηκες ποτέ ότι “δε θέλω άλλο”;
«Όχι ποτέ. Όταν κάτι με πίεζε περισσότερο προσπαθούσα ακόμη πιο πολύ. Αν τα πράγματα είναι ομαλά και ήρεμα ίσως δεν θα προσπαθούσα για το καλύτερο. Πάντα ψάχνω για κάτι περισσότερο».
-Επόμενοι στόχοι;
«Να τα πάω καλά στη νέα μου ομάδα και από εκεί και πέρα όσα πιο ψηλά κοιτάω τόσο καλύτερα θα πηγαίνω. Τα όνειρα δεν έχουν ταβάνι. Ένα κύριο θέλημα επίσης είναι να παίξω στην Εθνική γυναικών. Περιμένω πως και πως και δουλεύω σκληρά. Πάντα από εμάς τις ίδιες εξαρτάται».
-Όταν σταματήσεις το ποδόσφαιρο τι θα ήθελες να κάνεις;
«Σπουδάζω γυμναστική ακαδημία και θέλω να μείνω στον χώρο, για αυτό μέσω της σχολής έχω επιλέξει τον κλάδο της προπονητικής. Όπως γίνεται κατανοητό δεν μπορώ να φύγω από τον κλάδο και θεωρώ επίσης, πως ότι αφήνεις σε αφήνεις».